Ανοιξιάτικο... Goulash
Όλοι γνωρίζουν το Goulash, όλοι γνωρίζουν από που προέρχεται, όλοι το έχουν δοκιμάσει... αλλά όχι σε τόσο αλλιώτικες γεύσεις και παραλλαγές. Δεν έγινα Μαμαλάκης αλλά απλούστατα μέσα στο μοτοσικλετιστικό μου πρόγραμμα είναι ο γύρος της Ουγγαρίας. Μιας Ουγγαρίας χωρίς την Βουδαπέστη, χωρίς τις κλασσικές και χιλιο-ειπωμένες επιλογές που δίνονται σ’όλους, μια άλλη όψη της Ουγγαρίας που για πολλούς είναι απλά.....Άγνωστη. Δεν απέχει αρκετά από Ελλάδα (Ε75), λίγο πιο πάνω απο 1000χλμ είναι, πολλοί την διαπεράσαν αλλά ίσως κανείς δεν μπήκε στο κόπο να την «μαδήσει» απ’όλες τις πλευρές. Εγώ είπα να κάνω τον πρωτοπόρο, ένα νέο Μαγγελάνο και να ριχτώ μέσα στη πεδινή αυτή χώρα των κεντρικών Καρπαθίων και να χαθώ.
Γνωστικά, η χώρα απολαμβάνει μεγάλη και ένδοξη ιστορία μέχρι βέβαια την συνθήκη του Τριανού αρχές 20ου αιώνα, μια συνθήκη που τεμάχισε την χώρα και την αποδυνάμωσε. Περιοχές της χώρας δόθηκαν κυρίως σε Ρουμανία, Σερβία και Σλοβακία με απώτερο σκοπό, γιατί η Ουγγαρία είχε αναπτυγμένη για την εποχή βιομηχανία και σαν καλή συμμάχος της Αυστρίας (βλέπε Αυστρό-Ουγγρική αυτοκρατορία) και η Αυστρία διαδοχικά της Γερμανίας με αποτέλεσμα ο δυτικός κόσμος να το βλέπει σαν απειλή, η Ουγγαρία να αποδυναμωθεί ώστε η επιθετική τότε Γερμανία να μην έχει πρόσβαση προς την φιλική της Ουγγαρία. Η Ούγγρικη γλώσσα, μια παράξενη διάλεκτος που μόνο τα Φιλλανδικά είναι κοντινά τους, χρησιμοποιήτε ακόμη στις προαναφερόμενες χώρες. Τα τοπονύμια έχουν αλλαχτεί αλλά ακόμα και οι νέες γενιές Ούγγρων όχι μόνο δεν ξεχνούν ότι οι χώρα τους ήταν μεγαλύτερη κατά 70% αλλά γνωρίζουν τις αρχικές παλιές Ούγγρικες ονομασίες των πόλεων, μικρών ή μεγάλων, που «δώρισε» η συνθήκη του Τριανού. Οι Ούγγροι ήρωες που το όνομα τους δίνετε σε πλατείες και τόσα άλλα κτίσματα, προέρχονται από την επόχη της Οθωμανικής αυτοκρατορίας, υπέφεραν και εδώ απο τον τούρκικο ζυγό που είχε πάρει εδάφη μέχρι έξω της Βουδαπέστης. Η Ουγγαρία έπαιξε βασικό ρόλο στην κεντρο-ανατολική Ευρώπη μετά τον μεσαίωνα με βασιλικές ηγεμονίες άλλωτε φιλικές προς την Αυστριακή δυναστεία των Habsburg και άλλωτε με επιρροές από τα ανατολικά με αποτελέσμα πολεμούς αναμεταξύ φέουδων και βασιλείων που ποτέ δεν είχαν τελειωμώ.
Απρίλης, συγκεκριμένα 12 του μήνα είναι η ημερομηνία έναρξης αυτού του μικρού ταξιδιωτικού (γύρω στα 1400χλμ λέει το GPS μου), μέσα στη καρδιά της Άνοιξης που και εδώ οι αμυγδαλιές είναι ανθισμένες από τέλη Μάρτη. Μικρό μεν ταξιδάκι αλλά θα ρίξει φως στα άδυτα της χώρας (ούτε Τριανταφυλόπουλος έγινα), η διαδρομή θα περάσει από όλες τις κρασοπεριοχές και ειδικότερα τις πιο διάσημες, την μεγαλύτερη λίμνη της κεντρικής Ευρώπης, τα λιγοστά ορεινά αποθέματα που περνάνε τη χώρα τα γνωστά και πολυμορφικά Καρπάθια όρη. Προετοιμασία δεν έκανα αρκετή, απλά παίρνω μαζί μου ρουχισμό, προσωπικό και μοτοσικλετιστικό, για όλες τις εποχές γιατί ο ανοιξιάτικος καιρός .... τον Μάρτη ξύλα φύλαγε, ο νοών νοείτω. Το μόνο που μελέτησα είναι οι διαδρομές γιατί απλούστατα θέλω να βάλω όλα τα σημαντικά στοιχεία, ιστορικά και ντόπιας κουλτούρας, μέσα σε αυτά τα 1400 χλμ. Δεν σας σύστησα ακόμα, συνοδοιπόρος όπως και σε άλλα μικρά ταξιδάκια ένας Ούγγρος ονόματι Puti, που είδε σε εμένα τον μοτοσικλετιστικό του Ησαία (τον κακόμοιρο και αδαή) και να θέλει να με ακολουθεί παντού στα ταξίδια μου σαν βδέλα, όχι ότι δεν τον γουστάρω με χιλία αλλά έτσι για να κάνω τον δύσκολο λιγάκι... μην πει κανείς με ότι είμαι εύκολος και πάω με τον πρώτο τυχώντα.
