Hahntennjoch pass
Bavarian Alps
Bled lake
Hahntennjoch pass
Κυνηγώντας...
Σύννεφα
ΣΛΟΒΕΝΙΑ - ΑΥΣΤΡΙΑ - ΛΙΧΤΕΝΣΤΑΙΝ - ΕΛΒΕΤΙΑ
“Για πιο Ταξίδι κίνησες να πας… να με θυμάσαι και να μ΄ αγαπάς”, λόγια ενός παλιού τραγουδιού της Μελίνας Μερκούρη που γυροφέρνουν έντονα στο μυαλουδάκι μου, λόγια απλά μιας άλλης εποχής αλλά και τόσο δυνατά. Αυτές οι 2 στροφές με συνόδευαν στο ταξίδι μου για λόγο άγνωστο, για λόγο που η λογική δεν έχει ρόλο. Λόγια όμως που μαγεύουν στο άκουσμα τους, λόγια που τον καθένα αγγίζουν αλλιώτικα. Όταν μιλάμε για ταξίδια, το μυαλό κάνει εικόνες, εικόνες με μαγευτικά μοτίβα να «ταξιδεύουν» μπροστά στα μάτια σου χωρίς σταματημό και άθελα σου να βάζεις το εαυτό σου στις εικόνες αυτές. Το μυαλό ποτέ δεν σταματά να αποζητά ατέλειωτα ταξίδια σε μέρη μακρινά ή και κοντινά, τα ταξίδια φέρνουν μια έντονη ευμάρεια στον εσωτερικό μας κόσμο και αυτό μας κινεί… σε Νέα Κεφάλαια.
Φέτος, καλοκαίρι 2025, κινήσαμε για προορισμούς που όλοι γνωρίζουν, προορισμούς που πολλοί από εμάς έχουμε επισκεφθεί, προορισμούς που παντοτινά μαγεύουν σαν σειρήνες… προορισμοί που ποτέ δεν σταμάτησαν να μαγνητίζουν και όλο ξαναπάς. Είναι η 4η φορά που θα βρεθώ εδώ πάνω, σε όρη και πλαγιές που καμιά ζωγραφιά δεν μπόρεσε να αποτυπώσει την όλη άσπιλη ομορφιά του τόπου. Φέτος όμως θα βρεθούμε πιο ψηλά, θα βάλουμε ρόδες σε μεγαλύτερα υψόμετρα εκεί όπου τα σύννεφα και το κρύο είναι η μοναδική σου συντροφιά.
Το φετινό ταξίδι μας έχει ένα πολύ βασικό σκοπό, να οδηγήσουμε την μοτοσικλέτα μας και να ζήσουμε από πρώτο χέρι ορεινά Αλπικά περάσματα. Μέσα στην καρδιά των Άλπεων λοιπόν κτίσαμε διαδρομές και δημιουργήσαμε ένα 12ήμερο καθαρά οδηγικό για να κυνηγήσουμε τα δικά μας… σύννεφα.
Εδώ και πολλά χρόνια, η Θεσσαλονίκη αποτελεί το σημείο έναρξης των ταξιδιών μας, έτσι και αυτή την χρονιά αναχωρούμε Δευτεριάτικα από την πρωτεύουσα του βορρά. Με αρκετή ένταση και εκνευρισμό, αφού η φορτωτική εταιρία που μας έφερε το Vstrom μας ατμοπλοϊκός, μας παράδωσε την μηχανή στις 11 το πρωί αντί 8:30 που είχαμε συμφωνήσει. Πρώτη μέρα και είχαμε 650 χλμ να φτάσουμε Βελιγράδι με καθαρά αυτοκινητόδρομο (Ε75). Λογικό να θέλουμε να φτάσουμε το συντομότερο ώστε να ξεκουραστούμε λιγάκι πριν την έξοδο για τη μικρή περιδιάβαση μας στην πόλη. Έτσι λοιπόν, στις 11 μας βρίσκει να «τρέχουμε» σαν τρελοί για τα σύνορα των Ευζώνων. Όπως πάντα ουρά με αυτοκίνητα και νταλίκες, προσπερνάμε και πάμε μπροστά. Σκοτώνουμε ατέλειωτα χιλιόμετρα στον απίστευτα άχαρο αυτοκινητόδρομο με θερμοκρασίες του ύψους των 35 βαθμών.
.jpg)
Κατά τις 6 απογευματινή φτάνουμε στο ξενοδοχείο μας απέναντι από την πλατεία του παλιού Σιδηροδρομικού σταθμού του Βελιγραδίου. Μπανάκι, ολιγόλεπτη ξεκούραση να ηρεμήσουμε τα κοκαλάκια μας και έξω με πολλά gadgets (GoPro, Drone, φωτογραφική κ.λ.π.) να κρατάμε στα χέρια μας, σαν γιαπωνέζοι βρικόλακες όπως έλεγε και ο αείμνηστος Πανούσης. Η ελκυστική πλατεία του παλιού Σιδηροδρομικού σταθμού όμορφα γραφικά στολισμένη μ΄ ένα πραγματικά μεγαλείο γλυπτικής να δεσπόζει, το άγαλμα του Άγιου Στέφανου (Stefan Nemanja), πρίγκιπα του μεγάλου πριγκιπάτου της Σερβίας του 12ου αιώνα. Η όλη πλατεία πραγματικά τραβάει έντονα τις ματιές και φυσικά τα διάφορα φώτο-gadgets αποθανατίζουν τις στιγμές. Συνεχίζουμε το περπάτημα προς το δέλτα των ποταμών Δούναβη και Σάβα, σε 1 χλμ φτάσαμε. Ο ήλιος πήγαινε να κοιμηθεί έτσι απογειώσαμε το Drone για να τραβήξουμε μαγικές εικόνες και αξέχαστα πλάνα με τα 2 ποτάμια να δεσπόζουν και να οριοθετούν την πόλη εδώ και πολλούς αιώνες. Το μόνο μείον στον χώρο ήταν τα πολλά έντομα, φαίνεται κι΄ αυτά έπαιρναν την βόλτα τους στο μώλο, μας ανάγκασαν να καθίσουμε για βραδινό, εντός του εστιατορίου.
Φάγαμε το πρωινό μας στο ξενοδοχείο, φορτώσαμε το καλό μας Vstrom και οδεύουμε προς δυτικά, δρόμος Ε70 προς Κροατία. Με όμορφο πρωινό στον ορίζοντα, αφήνουμε το υπέροχο Βελιγράδι. Ψηλές νεφώσεις αφήνουν την θερμοκρασία κάπως χαμηλά, έτσι απολαμβάνουμε την οδήγηση στην Παννονική πεδιάδα. Και σήμερα αυτοκινητόδρομος, 450 χλμ με προορισμό την λίμνη Bled στην Σλοβενία. Τα άχαρα δυστυχώς χιλιόμετρα κυλούν βαριά αλλά το σκηνικό αλλάζει κάθε λίγο. Μπαίνοντας Κροατία έγινε πιο πράσινο, τα δάση να ξεπετάγονται κάθε τόσο αλλά όταν μπήκαμε Σλοβενία έγινε ακόμη πιο πράσινο, πιο δασώδη, πιο Αλπικό.
.jpg)
Νωρίς το απόγευμα φτάσαμε. Η διαμονή μας μέσα στην μικρούλα πόλη είναι εύκολα προσβάσιμη προς την λίμνη, εδώ 2 βράδια θα μείνουμε. Επειδή ξεκινήσαμε πρωί, φτάσαμε και γρήγορα ώστε είχαμε και 1,5 ώρα να μας πάρει ο Μορφέας στις αγκάλες του. Με το φως ακόμα καλά να κρατεί, πήραμε τα ποδαράκια μας για την λίμνη. Η πόλη σφύζει από τουρίστες και μηχανές, κάποια ξενοδοχεία είχαν αμέτρητες μηχανές παρκαρισμένες στο χώρο τους. Δεν γινόταν τις μουρλής τύπου Βενετία αλλά το τουριστικό ταμπεραμέντο ήταν εμφανές.
Και επιτέλους τα ματάκια μας αντικρίζουν την μικρή αλλά υπέροχη λίμνη!!! Με την πρώτη ματιά είχαμε ήδη μείνει στήλη άλατος, απλά στεκόμαστε και αγναντεύουμε το όλο υπέροχο Αλπικό τοπίο. Όσο για την λίμνη, ειδικότερα σ΄ένα απογευματινό μοτίβο, απλά μαγική !!! Καθίσαμε σ΄ένα μικρό εστιατόριο με φόντο φυσικά τα νερά της λίμνης και το νησάκι και μασουλήσαμε… Σέρβικο Cevapi και σαλάτα φυσικά Shopska μετά συνοδείας παγωμένης μπυρίτσας και κρασιού, ναι ήταν κάπως ζεστή βραδιά και με υγρασία .
Ένα ηλιόλουστο πρωινό μας καλημερίζει καθώς καθόμαστε σ ένα μικρό café που βρήκαμε για να πάρουμε πρόγευμα. Ο κόσμος ακόμα κοιμάται, 8:30 π.μ. Σήμερα είναι μέρα επισκέψεων στην λίμνη με την πρώτη στο κάστρο της λίμνης. Καβαλάμε το Vstrom και οδεύουμε μέσα στους ήσυχα στενά της πόλης προς τον λόφο για το κάστρο, μέχρι και ειδικό χώρο στάθμευσης για μηχανές έχει στο παρκινγκ για το κάστρο. Ποδαράκια και ανεβαίνουμε προς το κάστρο. Πληρώσαμε 8 ευρώ έκαστος και μπαίνουμε.