________________________________
Η 12η έφτασε αλλά με βροχή, 2.5 βδομάδες τώρα εδώ και βασικά ήλιος με θερμοκρασίες κοντά στους 20....εκτός σήμερα, να με πάρουν οι ανάποδες ή όχι??? Κακός οιωνός ή άτυχη στιγμή??? Θα το πάρω σαν απλή κακοτυχία και συνέχιζω. Έβαλα αδιάβροχα από σπίτι, δεν θέλω ούτε σταγόνα επάνω μου. Δρόμος 55, άχαρος και τυπικός για Baja. Δεν πέρασαν καμιά 10ρια χιλιόμετρα και ο ήλιος έκανε την εμφάνιση του σας από μηχανής θεός, εκεί που όλα ήταν μουντά και βροχερά ο ουρανός καθάρισε. Μπαίνουμε Baja στα 100 χλμ και απλά την διαπερνούμε προς Bataszek και δρόμο 56 για Mohacs. Εδώ τα τοπία φτιάχνουν, η διαδρομή γίνετε πιο απολαυστική, όχι πως τρελαθήκαμε στα αλπικά τοπία αλλά απλά δεν είναι βαρετή και χλωμή. Ο καιρός όμως άρχισε τα τρελά του, σε μαύρα σύννεφα κοντεύουμε και ο Δούναβης στα αριστέρα μας να μας κάνει παρείτσα. Μπαίνωντας Mohacs η βροχή αρχίζει να βαράει καρεκλοπόδαρα και τραπέζια μαζί και μας αναγκάζει σε άμεση στάση σε βενζινάδικο. Μπαίνοντας για να πάρουμε κανένα καφέ και κάτι για τσίμπημα (π.χ. σοκολάτα) ο βενζινάρης πολύ φιλικός σε μας και όλο εξυπηρέτηση και το κερασάκι στην τούρτα πέφτει, πίσω από τον βενζινάδικο διατηρά και μικρό εστιατόριο (σαν τα μαγειρία τα δικά μας ακριβώς), γι’αυτό ίσως όλη αυτή η φιλοξενία. Η μπόρα ακόμη να βαράει καρεκλοπόδαρα χωρίς τα τραπέζια όμως, σκεφτόμαστε με τον Puti μέχρι να περάσει το μπουρίνι ας φάμε κάτι. Εγω τυπικά να δοκιμάζω τα ντόπια εδέσματα έτσι παίρνω ένα goulash με φασόλια (babgoulash), πολύ ωραίο αλλά είχε μέσα ένα ολάκερο ολοκόκκινο πιπέρη που με έκανε να βάλω τα κλάματα, είμαι και λίγο ευαίσθητος....στα πιπέρια βρε παιδιά και στα καυτά φαγητά μόνο.
Η μπόρα έφυγε και καβαλλάμε τα όχι πολλά χιλιόμετρα (35 χλμ περίπου) για το κρασοχώρι Villany, όπως και η ποικιλία των γνωστών κρασιών, μέσω δρόμου 5714 (Garmin Mapsource). Ο καιρός να μην μας αφήνει ήσυχους, μια να ψιλοβρέχει μια να σταματά μας έκανε τα νεύρα κουρέλια γιατί δεν μπορείς να πάρεις μια απόφαση...να βάλω τα αδιάβροχα ή όχι. Κοντεύουμε, καμία 15 χλμ απομένουν αλλά αμπελώνες τζίφος, ένα ομοίωμα βαρελιού μοιρασμένο στα 2 (ένα σε κάθε πλευρά του δρόμου) μας καλοσωρίζει στην κρασοπεριοχή αλλά αμπελώνες τίποτα ακόμη. Μπαίνουμε στο χωριό, πολύ καλό, φτιαγμένο κατάλληλα για κρασοχώρι με ταμπέλες για οινοποιία, κρασομάγαζα και λοιπά τουριστικά συναφή είδη. Εντύπωση μου κάνουν μια σειρά κρασομάγαζα με τα κελλάρια (pince) τους και όλα σε καθαρά Ουγγρικό παραδοσιακό στύλ. Το είδος κρασιών Villany είναι από τα καλύτερα της Ουγγαρίας και ειδικότερα το κόκκινο. Από εδώ μέχρι λίμνη Balaton και περιοχή Pannonia (βορειοδυτική Ουγγαρία), ονομάζετε κρασοπεριοχή της TransDunabia. Το Villany λοιπόν είναι εκτός από γνωστό κρασοχώρι, αποτελή και πόλος έλξης για τουρισμό με αρκετούς ντόπιους ή μη.
Η βροχή δυναμώνει και επίσης δεν μπορούσαμε να δοκιμάσουμε κρασί γιατί εάν ο Puti άρχιζε να πίνει όχι μόνο δεν θα σταματούσε αλλά θα έπρεπε να διανυκτερέυσουμε και 2 βράδυα μέχρι να έρθει στα σύγκαλα του και έτσι την κάνουμε στα γρήγορα. Στο έβγα του χωριού εκατοντάδες εκτάρια από αμπελώνες εμφανίστηκαν στα δεξιά μας τελικά, δρόμος 5701 προς Siklos, Ε!!! λέω και εγώ είναι δυνατόν να μην είχε. Τώρα, γιατί μόνο εδώ έχει αμπελώνες και όχι στα περίγυρα δεν το γνωρίζω αλλά ούτε και θα μάθω ποτέ πιστεύω γιατί να βρείς Ούγγρο που να μιλά καλά τα αγγλικά...σπάνιο είδος. Σε 15χλμ περίπου μπαίνουμε Siklos, ένα επίσης ωραίο και καλοδιατηρημένο χωριουδάκι με το κάστρο του να δεσπόζει. Μικρή στάση για να δούμε το Μπαρόκ κάστρο που χρονολογήται απο 13ο αιώνα και το παρακείμενο μουσείο, υπάρχει επίσης και κατακόμβη που λειτουργούσε σαν θάλαμος βασανιστηρίων. Η Γοτθικού ρυθμού εκκλησιά με το κάστρο σιμά δίνουν μια αίγλη για ένα μικρό χωριό σαν αυτό, μπαίνει στο «χάρτη» γιατί το αξίζει.
Συνεχίζουμε προς την λουτρόπολη Harkany και δρόμος 58 προς Pecs , ο τρελός καιρός πάλι εξαφανίστηκε και ο ήλιος είναι μαζί μας να μας ζεσταίνει, τα κομμένα ομοιώματα βαρελιού μας αποχαιρετούν και πάλι. Προσπερνούμε το Pecs από τα δυτικά του για να μπούμε στα βόρεια προάστεια του επάνω στους λόφους, δρόμος 6604. Μια καταπληκτική διαδρομή πνιγμένη στο δάσος με πανύψηλα δεντρά και αγριόχορτα (οι Ούγγροι τα λένε «κρεμμύδια της αρκούδας») χαμηλής βλάστησης να είναι παντού. Ο δρόμος φιδίσιος με ρυθμούς των 60χλμ/ω και η οπτική παινδαισία κάνουν την οδήγηση σκέτη απόλαυση. Στρίβουμε δεξιά για 6608 προς Orfu και λίγο παραπέρα η τεχνητή λίμνη, μια διαδρομή που πρέπει να κάνετε εάν είστε στην περιοχή και ειδικότερα ο ηλιόλουστος καιρός του έδινε ακόμη παρισσότερη αίγλη, συνιστάτε ανεπιφύλακτα. Ο ήλιος ακόμα μαζί μας καθώς συνεχίζουμε δρόμους 66 και 610 προς Kaposvar και 6701 μέσα σε καθαρά επαρχιακούς δρόμους με τοπίο που εναλλάσετε συνεχώς από μέτριο σε ωραίο αλλά με τους κλασσικούς Ούγγρικους δρόμους που είναι συνήθως σε χάλια κατάσταση.
Σε 60χλμ περίπου μετά από Kaposvar μπαίνουμε Balatonboglar, λίμνη Balaton (μεγαλύτερη λίμνη στην κεντρικο-ανατολική Ευρώπη). Συνεχίζουμε παραλιακά ανάμεσα στα τουριστικά χωριά που τα πλείστα αρχίζουν με το όνομα της λίμνης και όλα να βρίσκονται καλοσυντηρημένα ώστε να αποδέχονται τους χιλιάδες τουρίστες, ντόπιους και μη (κυρίως Γερμανούς). Όλες οι ταμπέλες στα Ούγγρικα, αυτό κάνει τον επισκέπτη να είναι σαν χαμένος, όλα μα όλα είναι γραμμένα στη τοπική γλώσσα και να πρέπει να κάνεις εικασίες για τι μπορεί να λένε οι ταμπέλες και ειδικότερα όταν ψάχνεις ένα χώρο, κάτι τελοσπάντων.
Το απόγευμα είχε μπει για τα καλά καθώς περιμένουμε το πορθμείο, πριν το Zamardi (η ταμπέλλα γράφει για Tihany και τίποτε άλλο), για να μας περάσει απέναντι στο Tihany όπου θα κάνουμε παύση για σήμερα. Όμορφη θέα καθώς περιμένουμε, η φωτογραφική αποθανατίζει ότι βρει. Το πορθμείο είναι κάθε ώρα, 2-3 ευρουλάκια είναι και παίρνει 10 λεπτά να περάσει απέναντι. Αποβιβαζόμαστε και το GPS μας καθοδηγά για την 1η επιλογή ξενοδοχείου που είχαμε, λόγω σεμιναρίου δεν έχει δωμάτια, η 2η επιλογή το ίδιο όπως και η 3η....όλα γεμάτα. Στο 3ο ακριβώς στην πίσω πλευρά είδαμε ταμπέλλα Zimmer frei (γερμανικά που λέει Δωμάτια για ενοικίαση....μην βαράτε παίδες, είμαι σίγουρος ότι όλοι γνωρίζετε την μετάφραση και δεν σας κάνω τον ξερόλα, απλά το έγραψα μπας και βρεθεί κανείς που δεν το ξέρει). Ο ιδιοκτήτης ένας 60ρης+ με αρκέτη φιλοξενία και καλοπροαίρεση μας καλοδέχετε στο «σπιτικό» του με την όμορφη όψη και πυκνούς κήπους, 40 ευρώ το δωμάτιο χωρίς πρωινό. Παρκάρουμε τις μηχανές στην κήπο και μας ρωτάει εάν θέλουμε κρασί, και γιατί όχι απαντάμε μ’ένα χαμόλεγο στα χείλη. Την αράζουμε στον κήπο με το ροζέ κρασί και ψιλοκουβεντούλα στα λίγα του αγγλικά, μας βρίσκει και εστιατόριο (τηλεφώνησε ο ίδιος ώστε να το βρούμε ανοικτό γιατί πολλά καταλύματα είναι κλειστά λόγω χαμηλής περιόδου) για να πάρουμε δυνάμεις.
Το εστιατόριο βρίσκετε στην κορυφή ενός λόφου, όπως και το Tihany, και μας δίνει άπλετη όψη της ομορφιάς της λίμνης καθώς σουρούπωσε για τα καλά. Ξέχασα να σας δώσω μια περιδιάβαση για το Tihany, είναι μια μικρή πόλη κτισμένη σε μικρούς λόφους ανάμεσα σε δέντρα, τουριστικότατο, όλα πεντακάθαρα και καλοβαλμένα και γενικώς είναι πολύ μα πολύ όμορφο και σίγουρα συνιστάτε για επίσκεψη.