Πολύ γραφικό και μικρό αλλά με απίστευτη θέα της λίμνης και των Ιουλιανών Άλπεων. Το Drone αναλαμβάνει έργο πριν αρχίσουν οι ορδές επισκεπτών ώστε να έχω την ησυχία μου να τραβήξω τα πλάνα. Το πήρα δεξιά, το πήρα αριστερά, το πήρα πλάγια ώσπου το… έχασα. Αχχχχχ, ο χάρτης στο κινητό δεν λειτούργησε κι έτσι δεν μπορούσα να το φέρω πίσω. Με κρύο ιδρώτα να με λούζει, τελικά τα κατάφερα, φάνηκα τυχερός… τώρα να δούμε πόσες φορές θα φανώ τυχερός. Γενικά με αγχώνει το Drone παρόλες τις όλες δοκιμές που έκανα πριν το ταξίδι για να νιώσω άνετα στο χειρισμό του ειδικότερα με τις διάφορες αυτοματοποιήσεις που κατέχει. Κάτι μου λέει ότι θα επιστρέψω Κύπρο χωρίς αυτό. Περπατάμε τον χώρο, μπαίνουμε στα δωμάτια, φωτογραφίες πάμπολλες. Αρκετές ενημερώσεις κυρίως ιστορικές που βρίσκονται σε κάθε δωμάτιο/χώρο, όλα σε τοπική γλώσσα, το βρήκα πολύ βλακώδες αυτό. Ευτυχώς τα κύρια σημεία ήταν και σε αγγλικά.
Το Μεσαιωνικό κάστρο του Bled πρωτοαναφέρθηκε σε μια γραπτή συμφωνία δωρεάς τον 12ο αιώνα και τον 13ο αιώνα πέρασε στα χέρια των Αψβούργων, πιστεύεται ότι κτίστηκε τον 10ο αιώνα. Το κάστρο κτίστηκε και πήρε πολλές μορφές μέσα στους αιώνες. Είναι το παλαιότερο κάστρο της Σλοβενίας και το πιο επισκέψιμο ορόσημο της χωράς.
Σίγουρα ακόμη ένας καφές πρωινός είναι στο προσκήνιο με φόντο την μαγευτική λίμνη και τα όρη που την περιτριγυρίζουν, οι ματιές μας δεν σταματούν να περιεργάζονται όλα όσα άπλετα μας δίνει η θέα.
Επόμενη επίσκεψη, το νησάκι του Bled. Βαρκάδα με παραδοσιακή ξύλινη βάρκα με επίπεδη καρίνα, πιστεύετε ότι είναι έθιμο που πηγάζει από τον 12ο αιώνα (κάποιοι ιστορικοί λένε). Μας πήρε 10 λεπτά να φτάσουμε στο ολοπράσινο μικρό νησάκι που βρίσκεται η εκκλησιά δοσμένη στην Κοίμηση της Θεοτόκου. Όπως αναμενόταν, αρκετός κόσμος εδώ να περιφέρεται. Για να μπεις στην εκκλησία πρέπει να πληρώσεις, πληρώσαμε βαρκάδα ήδη… δηλαδή για να τα δούμε όλα πρέπει να πληρώσουμε ένα μεγάλο πόσο. Το βρίσκω παράλογο, το μόνο που έμεινε να μην πληρώνω είναι να… αναπνέω.
Η εκκλησιά είναι κτίσμα του 17ου αιώνα και κάποιες τοιχογραφίες είναι Γοτθικές από τον 15ο αιώνα. Στην εκκλησία ακόμα τελούνται γαμήλιες τελετές.
Περπατήσαμε την περίμετρο του μικροσκοπικού νησιού για να απολαύσουμε κυρίως την θέα και όχι τόσο την ιερότητα του χώρου. Κατάστημα σουβενίρ, café και παγωταρία είχε επίσης εκεί σε μια πετρόκτιστη μικρή πλατεία με σκαλιά που κατεβαίνουν στην νερά της λίμνης. Δηλαδή το σημαντικό της όλης υπόθεσης είναι απλά να βρεθείς στο μικρό ολοπράσινο νησάκι και να δηλώσεις ότι… εδώ ήρθα, τίποτε άλλο.
Χρόνος για πέρασμα Vrsic στο εθνικό πάρκο Triglav δυστυχώς δεν υπήρχε, προσπάθησα να το βάλω, πίεσα χρόνο, θεάσεις κ.λ.π. αλλά δεν χώραγε το άτιμο και είναι ένα από τα πιο υπέροχα περάσματα γενικά.
Μεσημέριασε πλέον, πίσω στο Bled για λίγη μάσα και κανένα ελαφρύ υπνάκο. Το απογευματάκι μας βρήκε να περπατάμε το κομμάτι της πόλης δίπλα στην λίμνη και κάτω από το κάστρο. Στο μάτι βάλαμε μια εκκλησία που δεσπόζει, την εκκλησία του Αγ. Μαρτινίκου αν έκανα σωστά την μετάφραση. Κτισμένη το 1903 και είναι Γοτθικού ρυθμού. Δίπλα, ένα μονοπάτι μας οδηγούσε στις όχθες της λίμνης και το πήραμε, καταλήξαμε σ΄ ένα φεστιβάλ. Σήμερα είναι η εθνική τους εορτή, είναι η μέρα που αποφάσισε η Σλοβενία να αποσχιστεί από την Γιουγκοσλαβία και να δημιουργήσει αυτόνομο κράτος. Φαγητό, παραδοσιακή μουσική μας κράτησαν παρέα στον χώρο μέχρι το βραδάκι να μας βρει. Το δειλινό βρίσκεται στην λίμνη, το κιτρινισμένο γλυκό της ατμόσφαιρας, με συνεπαίρνει σ΄ ένα τοπικό μύθο: «Νεράιδες δημιούργησαν την λίμνη ώστε να χορεύουν μόνες τους επάνω στο νησάκι χωρίς να τις ενοχλούν οι βοσκοί».
Με τον πρωινό ήλιο να μας καλημερίζει, φορτώνουμε το Vstrom και αποχαιρετούμε το υπέροχο Bled. Προορισμός μας το Salzburg της Αυστρίας, διαδρομή των 250 χλμ.
Με τους δευτερεύοντες δρόμους 452 και 201 διαπερνούμε τους τελευταίους δρόμους της Σλοβενίας. Με τίποτα το πολύ συνταρακτικό, ένα όμορφο γραφικό σκηνικό μας ακολουθεί στην δική μας πορεία. Λίγο πριν τα σύνορα με Ιταλία ακολουθεί δεξιά στροφή που φανερά θα μας πάρει στα ορεινά. Συνεχείς φουρκέτες και με το GPS μας να μας επιβεβαιώνει ότι ανεβαίνουμε, ένα ορεινό και δασώδες σκηνικό μας κάνει παρέα. Σύντομα, ένα μικρό κτίριο οριοθετεί τα σύνορα, χωρίς κανένα έλεγχο με μόνο σημαίες να δηλώνουν σε ποια χώρα ήμαστε. Μπαίνουμε Αυστρία, απ΄εδώ ξεκινά το πέρασμα Wurzen.
Το πέρασμα Wurzen φτάνει στα 1,073 μέτρα με αρκετές στροφές και απότομες ανηφόρες/κατηφόρες μέχρι 18% κλίση. Το πέρασμα είχε εμπορική σημασία γιατί ένωνε την Αυστρία με την Ιταλία, συγκεκριμένα την χερσόνησο της Τεργέστης.
Αναπάντεχα όμορφο το πέρασμα, οδηγούμε χαλαρά το βαρυφορτωμένο μας Vstrom και κλασικά απολαμβάνουμε την διαδρομή με συνδυασμό το λιγοστό κρύο που φέρνει το υψόμετρο. Αρκετές μηχανές μαζί μας ή απέναντι μας στον δρόμο. Απολαμβάνουμε το όμορφο και άγνωστο αυτό πέρασμα. Βρισκόμαστε στην Αυστριακή επαρχία της Καρινθίας, είναι η πιο αραιοκατοικημένη επαρχία γνωστή για τις πολλές τις λίμνες και το ορεινό της τοπίο.
Η τελευταία κατάβαση έχει πανέμορφη θέα την πεδιάδα της πόλης Villach. Ψιλοχανόμαστε στο Villach και μετά συνοδείας κλασικών «ελαφριών βρισιών» αλλά… με αίσιο τέλος, βρίσκουμε άκρη. Ακολουθούμε τους δρόμους 98, 88 και 95 για το πέρασμα Nockalmstraße. Ένας καφές όμως μας περιμένει επειγόντως χωρίς αναβολές. Ένα γραφικό μικρό café σ΄ ένα χωριό που δεν συγκράτησα όνομα, μας καλοδέχεται. 2 κυριούλες μ΄ ένα χαμόγελο σχεδόν παντοτινό στο πρόσωπο τους μας φτιάχνουν 2 capuccino και κάτι Αυστριακό ζυμαρικό να συνοδεύει τα καφεδάκια. Εδώ πάρθηκε η απόφαση μετά το πέρασμα, να πάμε Hallstatt που είχαμε προγραμματισμένο για αύριο και μετά για Salzburg ώστε να έχουμε φουλ μέρα και άνεση χρόνου στο γραφικό και ιδιαίτερο Salzburg.
Μπαίνουμε στο πέρασμα, σχεδόν άμεσα. Ταμείο στο δρόμο. Εδώ πληρώνεις για να οδηγήσεις το πέρασμα, 18 ευρώ η μοτοσικλέτα παρακαλώ. Πληρώνω ο φτωχός και μπαίνουμε στο πέρασμα Nockalmstraße. Δάση μας συνοδεύουν στην αρχή του με αρκετές στενές και ανοιχτές φουρκέτες να ακολουθούν. Σύντομα είμαστε στην κορυφή, η θέα σίγουρα υπέροχη, χαζεύουμε αρκετά το Αλπικό σκηνικό μέσα σε μια ηλιόλουστη μέρα με την περίπου θερμοκρασία στους 25 κελσίου. Το υψόμετρο των 2000 μέτρων που βρισκόμαστε νιώθουμε απόλυτα άνετα, κρύο σχεδόν καθόλου.