Στα φαγητομαγειρέματα τώρα, αραχτοί είπαμε με φόντο την λίμνη να βάζει τα βραδινά της και μ’ένα άδειο εστιατόριο (οι 2 μας οι μοναδικοί πελάτες) με κρασάκι, τοπικό τυρί και ντομάτα και ακολούθησε κρεατικό σαν τα παγιδάκια τα δικά μας και ένα μείγμα τυριού με καλαμπόκι.....περιττό να γράψω ότι ήταν πεντανόστιμα. Βέβαια το κρασάκι μας βάρεσε γρήγορα γιατί είχαμε και 350 χλμ στους κώλους μας,
πληρώνουμε 15 ευρώ έκαστος και πάμε για νανάκια.
____________________________
Ξύπνημα στις 8, αμέσως το κεφάλι έξω από παράθυρο για έλεγχο καιρού γιατί το προηγούμενο βράδυ είδαμε ειδήσεις και έλεγε μπουρίνια και ότι άλλο θελήσει, ευτυχώς η πρώτη ματιά ήταν θετική. Ο οικοδεσπότης μας καλεί για καφέ, κουβεντούλα πάλι στο μπαλκόνι του με καφέ και θέα τη λίμνη. Ζητάω να πληρώσω και μου λέει το κουφό, 5 ευρώ έξτρα για το χτεσινό κρασί καλοσωρίσματος..... καλά να πάθω, μετά από τόσα χρόνια ταξιδιών έπρεπε να γνωρίζω ότι η φιλοξενια ΠΛΗΡΩΝΕΤΕ με μετρητά.
Σταματάμε μέσα στο χωριό για κανένα φουρνάδικο και φωτογράφηση, σχεδόν όλα κλειστά και φυσικά το φουρνάδικο επίσης. Ανεβαίνουμε στο λόφο που φιλοξενεί το καθεδρικό ναό του Tihany, άπλετη θέα της λίμνης. Ανάβω τσιγάρο και απολαμβάνω αυτά που βλέπουν τα μεγάλα γουρλωτά μου μάτια. Συνεχίζουμε παραλιακά της λίμνης, κρύο πρωινό με θερμοκρασία κοντά στους 8 - 9c, δρόμος 71, μέχρι Badacsony με τους αμπελώνες στα δεξιά μας, είπαμε, είμαστε σε κρασοπεριοχές. Τα πλείστα χωριά τουριστικά με αρκετές ταμπέλες για δωμάτια, μια σημείωση, η νότια πλευρά της λίμνης είναι καλύτερη σε υπηρεσίες και φόντο από το βορεινό τμήμα.
Το Badacsony είναι αρκετά τουριστικό, βρίσκουμε μια μικρή πλατεία με τουριστικά μικρά μαγαζάκια και την αράζουμε στα ξύλινα τραπεζάκια για καφέ και κάτι να γεμίσει το στομαχάκι μας. Παραγγέλνω το Ουγγρικό παραδοσιακό Langos, ψημένω ψωμί στο λάδι με sour cream, τυρί και αν θέλεις σκόρδο όπως και έκανα εγώ ο έξυπνος. Στα μισά του φαγώματος είχα πεθάνει στο σκόρδο, η ανάσα μου με μεθούσε και διερωτήθηκα μέσα στο κράνος τη έχω να πάθω, καλά να πάθω ο βλάκας να μην θέλω πρωί πρωί σκόρδα... άκου σκόρδα για πρόγευμα. Μαζί με τα σκόρδα λοιπόν, παρέα μας στα ξύλινα τραπέζια απ’την μια η λίμνη και απ’τήν αλλη ένας λόφος χωμένος στα αμπέλια και πάλι.
Το GPS έλεγε διαδρομή μέσω του Badacsony για βόρεια κατεύθυνση αλλά συνεχισάμε τον ίδιο δρόμο και μπήκαμε δεξιά προς Tapolca, η διαδρομή γεμάτη αμπελώνες και οινοποιία, έκανα το λάθος και δεν σταμάτησα να ρωτήσω αν μπορώ να δω τα οινοποιία τους, έτσι για να δω αν υπάρχουν διαφορές από τα δικά μας....όχι ρε παιδιά, δεν είμαι οινολόγος αλλά έχω δει πως γίνετε το κρασί και έχω μια Α ιδέα πως. Σε καθαρά επαρχιακούς δρόμους, ο καιρός συννεφιασμένος αλλά όχι ορεξάτος για να αδειάσει νερό, μπαίνουμε στην περιοχή Pannonia (ρωμαική ονομασία από τον 1ο αιώνα) για Sumeg.
Στάση για να δούμε το κάστρο βαλμένο σε λόφο, υπάρχει και λεωφορείο για να σε πάρει επάνω...εμείς κανένα δεν κάναμε, απλά την αράξαμε στα λιγοστά τουριστομάγαζα να πάρουμε κανένα σουβενίρ. Δευτερεύοντες δρόμοι 84, 8 και 87 για Koszeg. Κοντευουμε Αυστριακά σύνορα, το τοπίο αλλάζει λιγάκι και γίνετε πιο ενδιαφέρων, λίγα χλμ πρίν το Koszeg έχει δυστύχημα και η αστυνομία έκλεισε το δρόμο, παρατηρώ το GPS και βλέπω εναλλακτική διαδρομή, την παίρνουμε αλλά μας έβγαλε σ’ένα λασπωμένο χωματόδρομο, ο Puti με τα ούγγρικα του καθαρίζει, ρωτάει χωρικούς και βρίσκει λύση αλλιώς εάν περίμενα εγώ με το αγγλικά μου θα είμουν ακόμα εκεί χαμένος. Μπαίνουμε Koszeg, από την αρχή δείχνει τη έχουμε να δούμε, πολύ ωραίο και αυτό με παρακίνει για περπάτημα να παρατηρήσω τα άπαντα. Παρκάρουμε και παίρνουμε τα πόδια μας για ποδαρόδρομο στη κεντρική πλατεία.