Το πέρασμα (δρόμος) Nockalm άρχισε να κτίζεται την δεκαετία του ’70 και άνοιξε το 1981. Μέγιστο οδικό υψόμετρο είναι στα 2,049 μέτρα, κατέχει 52 φουρκέτες και έχει μήκος 34 χλμ.
Το πέρασμα σε κατεβάζει λιγάκι και μετά ξαναπερνάς τα 2,000 μέτρα για δεύτερη φορά, αυτό πρώτη φορά το συναντώ, με παραξένεψε μπορώ να πω. Κλασικά και σταράτα, η διαδρομή όντως υπέροχη με όμορφες θεάσεις των γυμνών, άγριων βουνοκορφών του όρους.
Συνεχίζουμε προς Hallstatt διαμέσου παραδοσιακών πεδινών και ορεινών διαδρομών, βαρεμάρα δεν νιώσαμε μπορώ να πω και με την αναμονή να φτάσουμε στο διάσημο χωριό, μας κρατούσε σε μια όμορφη αναμονή. Μετά από κάποια τούνελ, φτάνουμε στο Hallstatt, συρφετός κόσμου και πούλμαν. Ένας χαμός παντού, προσπάθησα να βρω άκρη για πού να παρκάρω αλλά παντού απαγορευόταν έτσι… πίσω και βουρ να φύγω από την βαβούρα του χώρου. Προσωπικά πιστεύω ότι το χωριό είναι υπερτιμημένο. Την «ζημιά» την έκαναν οι φώτο που κυκλοφορούν στο διαδίκτυο για το Hallstatt, φώτο μάλλον από επαγγελματίες φωτογράφους ώστε να αποδώσουν τα μέγιστα, μας παρέσυραν κι΄ εμάς του άμοιρους.
Λίγο έξω από το Hallstatt κάνουμε στάση για μεσημέρι. Δίπλα από τρεχούμενο νερό και 2 πούλμαν γερόντων τουριστών στο ίδιο εστιατόριο, δοκιμάζουμε την παραδοσιακή σαλάτα της Στυρίας (επαρχία της Αυστρίας που συνορεύει με το Hallstatt που βρίσκεται στην επαρχία της Άνω Αυστρίας) με το επίσης παραδοσιακό λουκάνικο. Η σαλάτα πολύ νόστιμη και συνιστάται να την δοκιμάσετε εάν βρεθείτε Αυστρία.
Αναχωρούμε για τις λίμνες Wolfang και Mond, μια διαδρομή όπου αναμέναμε να απολαύσουμε. Μαύρα σύννεφα άρχισαν να αχνοφαίνονται στον κοντινό ορίζοντα. Πολύ σύντομα άρχισαν να πέφτουν κεραυνοί πάνω απ΄τα κεφάλια μας και η βροχή αρχινά. Αδιάβροχα φορέσαμε σε μια στάση λεωφορείου και συνεχίζουμε. Οι κεραυνοί δεν λένε να κοπάσουν, ένας φόβος άρχισε να μας βολοδέρνει και τους 2 μην αρπάξουμε μερικές χιλιάδες Volt στα κορμιά μας. Τις λίμνες ούτε καν τις προσέξαμε, τις περάσαμε αλλά τα καιρικά δεν μας άφησαν να τις απολαύσουμε και μας μένουν καμιά 40 χλμ για Salzburg. Βάζω στην διαδρομή του GPS το ξενοδοχείο και άμεσα είμαστε εκεί, πολύ κοντά στο παλιό κέντρο της πόλης.
Ψιλόβροχο στην πόλη, αράζουμε την πραμάτια μας στο ξενοδοχείο που θα μείνουμε 2 βράδυα. Το βραδάκι μόνο 2 τρελοί πάνω στην μηχανή με αδιάβροχα ψάχνουν για εστιατόριο και νιώθω ότι όλοι μας βλέπουν και σταυροκοπιούνται. Το όλο σκηνικό φθινοπωρινό στα μέγιστα.
Επόμενη μέρα με συννεφιά αλλά χωρίς βροχή, μέρα περιήγησης του Salzburg. Σαν τουρίστες η πόλη μας δίνει δωρεάν εισιτήρια λεωφορείου και τραμ (νόμος που ίσχυσε Μάιου 2025), έτσι, επιβιβαζόμαστε στο λεωφορείο και πάμε κέντρο. Τα ποδαράκια μας αναλαμβάνουν έργο και χαζεύουμε την γραφική, αναγεννησιακή πόλη του Μότσαρτ. Καθόμαστε για καφέ. Το κρύο πλέον είναι έντονο, η βροχή αρχινά έτσι ρουφάμε τους καφέδες στα γρήγορα και πίσω στο ξενοδοχείο να πάρουμε αδιάβροχα μηχανής.
Πλέον νιώθουμε πιο ζεστά και δεν μας βαράει η καλοκαιρινή μπόρα. Πρώτη επίσκεψη το κάστρο που δεσπόζει έντονα στην πόλη. Πριν μπούμε για να πάρουμε εισιτήριο για το κάστρο, μια εκκλησιά παλιά με αρκετά λουλούδια στολισμένη μας τραβάει την προσοχή, μπαίνουμε. Υπέροχοι τάφοι σαν κελιά και με λογής λουλούδια να διακοσμούν τον χώρο, είναι απλά ένα πανέμορφο και συνάμα γραφικό σημείο της πόλης.
Το κοιμητήριο του St. Peters (Αγ. Πέτρου) είναι το παλαιότερο της πόλης, 700 μ.Χ. . Δίπλα υπάρχουν και κατακόμβες με 2 μικρούς ναούς.
Πραγματικά είναι ένα υπέροχο κοιμητήριο που προσελκύει τουρισμό λόγω της ομορφιάς του και της γραφικότητας του χώρου.
Ανεβαίνουμε προς το κάστρο με το οδοντωτό τελεφερίκ. Μπαίνουμε και οδεύουμε προς την βεράντα για να απολαύσουμε την θέα της μουντής βροχερής πόλης. Άπλετη καθαρή θέα του Salzburg με αρκετούς επισκέπτες να αποθανατίζουν το τοπίο. Περπατάμε μέσα στο κάστρο. Μεγάλο με αρκετές αίθουσες γεμάτες εκθέματα, καθολική εκκλησιά, κανόνια και λοιπά μεγάλα δωμάτια για την λειτουργία του οχυρού/κάστρου που δεσπόζει έντονα της πόλης.
Το κάστρο κτίστηκε τον 11ο αιώνα από τον τότε αρχιεπίσκοπο της πόλης. Επεκτάθηκε και οχυρώθηκε μέσα στα χρόνια λόγω των θρησκευτικών αντιπαραθέσεων που είχαν τα τότε φέουδα/βασίλεια. Τον 20ο αιώνα εκτέλεσε και χρέη φυλακής Ιταλών αιχμαλώτων του 1ου Π.Π.
Ακολουθεί περιδιάβαση στο παλιό κομμάτι της πόλης με αρκετά υπέροχα κτήρια Αναγεννησιακής και Γοτθικής αρχιτεκτονικής. Ένας καφές πάλι μας καλεί για στάση. Τα ποδαράκια μας βγάλανε φουσκάλες απ΄την πολύωρη περπατητή βόλτα. 2 καφέδες πληρώνεις τουλάχιστον 10 ευρώ, αν θέλεις και κανένα γλυκάκι ή αλμυρό, τότε τα 20 ευρώ έγιναν καπνός. Οδέυουμε προς ποταμό Salzach που διαπερνά την πόλη με προορισμό το παλάτι Mirabell και τους διάσημους κήπους του. Περάσαμε και από το σπίτι που γεννήθηκε ο μεγάλος μουσουργός Μότσαρτ, στην καρδιά της παλιάς πόλης ένα ψηλό κίτρινο κτίριο αποτελεί πλέον έν βασικό ορόσημο της πόλης.
Περνάμε ένα από τα γεφύρια του ποταμού για την απέναντι όχθη προς παλάτι Mirabell. Ο καιρός άνοιξε και πλέον οι αχτίνες του ήλιου φώτισαν την πόλη. Μπαίνουμε στους κήπους, καμία είσοδος, παράξενο το βρήκα αλλά το χάρηκα, γλυτώσαμε κανένα 20ευρω χαχα. Υπέροχοι κήποι στολίζουν μαγικά το παλάτι, χρώματα παντού, μυρωδιές όχι, αλλά καλύτερα μπας και μου κατέβει καμιά αλλεργία.
Το παλάτι κτίστηκε το 1606 με διαταγή του τότε αρχιεπισκόπου με σκοπό να ζήσει εδώ η ερωμένη του. Το όνομα του (Mirabell) παρμένο απ΄την Ιταλική και σημαίνει υπέροχο. Εδώ, στο παλάτι γεννήθηκε το 1815 ο βασιλειάς της Ελλάδας Όθωνας. Οι κήποι είναι επίσης στολισμένοι με αγάλματα της Ελληνικής και Ρωμαϊκής μυθολογίας φτιαγμένα από Ιταλό γλύπτη το 1730. Το παλάτι είναι κάτω από την Unesco ως κτίσμα ιστορικής και πολιτιστικής κληρονομιά της πόλης.
Ένα παγκάκι, 2 μπουκαλάκια νερό και με τσιγάρο αναμμένο, καθίσαμε στις όχθες του ποταμού αγναντεύοντας την πόλη. Πλοιαράκια με τουρίστες να πηγαινοέρχονται, κόσμος να περπατάει στο μικρό μονοπάτι της όχθης, ο ήλιος ακόμα να φέγγει την πόλη, θερμοκρασία άνω των 25 βαθμών… είναι το προσωπικό μας σκηνικό μετά τους υπέροχους κήπους και το παλάτι του Mirabell. Επίσης, το Salzburg είναι η πόλη και τα περίχωρα που γυρίστηκε η διάσημη ταινία «Η Μελωδία της Ευτυχίας».
Δυστυχώς τα άμοιρα μου ποδαράκια είχαν πάλι αποστολή να εκτελέσουν, βάλαμε πλώρη για την γραφική αγορά της παλιάς πόλης. Εδώ θα τσιμπήσουμε κάτι στο πόδι, αγορά αναμνηστικών ειδών και μια ανάσα ξεκούρασης για έμενα το δίποδο. Δίπλα η στάση του λεωφορείου άρα όχι άλλο ποδαρόδρομο, τέλος. Μαρκάραμε κι΄ ένα μαγαζάκι δίπλα από το ξενοδοχείο μας για αυριανό πρόγευμα πριν την διαδρομή μας.
Με συννεφιά μπόλικη και πρόγνωση για βροχή ξυπνήσαμε το επόμενο πρωινό, φορτώσαμε και πάμε στο μαγαζάκι δίπλα για καφέ και τσίμπημα Αυστριακό αλμυρό που τελικά για μένα δεν έλεγε γευστικά.
Προορισμός ημέρας η μικρή πόλη Imst στις δυτικές Αυστριακές Άλπεις. Μπαίνουμε Γερμανία για επίσκεψη στις Βαυαρικές (Γερμανικές) Άλπεις, ένα μικρό κομματάκι γης Γερμανικό που εισέρχεται στις Άλπεις. Προς Berchtesgaden, ένα μικρό χωριό που δίπλα (Obersalzberg) σ΄ένα ψηλό βουνό (1,834 μέτρα) ο Χίτλερ έκτισε το θρυλικό καταφύγιο του, το Eagle’s Nest. Βεβαία απλά εμείς είδαμε την περιοχή μόνο γιατί μια επίσκεψη θα μας έτρωγε ώρες. Μέσα στο μουντό συννεφιασμένο και συνάμα υπέροχο τοπίο, πάμε για επίσκεψη στην λίμνη Konigssee. Παρκάρουμε το Vstrom και τα υπέροχα μας ποδαράκια αναλαμβάνουν έργο ΠΑΛΙ, προς το χωριό και την λίμνη. Καθαρά Τουριστικό το όλο σκηνικό πάνω στην λίμνη, ευτυχώς ήταν ακόμη πρωί και συρφετό δεν συναντήσαμε.
Η λίμνη όμως ήταν υπέροχη, μαγευτικό το τοπίο !!! Χωσμένη μέσα στις βουνοκορφές κείτεται η λίμνη με τα ήρεμα νερά της. Βαρκάδα δεν κάναμε αλλά θα ήταν τέλεια να το κάναμε ώστε να δούμε πολύ καλύτερα το πραγματικά μαγευτικό τοπίο που έχει να προσφέρει αλλά αυτό θα μας έπαιρνε ώρα, θέλαμε να φτάσουμε γρήγορα στον προορισμό μας για να απολαύσουμε την όλη Αλπική ατμόσφαιρα εκεί που θα μέναμε… έφτιαξα μια εικόνα για τον τόπο εκείνο και ήθελα έντονα να το πραγματοποιήσω.
Χαζέψαμε αρκετά τον χώρο, την λίμνη, γιατί απλούστατα αξίζει (ιδιαίτερα ένα τουρ με το πλοιαράκι δεν πρέπει να μην γίνει, δηλαδή όπως κάναμε εμείς). Αγοράσαμε το κλασικό μας μαγνητάκι, περιεργαστήκαμε τον χώρο και φύγαμε.
Η διαδρομή στις Βαυαρικές Άλπεις, δρόμοι 305 και 21, και επίσης Αυστριακός δρόμος 178, πραγματικά μαγευτικοί… τα όρη, οι σκιαγραφήσεις των βουνοκορφών, η μορφολογία, τα χρώματα, η όλη ατμόσφαιρα ήταν ένας απέραντος ζωγραφιστός πίνακας σε καμβά.
Συνεχίζουμε με δευτερεύοντες δρόμους. Δρόμος 178 και πλέον μπαίνουμε σε πεδιάδες και στην επαρχία του Τιρόλου. Το μαγευτικό Αλπικό τοπίο κάνει παύση. Μέσα στη διαδρομή είχαμε επιλεγμένα τόπους και τοποθεσίες για επίσκεψη. Η πρώτη είναι πάνω στο δρόμο 178, το St Johann in Tirol.
Μπαίνουμε στη μικρή πόλη και παρκάρουμε πολύ κοντά στο κέντρο του. Όπως σωστά καταλάβατε, τα καλά μας ποδαράκια πήραν τα ηνία, με άλλα λόγια ποδαρόδρομος. Γραφικό και όμορφο το σκηνικό, εντυπωσιακές εκκλησιές και ζωγραφισμένα ξενοδοχεία και άλλα κτίρια, μαζί με καφετέριες και εστιατόρια έκαναν την πόλη ελκυστική και συνάμα γραφική. Ένα μνημείο μου κέντρισε το ενδιαφέρον, με τα πολύ λιγοστά μου Γερμανικά κατάλαβα ότι είναι μνημείο πεσόντων της πόλης των 2 Παγκοσμίων πολέμων, δεν ξέρω αν πρέπει να νιώσω θλίψη ή χαρά. Ας το αφήσουμε γιατί σηκώνει αρκετή κουβεντούλα. Περπατήσαμε όλη την γραφική πλατεία, καφέ δεν πήραμε, απλά απολαύσαμε το κέντρο του.
Συνεχίζουμε τις πεδιάδες του Τιρόλου στον δρόμο 171 πλέον, τίποτα το συνταρακτικό για να αναφέρω εδώ, απλά σκοτώνουμε χιλιόμετρα. Επόμενο ορόσημο, το κάστρο Tratzberg. Ακολουθούμε το GPS με την σχεδιασμένη διαδρομή προς το κάστρο. Στο τσακ, ένας αναγκαστικός χώρος στάθμευσης και το μαραφέτι μου (GPS) έλεγε ακόμα 2 χιλιόμετρα με ανηφορική διαδρομή, εδώ σαν μεσογειακός άντρας με μπέσα, έστησα πόδι και λάλησα το ΟΧΙ του Μεταξά. Ευτυχώς το γλυκό μου έτερον ήμισυ «λύγισε» μπροστά στην «αντρίλα» μου και είπε το μεγάλο ΝΑΙ, δηλαδή ας το αφήσουμε πίσω…. Ουφφφφφφφ.
Επόμενη στάση το Hall in Tirol, δεν τρελαθήκαμε με αυτό που είδαμε και συνεχίζουμε για την βασίλισσα των Άλπεων, το Innsbruck. Μετά από ταλαιπωρία μέσα στην πόλη γιατί είχε κλειστούς δρόμους με αρκετές παρακάμψεις, τελικά παρκάρουμε δίπλα στον ποταμό Inn και δίπλα ένα εστιατόριο/café. Μεσημέριασε κι΄ έτσι πήραμε 2 υπέροχες/φανταστικές σαλάτες με όσπρια, λαχανικά και ρύζι. ‘Ένα φανταστικό σκηνικό απλωνόταν μπροστά στα μάτια μας, τα πανύψηλα βουνά ακριβώς μπροστά μας, το ποτάμι να ρέει και στην απέναντι όχθη μικρές παλιού τύπου πολυκατοικίες βαμμένες με διάφορα χρώματα κολλημένες η μια στην άλλη. Τρώγαμε και είχαμε μια απίθανη θέαση, ο ουρανίσκος και τα ματάκια μας ήταν απόλυτα ευτυχισμένα !!!
Είχαμε ακόμα 45 χλμ για το Imst, τα κάνουμε στο τσακ μπαμ. Η διαμονή μας βρίσκεται βόρεια της πόλης, 6 χλμ, μέσα στους πρόποδες των Άλπεων σε μια απομονωμένη τοποθεσία.
Φτάνουμε και μετά από τακτοποίηση στο αλπικού τύπου δωμάτιο, κατεβαίνουμε κάτω στην μεγάλη βεράντα με θέα δάση και τα αγέρωχα όρη των Άλπεων. Πολύ λίγοι θαμώνες στο ξύλινο γραφικό παραδοσιακού τύπου ξενοδοχείο, πιάνουμε και 2 μπύρες, ο ήλιος μονάχος στον ουρανό με κανένα σύννεφο στον ορίζοντα, κι΄ εμείς απλά καθόμαστε σιωπηλά απολαμβάνοντας την μαγική θέα. Απόλυτη σιγή, κανένας θόρυβος δεν σπάει αυτή την ιερή σιωπή που πλέον σπάνια έχουμε την πολυτέλεια να ζούμε. Ναι δυστυχώς, η σιγή και ηρεμία του τοπίου έγινε το υπέρτατο αγαθό της σημερινής μας κοινωνίας και ζωής. Εμείς έχουμε ένα δειλινό για να ζήσουμε αυτό το απλό χρυσό αγαθό. Δώσαμε περίπου 1 ώρα εκεί στην βεράντα και μετά ήρθε η ώρα για… περίπατο, ναι για περίπατο, καλά διαβάσετε. Με τέτοιο τοπίο, τα δάση, η μικρή λίμνη μπροστά στο ξενοδοχείο, ένιωσα κι΄ εγώ την ανάγκη για μια βόλτα. Πήραμε ένα μονοπάτι και χαθήκαμε στο απόλυτο δασώδες πράσινο της περιοχής. Η απόλυτη σιγή ακόμη κρατάει, ακόμα δεν βρέθηκε αυτό το κάτι για να την διαλύσει, ακόμη κρατάει, ευτυχώς. Και συνεχίζουμε να περπατάμε χωρίς να μιλάμε ιδιαίτερα, απλούστατα αγγίζουμε την φύση με τις αισθήσεις μας. Είναι αυτές οι στιγμές που σαν ταξιδευτής απολαμβάνω και ψάχνω να βρω στα ταξίδια μου… Μέρη με μαγικό τοπίο και φύση κι ΄εγώ ανάμεσα του, ευτυχώς το ίδιο ακριβώς νιώθει και ψάχνει το άλλο μου μισό, η Περσεφόνη μου.