Δεν έχω βρεί λεπτομέριες για την μικρή πόλη αλλά πιστεύω, παραδείγματα από άλλες, ότι είναι Γοτθικής και Μπαρόκ μορφής. Πολλά τα κτίσματα αρκετών αιώνων παλιά για να παρατηρούμε, εκκλησιές, αγάλματα αγίων, καμπαναριά, πέτρα στο πεζοδρόμο, μικρά μαγαζάκια να πουλάνε την πραμάτια τους μας κάνουν να σταματάμε κάθε λίγο και λιγάκι για να μαθαίνουμε τι είναι. Ένα σκάλισμα στον τοίχο μιας μεγάλης πύλης αναφέροντας τους πεσόντες στον 1ο ΠΠ μου κινεί το ενδιαφέρων, διαβάζω τα ονόματα όλα που αναγράφονται για να καταλάβετε πόσο με τράβηξε.
Όντως ενδιαφέρουσα μικρή πόλη και αξίζει επίσκεψης. Καθόμαστε για καφέ στην πλατεία, μια ησυχία να κυριαρχή παρόλο ότι δεν ήταν άδεια, ο ήλιος ψηλά και η απόλυτη ικανοποίηση στο απώγειο της, ούτε και με τον συνοδοιπόρο μου δεν μιλάω για να μην χαλάσω αυτό που νιώθω. Δεν ανάφερα πριν ότι όπου παρκάραμε ο Puti ήθελε να αφήνουμε κράνη και tank-bags πάνω στη μηχανή, τόσο ασφαλές είναι εδώ?? Δεν νομιζώ αλλά απ’την άλλη γνωρίζωντας τον ξέρω πόσο προσεκτικός είναι, μερικές φορές το έκανα αλλά είμουνα στην τσίτα και ακόμα έχω το κράνος χαχα, αν αυτό σας λέει κάτι.
Αφήνουμε το Korseg για Nagycenk, δρόμος 84 & 85 για Sopron. Σκοπός μας η επίσκεψη στο παλάτι του Szechenyi (Istvan Szechenyi), μια απο τις πιο ενδιαφέρουσες και σημαντικές μορφές της σύγχρονης Ουγγαρίας, αυτός που είχε όραμα αναδιοργάνωσης της χώρας τον 19ο αιώνα μετά τoν Οθωμανικό ζυγό. Το όνομα του είναι δωσμένο σε πολλές πλατείες, πανεπιστήμια, κτίρια, αγάλματα του είναι σχεδόν σε όλες τις πόλεις κλπ. Το παλάτι μεγαλοπρεπές αλλά θα έλεγα ότι είναι κάπως ξεχασμένο, περπατώντας στους κήπους του το γρασίδι είχε 20 εκατοστά ύψος τουλάχιστων, κάποια σκουπίδια βρήκαμε στο ποδαρόδρομο μας για περιδιάβαση. Υπάρχει και μουσείο αλλά σπαταλήσαμε λίγα λεπτά, κράνος και tank-bag ήτανε πάνω στη μηχανή βλέπετε.
Προς Sopron, βαρετή κίνηση, κυρίως από Αυστριακούς μπαίνωντας Ουγγαρία ακόμα και μέσα στη πόλη. Παρκάρουμε όπως πάντα στη κεντρική πλατεία και περπάτημα για να γεμίσουμε τα ματάκια μας με εικόνες. Δεν λέει και πολλά, δεν μπορώ να πω ότι μου άρεσε. Κλασσικό το κέντρο με παλιά κτίσματα αλλά όχι της ίδιας ποιότητας όπως τα άλλα που έχουμε δει μέχρι στιγμής. Αράζουμε για ένα γρήγορο δροσιστικό κρύο τσάι ώστε να χρησιμοποιήσουμε τουαλέτες και την κάνουμε στα σβέλτα.
Διαδρομή προς τη λίμνη Neusidlier, βασικά τα τελευταία στάδια της που βρίσκονται στην Ούγγρικη πλευρά πολύ κοντά στο Sopron (βορειο-ανατολική κατεύθυνση), Αυστριακή λίμνη και γνωστός προοσρισμός για τους Βιεννέζους. Δρόμος χάλια αλλά η διαδρομή πνιγμένη στους αμπελώνες. Είδαμε μόνο ένα οινοποιίο στη διαδρομή, είναι δυνατόν αυτό το μοναδικό να εκμεταλεύεται όλη αυτή την παραγωγή?? Ποιός ξέρει, είπαμε, στην Ουγγαρία είμαστε, η αγγλιστήν γιοκ εδώ. Οδεύουμε στον κακοτράχαλο δρόμο για Fertod για παλάτι Esterhazy. Απλά εκπληκτικό, απίστευτα όμορφο. Να ρίξουμε και λίγη ιστοριούλα εδώ??? Ναι το ξερώ ότι δεν μπορείτε χώρια της.