Το ηλιόλουστο πρωινό καλοδεχούμενο. Στην μεγάλη κάτω βεράντα παίρνουμε το πρωινό μας, ακόμη 2 τραπέζια είναι πιασμένα, έτσι μια πρωινή γαλήνια ησυχία ακόμη πλανάται στην ατμόσφαιρα εδώ. Ένα ζεύγος κάποιας ηλικίας διαχειρίζεται το πρωινό, αγνώστου εθνικότητας, με το χώρο προγεύματος να είναι γεμάτος δυστυχώς από μύγες, ελπίζουμε να μην τρέχουμε τουαλέτες εν ώρα οδήγησης.
Φορτώσαμε και αναχωρούμε από την υπέροχη μας διαμονή. Πρώτη μας επίσκεψη το πέρασμα Hahntennjoch, το ξενοδοχείο μας βρίσκεται ήδη μέσα στην αρχή της διαδρομής, δρόμος L 246.
Ανάμενα να πληρώσω και είσοδο αλλά γιόκ. Όπως πάντα, η διαδρομή ξεκινά ανάμεσα σε δάση και αρκετές φουρκέτες. Η πρωινή δροσιά έδενε με το όλο σκηνικό άψογα. Το μαραφέτι μου φόρτωνε μέτρα, η θερμοκρασία έκανε το αντίθετο αλλά σε πολύ άνετα δεδομένα. Φτάνοντας πλέον πέραν των 1,000 μέτρων το σκηνικό άρχισε να αγριεύει, οι γυμνές άγριες βουνοκορφές κάποτε με λίγο χιόνι, δέσποζαν μαγευτικά στην διαδρομή. Κυρίως μηχανόβιους αντικρίζουμε και χαιρετούμε κλασικά με το σκηνικό του περάσματος να γίνεται απλά… μαγικό. Δεν είμαι σίγουρος, αλλά το 1991 πέρασα απ΄εδώ πηγαίνοντας Γερμανία, το σίγουρο που θυμάμαι είναι ότι από το Imst τράβηξα βόρεια όπως και τώρα. Θυμάμαι επίσης από τότε ότι η όλη διαδρομή ήταν φανταστική. Δοκίμασα να τραβήξω και κάποια πλάνα με το drone στη επιλογή να με ακολουθήσει (follow up) αλλά τα έκανα μαντάρα μάλλον, τουλάχιστον δεν το έχασα.
Το τοπίο και το όλο σκηνικό παραμένει μαγικό/φανταστικό, κάθε στροφή έχει να δείξει. Όσο από μηχανές, ατέλειωτα τα μπουλούκια που περνούσαν.
Το πέρασμα Hahntennjoch άρχισε να κτίζεται το 1960 και δόθηκε στην κυκλοφορία το 1969. Μέγιστο υψόμετρο είναι τα 1,894 μέτρα, μήκος 29 χλμ και μέγιστη κλίση οδοστρώματος 19%.
Το μικροσκοπικό χωριό Bschlabs μας μαγνήτισε με την γραφικότητα και την τοποθεσία του, ένα cafe/εστιατόριο ενός μοτέλ απέναντι από τον ναό του χωριού που κι΄αυτό πρόσθετε μια επιπλέον αίγλη στο όλο υπέροχο σκηνικό, σταματάμε για καφέ. Φυσιολογικά κάτσαμε στην άνετη βεράντα με μια θέα που θέλεις ώρες να χαζεύεις και να αγναντεύεις, ρουφάγαμε τους καφέδες με ρυθμούς χελώνας, πολύ αργά σας λέω γιατί δεν θέλαμε να φύγουμε. Φώτο, βίντεο, όχι drone γιατί μου έσπασε τα νεύρα, πολλά – αμέτρητα. Το χωρίο είναι η ιδεώδες τοποθεσία/τοπίο/γραφικότητα που αρμόζει να ζεις στο Αλπικό σκηνικό.
Γενικά το πέρασμα χαίρει απίστευτης ομορφιάς και πραγματικά είναι μια απόλαυση να είσαι εδώ πάνω με όσα αγαπάς…. Περσεφόνη και Vstrom χαχα!!!. Στο Elmen τελειώνει το πέρασμα, εμείς παίρνουμε δρόμο 198 και 200 προς Λίχνενσταϊν. Δρόμοι πολύ ελκυστικοί και χωρίς να νιώσουμε ανία οδηγώντας τους. Ειδικότερα ο δρόμος 200 κατέχει πολλά πανέμορφα κομμάτια σε πολύ μικρούς δρόμους που μόλις και χωράει ένα αυτοκίνητο και μια μηχανή. Στον δρόμο 200 μπορείς να νιώσεις την απομόνωση και την αίσθηση του… «Είμαι μόνος μου εδώ».
Κατεβαίνουμε πεδιάδα πλέον, η θερμοκρασία πήρε τα πάνω της σε κάπως έντονο ρυθμό. Μετά την πόλη Feldkirch μπαίνουμε στο πριγκιπάτο του Λίχνενσταϊν, άμεσα στην πρωτεύουσα το Βαντούζ. Την αράξαμε στην κεντρική/τουριστική οδό για λίγη δροσιά που όπως αναμενόταν δεν βρήκαμε. Γενικά στην κεντρική Ευρώπη δεν κρατάνε νερό/μπύρες/αναψυκτικά σε παγωμένη κατάσταση αλλά μια πολύ χλιαρή κατάσταση. Η θερμοκρασία εδώ είναι γύρω στους 33-35, πως μπορείς να δροσιστείς με τα χλιαρά υγρά. Καθίσαμε σ΄ένα μικρό café, πήραμε 2 ζουμιά καφέδες με ριγμένο πάγο, 2 μπουκαλάκια νερό και τους δώσαμε απλόχερα… 16 ευρουλάκια. Περπατήσαμε λιγάκι στον πεζόδρομο εκεί, αγοράσαμε κάποια λίγα σουβενίρ και φεύγουμε με κάπως μια απογοήτευση στο τι είδαμε και ζήσαμε στο μικρό αυτό κρατίδιο.
Δρόμος 28 και σύντομα μπήκαμε Ελβετία χωρίς ίχνος ελέγχου. Μετά ακολουθεί ο δρόμος 28 για Davos, δρόμος με κίνηση αρκετή. Μετά το Davos ο δρόμος 28 μας βάζει στο πέρασμα Fluela. Το πέρασμα με κυρίως ανοικτού τύπου στροφές και χωρίς κάτι το πολύ ιδιαίτερο να δεις παρόλο που είμαστε άνω των 2,000 μέτρων υψόμετρο. Ο 28 μας συνεχίζει στο Fuorn (Ofen) pass που κι΄αυτό μας κρατάει άνω των 2,000 μέτρων. Εδώ όμως το πέρασμα έχει κάτι περισσότερο να δείξει, είναι λιγότερο αποπνικτικό σε οχήματα από το Fluela και σίγουρα χαλαρά και απολαυστικά οδεύουμε για τον προορισμό ημέρας το Ελβετικό χωριό Val Mustair, όπου και η αρχή του περάσματος Umbrail και ενώνεται άμεσα με το διάσημο Stelvio.
Φτάνουμε στο Val Mustair νωρίς το απόγευμα, η ξύλινη γραφική βεράντα του μικρού μας μοτέλ έβλεπε το πέρασμα, σίγουρα μια θέα που αξίζει πολλά. Λίγη ξεκούραση και γύρω στις 7:30 βραδινή παρόλη την ηλιοφάνεια, περπατάμε να δούμε το μικρό χωριό. Νεκρική σιγή επικρατεί, μόνο τα οχήματα που διαπερνάνε το χωριό σπάζουν την σιωπή. Ένα κοπάδι πρόβατα επίσης έκανε την εμφάνιση του και το χωριό γέμισε βελάσματα και ήχους από τα καμπανάκια τους. Δεν υπάρχει κάτι το ιδιαίτερο εδώ, μια εκκλησιά μας τράβηξε για φωτογράφιση και κάποια άλλα λίγα σημεία του χωριού. Στο γυρεμό για βραδινό, δύσκολα βρήκαμε κάτι να φάμε. Ένα άλλο μοτέλ είχε εστιατόριο, μας έβαλε μέσα να κάτσουμε σε μια κάπως στενόχωρη αποπνικτική κατάσταση μ΄ ένα άλλο τραπέζι με 5-6 Ιταλούς που φυσικά φώναζαν αντί να μιλάνε, βλέπε τυπικό Μεσογειακό ταπεραμέντο. Το φαγητό καλό αλλά ένα μπουκάλι νερό στοίχιζε 11,5 ευρώ μην χ… . Μετά που ξυπνήσαμε από την παραζάλη του λογαριασμού ένας ήρεμος περίπατος στο χωριό καθώς η βραδιά προσπαθούσε να διώξει την μέρα. Στο μπαλκόνι του δωματίου μας έστησα την Gopro σε ρύθμιση Time lapse Video με φορτιστή, ώστε να κινηματογραφεί για 5 ώρες, ξύπνησα στις 3,5 χάραμα ώστε να τραβήξω το πρωινό εδώ στις αγέρωχες Άλπεις.
Με περισσή χαρά με βρήκε το πρωινό, γιατί… σήμερα θα περάσουμε 2 υπέροχα περάσματα, ένα γεγονός που περίμενα εδώ και καιρό. Φάγαμε το λιτό πρωινό μας, φορτώσαμε το Vstrom, βάλαμε διαδρομή στο μαραφέτι, χαιρετήσαμε το Ελβετό ζευγάρι με BMW GS, το πρωινό ηλιόλουστο και με την πρωινή κρυστάλλινη δροσούλα των Άλπεων, αναχωρούμε για τα περάσματα ως αρχή. Διαδρομές ημέρας σύνολο 450 χλμ με προορισμό την πόλη Palmanova, ανατολικά της Ιταλίας σχεδόν σύνορα με Σλοβενία.
Εξ αρχής της διαδρομής, το σκηνικό υπέροχο !!! Οι πολλές φουρκέτες στην αρχή της διαδρομής δεν μας ενοχλούν γιατί τα ματάκια μας είναι πολύ απασχολημένα. Η κοιλάδα με τα χωριά Val Mustair, Fuldera, Lu, Valchava στο καντόνιο Graubunden είναι όμορφα ορατή. Κάνουμε στα σίγουρα μια στάση για να αποθανατίσουμε αυτό που βλέπαμε, είναι must. Δεν πολυαργεί το υψόμετρο να κοντέψει στα 2,000 μέτρα. Τα δέντρα έφυγαν και έμεινε η αγριάδα του τοπίου, ένα μικρό ρυάκι ακολουθεί τις ατέλειωτες φουρκέτες, τα χιόνια είναι ορατά στις κορυφές.
Το πέρασμα Umbrail στα μεσαιωνικά χρόνια ένωνε το Τιρόλο με την λίμνη Κόμο. Φτάνει σε υψόμετρο 2,501 μέτρα, απόσταση 13 χλμ και το χαρακτηρίζει μια έντονη όμορφη αγριάδα. Το όνομα του είναι παρμένο από την κορυφή κοντινού όρους.
Η διαδρομή σκαρφαλώνει σαν κατσίκι το όρος, όσο κοντεύουμε στην κορυφή πλέον το σκηνικό γίνεται μουντό χειμωνιάτικο και οι ακτίνες του ήλιου κρυμμένες μέσα στην απόλυτη συννεφιά. Πολύ σύντομα περνάμε και τα εικονικά σύνορα, απολύτως κανένας έλεγχος ούτε κι ένας εικονικός φρουρός δεν υπήρχε και βασικά μπήκαμε Ιταλία και την κορυφή του περάσματος Stelvio. Μαγαζάκια με σουβενίρ, cafe οριοθετούν τον χώρο με πολλές μηχανές παρκαρισμένες δεξιά και αριστερά της οδού. Σίγουρα κι΄ εμείς στάση για να χαρούμε την αποθέωση του περάσματος και ότι έχει να προσφέρει το τοπίο. Κρύο, χιόνια στις κορυφές, δεν βγάλαμε σακάκια καθόλου. Τόλμησα και έβγαλα το drone για λήψεις, η Περσεφόνη ασχολήθηκε με φωτογραφίες. Κάτι κατάφερα με το drone αλλά όλα σε χειροκίνητο και όχι σε αυτοματισμούς γιατί μετά θα κατάληγε ίσως σε κάποιο φαράγγι. Αγοράσαμε στα σίγουρα και κάποια σουβενίρ. Μείναμε στον χώρο αρκετό χρόνο για να απολαύσουμε όλα αυτά που δίνονται σε εμάς παρόλο που το κρύο ήταν έντονο. Ίσως δεν θα ξαναέρθουμε εδώ πάνω κι΄ έτσι έπρεπε να το ζήσουμε όσο περισσότερο μπορούσαμε.
Το πέρασμα Stelvio είναι το ψηλότερο των ανατολικών Άλπεων και το 2ο ψηλότερο όλων των Άλπεων. Κατασκευάστηκε το 1820-25 και το μέγιστο υψόμετρο είναι 2,757 μέτρα. Πριν τον 1ο Π.Π. το πέρασμα ήταν το σύνορα της Αυστροουγγαρίας με την Ιταλία. Γνωστή κορυφή του περάσματος είναι η κορυφή των «Των 3 Γλωσσών», Γερμανικά, Ιταλικά και η Ρομανσική γλώσσες συναντιούνται εδώ.
Αρχίζουμε την διάσημη κατάβαση, κάθε στροφή έχει κι΄ένα βαθμό δυσκολίας, είμαι πολύ προσεκτικός να μην βάλω κενή στο κιβώτιο καταλάθος γιατί θα έχουμε σίγουρη θεαματική πτώση. Οι αριθμημένες στροφές φαντάζουν ατέλειωτες, η πλάση βρίσκεται στην πιο άγρια της μορφή, εδώ πλέον δεν χαιρετάμε τα ατέλειωτα μπουλούκια μοτοσικλετών γιατί θέλουμε και τα 2 χέρια στο τιμόνι. Η μαγεία του περάσματος σιγά σιγά χάνεται καθώς το υψόμετρο αφαιρεί μέτρα. Τυπικά αλπικά τοπία είναι πλέον στο διάβα μας.
Με τον δρόμο SS38 να μας κατεβάζει στις πεδιάδες οδεύουμε πρόσω ολοταχώς για Palmanova, έχουμε ακόμη καμιά 350 χλμ να καλύψουμε. Σίγουρα βάλαμε και άχαρο αυτοκινητόδρομο για να τα κάνουμε στα γρήγορα. Καμιά 50 χλμ έμειναν για προορισμό, το Vstrom είναι σε ρεζέρβα και σύντομα πρέπει να σταματήσουμε σε βενζινάδικο που έβαλα στο μάτι ότι φτάνουμε σύντομα. Κάνω λάθος επιλογής δρόμου, μπαίνω σε άλλη κατεύθυνση σε άλλο δρόμο, τα παίρνω στο κρανίο για το ηλίθιο μου λάθος και βρίσκομαι στην φάση του τελείως χαμένου στο που βρίσκομαι, δεν βρίσκω άκρη που στον ορίζοντα βρίσκομαι κι΄ αυτό με αγχώνει αφάνταστα. Το κουρασμένο μου μυαλό κατεβάζει ιδέα, να βάλω στο μαραφέτι μου το ξενοδοχείο απευθείας ώστε να αντιληφθώ που βρίσκομαι, είμαι και στο ψάξιμο βενζινάδικου και κρατάω χαμηλές ταχύτητες μέχρι να βρω άκρη. Ευτυχώς πολύ σύντομα μπήκα ξανά στο που είμαι σε σχέση με την πορεία μου για Palmanova. Τελικά σε καμιά 30 χλμ βλέπω φως στο τούνελ, βενζινάδικο. Η θερμοκρασία ψηλή και με την αυξημένη υγρασία μας διέλυσε, έτσι στο βενζινάδικο καθίσαμε κανένα 40λέπτο ώστε να συνέλθουμε.
Αργά το απόγευμα μπαίνουμε στην πόλη με τα Ενετικά της τείχη να μας καλωσορίζουν, κάτω από μια αψίδα που θύμιζε Ενετικά τείχη Λευκωσίας εισερχόμαστε στην μικρή πόλη. Βολευόμαστε στο ξενοδοχείο μας με άμεσο μπανάκι για να βγάλουμε όλη την κούραση, τα χιλιόμετρα στα οπίσθια μας και την ζέστη. Πίσω στην μεγάλη κλειστή αυλή που πάρκαρα το Vstrom, έρχεται μια GS 850 με Ρουμανικούς αριθμούς. Τελικά Ιταλός ήταν από Σικελία καταγωγή και έμενε Βουκουρέστι, ο Giuseppe. Ζεστός άνθρωπος με Μεσογειακό ταμπεραμέντο γύρω στα 60+, ερχόμενος από σόλο ταξίδι στο Μαρόκο. Έτσι, πιάσαμε την τυπική μεσογειακή πάρλα φυσικά για ταξίδια και ομοιότητες της Ιταλικής κουλτούρας με την Ελληνική. Το βραδάκι και οι 3 μας πάμε στο κέντρο της πόλης που είχε λιγοστή απόσταση από το ξενοδοχείο.
Η Palmanova κτίστηκε τον 17ο αιώνα για να θυμίζει την νίκη των Ενετών κατά των Οθωμανών στην μάχη του Lepanto (λατινικό όνομα της Ναυπάκτου, κόλπος Πατρών) που αποτελούσε γεγονός στον πόλεμο που ονομάστηκε «Μάχη της Κύπρου» (0 4ος πόλεμος των Ενετών κατά των Οθωμανών). Τα Ενετικά τοίχοι της Palmanova είναι μια πιστή αντιγραφή των Ενετικών τειχών της Λευκωσίας, έχουν ακριβώς το ίδιο σχήμα αφού είχαν τον ίδιο «εργολάβο», τον Giulio Savorgnan και τον ευγενή διπλωμάτη της αριστοκρατικής οικογενείας Barbaro.
Κάτω από τη λιγοστή βροχή μέσα στο καμίνι του κέντρου της πόλης, καθόμαστε με τον νέο μας φίλο για Ιταλικό φαγητό. Λογικές τιμές, βέβαια η ποσότητα κάπως λίγη ίσως γι΄αυτό οι τιμές ήταν σε πολύ λογικά επίπεδα και με 1 μπουκάλι ντόπιο κρασί, σπαταλήσαμε ώρες στην γραφική Trattoria.