Λοιπόν, η οικογένια Ούγγρων ευγενών από τον μεσαίωνα και μεγάλη κτηματίες, το όνομα είναι παρμένο απο Σλοβάκικη πόλη, Esterhazy , που τότε ήταν βόρεια επαρχία της Ουγγαρία. Για δυναστεία πλέον μιλάμε τώρα των Esterhazy, την δύναμη τους την πήραν στην αφοσιώση τους στην καθολική εκκλησία και στην μεγαλυτέρη δυναστεία τότε, Αυστριακή, των Habsburg που σε κάποια σημεία η περιούσια τους θεωρήτω μεγαλύτερη ακόμα και του αυτοκράτορα της Αυστρίας. Η δυναστεία των Esterhazy είχε σαν τον μουσικό της τον μεγάλο Αυστριακό μουσικό και συνθέτη Joseph Haydn. Το παλάτι αυτό κόστισε τότε 13 εκατομύρια gulden και θεωρείται αστρονομικό ποσό για την εποχή. Έχει 126 δωμάτια, κτίριο όπερας, βιβλιοθήκη με 22.000 χιλιάδες βιβλία με το οικόσημο «Ε» σε κάθε τόμο παρμένο απο το όνομα της οικογενίας, τεράστια Σάλα με ιταλική διακόσμιση, θέατρο μαριονέττων κλπ. Το κτίσιμο σε ρυθμό Ροκοκό άρχισε το 1762 και κράτησε πολλά χρόνια μέχρι να τελειώση. Θεωρήτε και ονόμαζετε η Βερσαλίες της Ουγγαρίας.
Μια επίσκεψη είναι must. Είδατε, δεν πολυλόγισα καθόλου.
Στα 60 χλμ μέσω δρόμου 85 φτάνουμε στην γοτθική πόλη του Gyor, μια πόλη που πρωτοδημιουργήθηκε απο τους Κέλτες γύρω στον 5ο αιώνα π.Χ. και να ακολουθούν οι Ρωμαίοι τον 5ο π.Χ. Βρίσκουμε δωμάτιο στο ξενοδοχείο που επιλέξαμε μέσω του νέου και καλού φίλου GPS, ντυνόμαστε και έτοιμοι για εξόρμηση. Ο Puti ήθελε να πάμε με τα πόδια, κάνωντας μια λανθασμένη έρευνα στο GPS και κρίνω ότι το κέντρο είναι μακρυά. Καβαλλάμε και κέντρο, τελικά η απόσταση σχετικά μικρή, μόλις 1.5 χλμ, συγγνώμη Puti. Μικρή σχετικά πόλη με όμορφο κέντρο, όπως όλα τα κέντρα είναι και αυτό σε απαγορευμένη ζώνη οχημάτων και πέτρινος πεζόδρομος.
Τα κτίρια όπως είπα γοτθικού ρυθμού, αρκετά κτίρια με θαυμάσια αρχιτεκτονική διακόσμιση, κόσμος αρκετός να βρίσκετε έξω έστω και αν ο καιρός δεν ήταν και τόσο φιλικός και μια ζεστή ατμόσφαιρα σε διαπερνά. Η επιλογή εστιατορίου κάπως δύσκολη, οι τιμές ήταν ακριβές και αυτό δείχνει ότι η πόλη έχει τουρισμό. Μπαίνουμε σε μικρό μαγαζάκι για αγόρα κρασιού και ο συνοδοιπόρος αφού του άρεσε η νεαρά εκεί την αρχίζει στην κουβέντα που να πάμε και που να μην πάμε (αυτά μου τα είπε ύστερα γιατί τα ουγγρικά μου λιγοστά) μπάς και βρεί κανένα ξώφτερο και πει το μεγάλο Ναι και δει ο φίλος μου χαρά στα σκέλια του.....αχ αυτή η ζωή με τη μας βασανίζει!!!!!! Τελικά η μακροχρόνια κουβεντούλα (και μετά λένε ότι οι Έλληνες μιλάνε πολύ, οι Ούγγροι να δείτε) φτάνει σ’ένα τέλος, ακρίβως εκεί που σκεφτόμουνα να τους δείρω και τους δύο, και οδεύουμε μετά πόδας στο εστιάτοριο. Πολύ καλό, ευγενικό το γκαρσόνι (όπως τα πλείστα στην Ουγγαρία), φαγητό super και σε καλές τιμές. Καθόμαστε στα έξω τραπέζια, οι μηχανόβιοι να περνάνε σαν τρελλοί σουζάροντας και με εξατμίσεις 1 προς το απόλυτο τίποτα όπως και κουτάκηδες με εξατμίσεις όπως τις προαναφερόμενες....όπως ένα Όσλο, καμιά σχέση. Το βραδάκι τελειώνει εδώ, στο κρεββατάκι μας με τηλεόραση και λιγοστή κουβεντούλα πρωτού αρχίσουν οι συγχωρδίες ροχαλιτών και άλλων ομοίων ήχων.
___________________________
Πρωί, μέρα 3η, πρωτού ανταλλάξουμε καλημέρα στα ουγγρικά και ελληνικά....έξω κεφάλη από παράθυρο για έλεγχο καιρού...χμμμ, νομίζω σήμερα δεν την γλυτώνουμε, ο καιρός αρκετά βαρετός. Στην τραπεζαρία για μάζεμα δυνάμεων και βουρ για να καλύψουμε τα 315 χλμ προς Eger μέσω Βουδαπέστης. Η διαδρομή στα αρχικά στάδια τίποτα το ιδιαίτερο αλλά η πρωινή ψύχρα και το όλο σκηνικό με έκανε να νιώσω ωραία και να απολαμβάνω την οδήγηση για ένα παράξενο λόγο...βέβαια εκεί που μου την έσπασε είναι οι μυρωδιές από τις παρακείμενες φάρμες, τα ρουθουνάκια μου τα ευαίσθητα είχαν μαράνει απ’την μπόχα. Οδηγούμε και δίπλα μας ο Δούναβης να ακολουθά, θα συνταξιδέψουμε μέχρι Βουδαπέστη.