Με φόντο για βροχή, αλλά με την ζέστη και υγρασία καλά να κρατάνε, μας βρίσκει το πρωινό. Στο πρόγευμα με τον Giuseppe να καταβροχθίζουμε ότι υπάρχει, είπαμε ότι ψες ήμασταν σε διαιτητική ζώνη και φάγαμε λιτά.
Φορτώνουμε, αποχαιρετούμε τον Σικελιανό φίλο και βουρ για Βοσνιακό έδαφος. Ξαναπερνάμε την υπέροχη Ενετική αψίδα που οριοθετεί την πόλη και άμεσα για αυτοκινητόδρομο διαμέσου Σλοβενίας και Κροατίας για να καλύπτουμε γρήγορα τα χιλιόμετρα, είχαμε καμιά 400 σήμερα. Στην έξοδο για Novi Varos, δρόμος Ε661, βγαίνουμε από τον Ε70 και οδεύουμε προς σύνορα. Ευτυχώς οι Βόσνιοι δεν θέλανε τοπική ασφάλιση έτσι γλυτώσαμε καμιά 40ριά ευρουλάκια, το 2018 θυμάμαι πλήρωσα νομίζω 30 ευρώ για 1 βδομάδα. Μπήκαμε στην πόλη Gradiska, μια τελείως άχαρη και ακατάστατη πόλη που ούτε για να την διαπεράσεις δεν κάνει. Αυτοκινητόδρομος αρχινά για Banja Luka, το περίεργο ήταν ότι σχεδόν σπάνια βλέπαμε αυτοκίνητο μέσα στον δρόμο, ίσως να ήταν πρόσφατα τελειωμένος και ακόμα δεν τον χρησιμοποιούσαν οι ντόπιοι, ήμασταν μόνοι μας στο δρόμο.
Μετά την Banja Luka πλέον βρισκόμασταν μέσα σ΄ ένα ολοπράσινο φαράγγι με μόνιμη συντροφιά μας τον ποταμό Vrbas. Πραγματικά η διαδρομή είναι απόλυτα φανταστική, ένα τοπίο μοναδικό και ιδιαίτερο που τα γλυκά μας ματάκια δεν χόρταιναν να απολαμβάνουν αυτά που βλέπαμε. Η Περσεφόνη ιδιαίτερα, έμεινε απίστευτα εντυπωσιασμένη και τα σχόλια μέσα από την ενδοσυνεννόηση ήταν υπέρ του δέοντος κολακευτικά και κυρίως, πόσο αναπάντεχη ήταν η όλη ομορφιά της διαδρομής. Σίγουρα φώτο και βίντεο εν ώρα οδήγησης πολλά μπας και καταφέρουμε να αποτυπώσουμε την υπέροχη διαδρομή.
Η μικρή πόλη Jajce μας υποδέχεται, μέσα σ΄ένα πράσινο σκηνικό γεμάτη φυσικό κάλλος κείτεται η πόλη με τους διάσημους καταρράκτες της. Βρίσκουμε την διαμονή μας, ένα μικρό 2όροφο κτίριο με γκαράζ στο πλάι, το διαχειρίζεται ένα ζευγάρι Κροατών ευγενικών και χαμογελαστών ανθρώπων άνω των 65. Άμεσα να μας κεράσουν Ρακία αλλά αρνήθηκα λόγω κούρασης, τότε μας πρόσφεραν μια παγωμένη μπύρα, η φιλοξενία στα ύψη και καλοδεχούμενη. Βέβαια η πείρα μου σε ταξίδια έλεγε, ότι στο τέλος αυτήν την μπύρα θα την πληρώσω, τώρα να δούμε πως θα πάει. Κατασταλάζουμε στην σοφίτα του κτιρίου, μεγάλο άνετο δωμάτιο, εδώ θα κάνουμε 2 βράδια.
Κάναμε το μπανάκι μας και πάμε πρώτα για βασικά ψώνια σε υπεραγορά και χρήματα σε ντόπιο νόμισμα (Βοσνιακά Μάρκα ΒΑΜ) γιατί γενικά στην χώρα δεν δέχονται πιστωτικές εύκολα και να πληρώσουμε επίσης τα 2 βράδια (110 ευρώ ΜΟΝΟ). Μετά πόδας φυσικά όλα έγιναν, αφού σχεδόν τα πάντα είναι σε πολύ κοντινή απόσταση. Η διαμονή μας δίπλα από τρεχούμενα νερά και πιο πέρα ο καταρράκτης. Το παλιό γραφικό κέντρο είναι σε 5 λεπτά με τα πόδια. Φορτώσαμε κάμερες, φωτογραφικές, drone και λοιπά τουριστικού τύπου gadgets και έξω για περιδιάβαση της πόλης.
Η πόλη δημιουργήθηκε τον 14ο αιώνα από τον Βόσνιο ευγενή, Hrvore Vukcic Hrvatinic, όταν στέφθηκε Μέγα Δούκας από τον τότε βασιλειά της Βοσνίας. Κατά τους χρόνους του Μέγα Δούκα, το Jajce έγινε η πρωτεύουσα του βασιλείου της Βοσνίας. Της πόλης δεσπόζει ένα κάστρο με την παλιά πόλη εντός των τειχών κτίσμα πάλι του ιδίου. Εδώ ενώνονται οι ποταμοί Vrbas και Pliva. Επίσης, το Jajce αποτέλεσε την τελευταία κατοικία του τελευταίου Βόσνιου βασιλιά, Stjepan Tomasevic, που σκοτώθηκε από τους Οθωμανούς όταν κατάκτησαν την χώρα.
Περνάμε την γέφυρα που βρίσκεται σχεδόν απέναντι από την διαμονή μας και η είσοδος στην παλιά γραφική πόλη διαμέσου μια παλιάς πύλης που αποτελεί μέρος των οχυρωμάτων του κάστρου. Από εκεί ξεκινά το μικρό γραφικό κέντρο. Ανανεωμένο με αρκετά café, εστιατόρια και μικρά γραφικά μαγαζάκια. Ένας σύντομος περίπατος είναι ο χρόνος που παίρνει να δεις τον όλο χώρο, βέβαια η εντός των τειχών πόλη και πιο πέρα και κάνει τον γύρο του λόφου. Κατεβαίνουμε στον καταρράκτη, υπέροχος και με 22 μέτρα ύψος, δίνει μια ιδιαίτερη αίγλη στην πόλη και είναι από τα πιο φωτογραφημένα ορόσημα της πόλης. Αρκετοί τουρίστες ιδιαίτερα Άραβες μετά συνοδείας Ninja (γυναίκες ντυμένες με μαύρο παραδοσιακό μουσουλμανικό ντύσιμο καλυμμένα όλα εκτός των ματιών), δυστυχώς ένα θέαμα που εμένα προσωπικά με εκνευρίζει αφάνταστα.
Σπαταλήσαμε όλο το δειλινό κάνοντας ένα περπατητό τουρ της πόλης που μπορώ να πω ότι δεν περιμέναμε τέτοια ομορφιά και γραφικότητα. Το βράδυ στην γραφική κεντρική πλατεία σ΄ένα λιτό εστιατόριο με ντόπιο φαγητό. Η καημένη ψηλή νεαρά γκαρσόνα της έλειπαν τα μισά δόντια αλλά δεν έπαυε να είναι ευγενική, μια νότα θλίψης νιώσαμε για την κοπέλα γιατί φαίνεται ότι η φτώχεια είναι υπαρκτή εδώ. Το φαγητό καλό αλλά η κατάσταση στον χώρο μου θύμιζε Αραβικές νύχτες, δηλαδή, όλα σε μια λιτή απέριττη άχαρη κατάσταση με κάπως αμφίβολης υγιεινής κατάστασης. Δοκιμάσαμε πριν ένα άλλο γραφικότατο εστιατόριο βαλμένο σ΄ένα από τις 2 πύλες του κάστρου της πόλης αλλά η αραβική μουσική μας την έδωσε στα νεύρα και φύγαμε.
Ο ήλιος και εδώ βαράει απ΄τις πρωινές ώρες, πρόγευμα στην μεγάλη βεράντα στον 1ο όροφο με θέα το ποτάμι. Σήμερα έχουμε πρώτα μικρή μπουγάδα και μετά περιδιάβαση πάλι στα αξιοθέατα της πόλης.
Αφήνουμε την πόλη και πάμε σχεδόν δίπλα, σε 10 χλμ είναι οι νερόμυλοι, δρόμος Ε761. Ένα υπέροχο θέαμα με αρκετούς μικρούς ξύλινους νερόμυλους πάνω στο ποταμό Pliva. Οι καλύβες με τους νερόμυλους είναι 20 και οι περισσότερες πάνε πίσω 400 χρόνια. Φτιαγμένες από οξιά, εδώ έκαναν αλεύρι από σιτηρά και καλαμπόκι. Οι μικρές καλύβες ονομάζονται στην τοπική γλώσσα σαν Mlincici. Ντόπιοι μύθοι λένε ότι παλιά εδώ έμενα ξωτικά και δράκοι. Πραγματικά ο χώρος αξίζει χωρίς δεύτερες σκέψεις για επίσκεψη. Όλα καθαρά, το όλο σκηνικό βγαλμένο από παραμύθι, με 2-3 μικρά café να υπάρχουν στον χώρο, ένας περίπατος στον όλο χώρο είναι σίγουρα αναγκαίο και η απόλυτη ησυχία κυριαρχεί παντού (εκτός αν είναι γεμάτη από τουρίστες).