Η πόλη Komarom σαν την διαπερνούμε, βλέπουμε και μαθαίνουμε ότι έχει κάστρο, μεγάλο κάστρο και επίσης μουσείο, ίσως να άξιζε επίσκεψης αλλά... ήταν πρωί και η όλη φάση οδηγώντας με το παρόν σκηνικό, δεν ήθελα να κατεβώ απ΄το όχημα μου. Η διαδρόμη απλοική, ο κινητήρας σε χαλαρούς ρυθμούς να δουλέυει και καθώς κοντεύουμε Βουδαπέστη η βροχή αρχίζει αλλά σε χαλαρούς ρυθμούς που δεν μας αναγκάζει να βάλουμε τις αδιάβροχες στολές. Μπαίνουμε Βουδαπέστη με τον μουντό καιρό και την ψιλή βροχάλα σαν κατούρα, περνάμε γέφυρα πάνω από Δούναβη (η σκιά του ταξιδιού μας), υπέροχα κτίρια, αρκετή κίνηση λόγω Σαββάτου και την διαπερνούμε χωρίς στάση, εμένα προσωπικά δεν ήταν μέσα στα σχέδια μου, δεν είναι ο απώτερος σκοπός του ταξιδιού αυτού όπως προανάφερα και επόμενη στάση το Godollo, 30 χλμ περίπου μετά από την πρωτεύουσα. Στάση εκεί για το βασιλικό παλάτι του Godollo ή αλλοιώς κάστρο Kiralyi. Ακόμη ένα παράδειγμα Μπαρόκ αρχιτεκτονικής με υπέροχες διακοσμήσεις στο μεγαλείο της. Τώρα το παλάτι είναι χώρος για οικαστικές παρουσιάσεις όπως και επίσης χώρος συναντήσεων της Ευρωπαικής Ένωσης στην Ουγγαρία.
Το πάλατι είναι κτίσμα του 18ου αιώνα για τους σκοπούς ενός ιδιώτη όπου και η βασίλισσα Maria Theresa το επισκέφτηκε με αποτέλεσμα ένα σαλόνι να πάρει το όνομα της. Μετά το θάνατο του ιδιοκτήτη αλλάξε πολλούς δικαιούχους μέχρι που έπεσε στη δικαιοδοσία της Ούγγρικης κυβέρνησης.
Συνεχίζουμε στον δρόμο 3 για Eger, απολύτος τίποτα σε τοπία, ψιλοβροχάλα να μας βαράει κάθε τόσο και λιγάκι, αμπελώνες να κάνουν την εμφάνιση τους λίγο πριν το Eger. Κάνω λάθος και δεν δίνω εμπιστοσύνη στο μαραφέτι μου (GPS) και βγάζω έξω την διαδρομή που είχα προγραμματίσει προς επίσκεψη σε μουσείο κατασκευής γιαλιού και σε στρατόπεδο συγκέντρωσης των Ναζί στην Ουγγαρία...τα παίρνω στο κρανίο. Μπαίνουμε Eger με την πιστή μας φίλη την βροχούλα εκεί να μας βαράει αλλά σε πιο δυνατούς ρυθμούς και σταματώ στην 1η επιλογή ξενοδοχείου (τα ξενοδοχεία είχαν όλα βρεθεί από πριν και τοποθετηθεί στο GPS), Romantic hotel. Λέω στον Puti να παέι να ρωτήσει αν υπάρχουν ελεύθερα δωμάτια, πάντοτε πήγαινε αυτός γιατί αν μυριστούν ξένο οι Ούγγροι θα μας πάρουν και το σώβρακο, και τον βλέπω να δείχνει απρόθυμος. Του ξαναλέω και πάλι το ίδιο, ρε Puti του λέω ποιό το πρόβλημα σου και τελικά μου ρίχνει το κουφό, δεν του άρεσε το όνομα του ξενοδοχείου και μας βγάλουν ρετσινιά για γκέι....βρε κόλλημα ο άνθρωπος. Τελικά βρίσκουμε ένα πιο κεντρικό, φιλικό περιβάλλον και φιλικότατος ο ρεσεψιονίστας, κράσι δεν προσφέρθηκε να μας δώσει. Ως συνήθως αλλάζουμε ρούχα και έξω για εξερεύνηση.
Παρκάρουμε τις μηχανές στο απέναντι χώρο παρκαρίσματος μέσα στο ψιλόβροχο και μας δίνουν πληροφορίες και χάρτη στο ρεσεψιόν που να πάμε, χωρίς χρέωση Ε!!, και προχωράμε στα στενοσόκακα. Αρκετά γραφική μικρή πόλη με ωραία μικρά μαγαζάκια, μικρά cafe (είχε και ένα ελλήνικό με το όνομα Αφροδίτη), μπαράκια, εστιάτορια κλπ. Ανεβαίνουμε για να βγάλουμε φώτο από ψηλά την πόλη και μετά στην κρασοπεριοχή της πόλης με το όνομα Szepasszony όπως μας πληροφόρησε η ρεσεψιόν. Το μαραφέτι λέει 3 χλμ αλλά δε μας λέει ότι είναι βασικά όλο ανηφόρα και έτσι σαν ευτυχισμένοι ηλίθιοι ξεκινούμε. Η διαδρομή μας κάνει μια ενδιαφέρουσα περιδιάβαση στη πόλη, με όμορφους ναούς, τα σοκκάκια, τα μικρόμαγαζιά, οι τουλίπες με τα έντονα τους χρώματα να στολίζουν τις νησίδες στο δρόμο και έτσι με αφήνει εμένα απασχολημένο ώστε να μην σκέφτομαι την απόσταση μέχρι που άρχισε η μεγάλη ανηφόρα και να ρωτάω τον συνοδοιπόρο μου πόση απόσταση απόμενε και να μουρμουρώ σαν γριούλα.