Πίσω στην πόλη και στο κάστρο, πληρώσαμε και είσοδο. Το κάστρο μέσα δεν λέει και πολλά παρά μόνο σου δίνεται η ευκαιρία να χαρείς από ψηλά την πόλη και την περιοχή. Κτισμένο από τον Βόσνιο ευγενή και Δούκα, Hrvore Vukcic Hrvatinic τον 14ο αιώνα και κείτεται σε 500 μέτρα υψόμετρο. Περπατήσαμε πάνω στα ψηλά τοίχοι, κλασικά πλέον τραβήξαμε πλάνα και με το drone… το λέω και το ξαναλέω για να εμπεδώσω τελικά ότι τα καταφέρνω με το διαβολάκι.
Στα σκαλιά για να βγεις στο κάστρο, δίπλα είναι κατακόμβες. Είναι κτίσμα του ιδρυτή της πόλης, Hrvore Vukcic Hrvatinic, ως χώρος ταφής του και της οικογενείας του. Ονομάζονται ως οι κατακόμβες του Jajce ή η υπόγεια εκκλησία του Jajce. Δεν πολύ αξίζει να πληρώσεις έστω και αυτά τα 2,5 ευρώ (5ΒΑΜ) για να δεις ένα μικρό χώρο σκυλεμένο στον βράχο.
Παραπέρα μια μεγάλη επιβλητική παλιά μισό-ερειπωμένη εκκλησιά μας τραβάει την προσοχή, είναι η εκκλησία της Αγίας Μαρίας (Saint Mary). Κτίσμα του 12ου αιώνα σε ρυθμό Ρομανικό, οι νωπογραφίες που διασώζονται, είναι του 15ου αιώνα και είναι Γοτθικού ρυθμού. Η εκκλησία έχει βαθιές ρίζες στην ιστορία της Βοσνίας μέχρι που έγινε και ο Βασιλικός ναός τον 15ο αιώνα.
Προχωράμε για το μουσείο του Τίτο, όλα αυτά που σας αναφέρω, έγιναν σε μικρές αποστάσεις των 10 λεπτών μετά πόδας. Ένα μεγάλο κτίριο κάποιων ετών στεγάζει το μουσείο του Τίτο. Βασικά όλα τα εκθέματα έχουν σχέση με την εποχή που ο Τίτο ήταν ο αρχηγός των Παρτιζάνων της Γιουγκοσλαβίας. Φωτογραφίες, όπλα, έγγραφα, παρτιτούρες, ιστορικές αναφορές και προσωπικά είδη που όλα σχετίζονταν με τον Τίτο και την εποχή του 2ου Π.Π. . Εδώ γίνονται και συνελεύσεις, την ώρα που ήμασταν εκεί έπαιρναν τηλεοπτική συνέντευξη, ο χώρος φαίνεται χρίζει σημαντικής ιστορικής σημασίας. Σίγουρα κι΄εμείς δεν αφήσαμε δωμάτιο σε δωμάτιο που να μην μπούμε και να περιεργαστούμε. Αξίζει άνετα επίσκεψης εάν η πρόσφατη ιστορία είναι στα ενδιαφέροντα σας, εγώ προσωπικά το απόλαυσα και έμαθα.
Απογευματάκι, οι επισκέψεις τέλεψαν, μικρά παγωμένα μπουκαλάκια νερού μετατράπηκαν σε αυτοσχέδια φραπεδιά κι΄ εμείς καθήμενοι στα παγκάκια της μικρής γέφυρας αγναντεύουμε τα πέριξ, χωρίς τα λογής τουριστικά είδη gadget.
Με την σχετική δροσούλα, αναχωρούμε από το απρόσμενα υπέροχο Jajce με τους οικοδεσπότες στεκάμενους στην είσοδο του γκαράζ και να μας αποχαιρετούν ζεστά (πήραν σχεδόν άριστες κριτικές από εμένα στο Booking) και ΧΩΡΙΣ να πληρώσω την μπύρα καλωσορίσματος, τελικά η πείρα μου έχει και τα λαθάκια της. Οδεύουμε για Σεράγεβο με τελικό προορισμό το Kraljevo της Σερβίας. Η ύπαιθρος σε όμορφα σκηνικά μπορώ να πω αλλά τα χωριά άχαρα. Όσο κοντεύουμε την πρωτεύουσα, είναι υπαρκτή η αλλαγή του σκηνικού, πλέον ένα κράμα πολιτισμικού μεταρρυθμιστικού οίστρου είναι εμφανές.
Μπήκαμε στο Σεράγεβο, μια πόλη με μια θετική αύρα και μια ενέργεια που δεν έχω ξανανιώσει ποτέ μου και ακόμη νιώθω το ίδιο όταν είμαι εδώ. Άμεσα στο κέντρο και αριστερά του ποταμού Miljacka που διαπερνά την πόλη, εδώ σε μια γωνιά του δρόμου έγινε η δολοφονία του Αρχιδούκα της Αυστρίας και η απαρχή του 1ου Π.Π. . Θέλαμε να βγάλουμε μια φώτο χωρίς να κατεβούμε από Vstrom αλλά δεν τα καταφέραμε, η πολλή κίνηση δεν άφησε την βαρυφορτωμένη μας μηχανή να κάνει αυθαίρετη στάση για φώτο, τουλάχιστον είδαμε το χώρο και βάζουμε πλώρη για Visegrad.
Ζέστη ακόμα καλά κρατεί καθώς διασχίζουμε την Βοσνιακή ύπαιθρο. Δρόμοι Ε761, Μ19.3 και Μ5 μας παίρνουν στο διάσημο Visegrad. Τα χιλιόμετρα μέχρι εκεί δεν ήταν καθόλου ανιαρά, βγήκαμε μέχρι και 1,500 μέτρα σε όμορφα δάση κι΄ έτσι όλα κυλούν όμορφα μέχρι το ανατολικό Visegrad. Όσο κοντεύαμε και η μέρα έφτανε μεσημβρινές ώρες, ο ήλιος βαρούσε αλύπητα τις κορμάρες μας.
Στο Visegrad διάσημο είναι το γεφύρι του που αποτέλεσε λογοτεχνικό έργο του Ivo Andric, “Η γέφυρα πάνω από τον Δρίνο». Φωτογραφίες και βίντεο με την Vstrom και φόντο το γεφύρι, απαραίτητες. Όμως εδώ η ζέστη έφτανε σε όρια πανικού, δοκιμάσαμε τρόπους δροσιάς όπως σ΄ ένα σκιερό καφέ να πιούμε παγωμένα ροφήματα αλλά δεν πετύχαμε και πολύ τον σκοπό μας. Κάτσαμε λιγάκι για ξεκούραση και φεύγουμε. Σε λίγα χιλιόμετρα μπαίνουμε Σερβία πλέον με λιγοστό έλεγχο από συνοριακούς. Η Mokra Gora μας υποδέχεται και εκείνη με άπλετη ζέστη παρόλα τα 1,000 μέτρα υψόμετρο, το μόνο που θέλαμε πλέον είναι να φτάσουμε Kraljevo. Αυτό έγινε γύρω στις 5 δειλινή μετά από 400+ χιλιόμετρα ολικής διαδρομής. Μπανάκι και ξεκούραση. Επόμενη μέρα ξύπνημα στις 3 χαράματα ώστε να ήμαστε Θεσσαλονίκη πριν τις 12 μεσημέρι για να φορτώσουμε Vstrom στο λιμάνι.
Εδώ βασικά, φτάσαμε στο τέλος ενός ακόμη ταξιδιού. Το επόμενο πρωί οδηγώντας με φόντο τα υπέροχα χρώματα της ανατολής καθώς οδεύαμε την Σέρβικη ύπαιθρο, είναι στιγμές που δεν ξεχνιόνται και ας περάσουν χρόνια. Είμαστε απόλυτα χαρούμενοι…!!!
Οι αναμνήσεις του δρόμου γέμισαν ακόμη ένα ελάχιστο κομματάκι του μυαλού μας, τα δεδομένα ατέλειωτα σ΄αυτό το ταξίδι με τα 4,300 χλμ διαδρομών ανάμεσα σε Αλπικά τοπία και περάσματα. Το πέρασμα ανάμεσα σε 9 χώρες μαζί με την εναλλαγή του τοπικού τοπίου, αποτέλεσε ένα βασικό χαρακτηριστικό της όλης απόλαυσης. Με το Vstrom φορτωμένο, οδηγούσαμε από κορυφή σε κορυφή, από σύννεφο σε σύννεφο, από πέρασμα σε πέρασμα ακολουθώντας πιστά αυτό που πρόσταζε η ψυχή μας.
Παρόλο που μας έλειψε το χειμωνιάτικο σκηνικό που δένει με το Αλπικό τοπίο, η απόλαυση που πήραμε ήταν απερίγραπτα μεγάλη, τεράστια. Τα Αλπικά περάσματα κατέχουν μια άλλη κουλτούρα, μια άλλη αίσθηση στο διάβα τους, ένα άλλο μοναδικό χαρακτηριστικό που τα κάνει εδώ και χρόνια ως… μαγικά περάσματα. Εμείς ζήσαμε την μαγεία και την απέραντη τους ομορφιά σε 7 απ΄αυτά όλα. Ίσως στο μέλλον να μπορέσουμε να πραγματοποιήσουμε ακόμα κι΄άλλα γιατί πολλά άλλα πλάνα έχουν πάρει σειρά για πραγματοποίηση… Τα Αλπικά περάσματα όμως, ποτέ δεν χάσουν αυτό το Μαγικό που τα διακατέχει !!!
Αχιλλέας Ασκώτης - Περσεφόνη Αντωνιάδου
Vstrom 1050XT