Τελικά μου βγήκε το λαδόξινο, η μυρωδιά κρασιού ήταν έντονη και μεθυστική μόλις κατηφορίσαμε για το Szepasszony. Πολλά μικρά ξύλινα εστιατόρια στη μέση και στις άκρες τα κελλάρια (pince, το ξαναγράφω μπας και μάθετε κάτι απελέκητοι μηχανόβιοι) να πουλάνε τα κρασιά δικής τους παραγωγής συνοδευμένα με τυριά, σαλάμι και λουκάνικα (όλα είναι ντόπια παραγωγής), έχουν τα βαρέλια με τα διάφορα είδη κρασιών και σου βάζουν απευθείας από αυτά να δοκιμάσεις όποιο ζητήσεις αλλά μετά σε πιέζουν λιγάκι να αγοράσεις και κανένα μπουκάλι, είπαμε, δεν είναι δωρεάν....δείτε Zimmer frei στο Tihany. Διαλέγουμε ένα ξύλινο εστιατόριο και εγώ στα κλασσικά μου να παραγγέλνω ντόπια σούπα (Kaposztas csulkos bableves) με διάφορα λαχανικά, φασόλια και ham και για κυρίως πιάτο χοιρινό σε τσιγγάνικη σάλτσα (Ciganypecsenye). Πολύ νόστιμες οι επιλογές μου και περιττό να πω ότι το φαγητό συνοδεύτηκε με ροζέ κρασί. Στο διπλανό εστιάτοριο μαζεύονται 3-4 ούγγροι μάλλον από διπλανά μαγαζιά, σχεδόν άδεια όλα τα εστιατόρια από τουρισμό ή επισκέπτες και μόνο τα κρασομάγαζα/κελλάρια είχανε λίγους πελάτες και να μιλάνε δυνατά και να γελάνε σαν τρελλοί, αυτό μας κούρασε και την κάνουμε προς πόλη μεριά για να συνεχίσουμε την οινόπωση αλλιώς, wine testing (έτσι το λέμε εμείς τώρα για βρίσκουμε δικαιολογία για περισσότερο). Άλλα χιλιόμετρα βάζουμε για πίσω προς κέντρο, όχι στο κοντέρ αλλά στα ποδαράκια μας, το βράδυ άρχισε να μπαίνει και βρίσκουμε καταφύγιο σε μικρό μπαράκι δίπλα σχεδόν από το ξενοδοχείο και με φόντο το οχυρό της πόλης που η ιστορία λέει ότι την πόλη έσωσε μια γυναίκα που έχυνε υγρό πυρ στους Οθωμανούς καθώς πολιορκούσαν τα τείχοι και τους έτρεψε σε φυγή. Και μια άλλη πληροφορία που πήρα από ντόπιους (δεν έκανα την επιλογή αυτή λόγω χρόνου), στο χωριό Szilvasvarad, βόρεια ακριβώς από Eger σε μια απόσταση 35 χλμ (μέτρηση GPS) βρίσκετε εκτροφή ψαριών και τα βγάζουνε φρέσκα και αμέσως για μαγειρέμα με όποιο τρόπο θελήσει κανείς, ακόμα και καπνιστά. Στην περιοχή υπάρχει και σπήλαιο με ιαματικά νερά, Csember Barlang και λένε ότι είναι απίθανα, μας είπαν να πάμε χωρίς δισταγμό.
Η ώρα ήταν γύρω στις 7 το βράδυ, καθόμαστε στα έξω τραπεζάκια που αριθμούσαν μόνο 4 ώστε να καπνίζω πάνω σε ξύλινη εξέδρα και ομπρέλες. Παραγγέλουμε στην φιλικότατη και γελαστή γκαρσόνα κρασί με συνοδεία... παγωτού (αυτός είμαι εγώ και οι παράξενοι συνδοιασμοί μου). Ψιλοκουβεντούλα για το ταξιδάκι μας με τον ούγγρο φίλο και άλλα συναφή που φέρνει η ώρα. Η κοπελίτσα, γκαρσόνα, δεν είχε αναπτήρα και έτσι βρήκε ευκαιρία ο Puti να κάνει τον τζέντλεμαν και να της τον ανάβει...μόνο το τσιγάρο ρε παλληκάρια της άναβε ο καημένος αλλά αυτός δεν τα έβαζε κάτω και προσπαθούσε συνεχώς να βρίσκει ευκαιρία να της μιλάει, τι της έλεγε ένας θεός ξέρει αλλά στα σκέλια του βρίσκονται ακόμη ιστοί αράχνης. Περνάει λίγη ωρίτσα και ένα ζευγάρι κάθετε και αυτό έξω ώστε να καπνίζει. Σε λίγο πιάνουμε την κουβεντούλα, πιάνουνε βασικά γιατί το χιλιο-είπαμε, ούγγρος και αγγλικά είναι σαν το διάβολο με το λιβάνι, μηχανόβιοι και αυτοί, έχουν το Honda blackbird (XX), ο τύπος να το ανεβάζει συνεχώς και να λέει ιστορίες για Hayabusa και πως το γαμάει και το πιο τρελλό η γκόμενα/γυναίκα του να κάνει και αυτή τα σχόλια της, τα παιδεία παίζει με άλλα λόγια. Άκουσον άκουσον, εν έτη 2012 ακόμη υπάρχουν μηχανόβιοι που ασχολούνται με παλιές κόντρες ποια τρέχει περισσότερο και ποιά είναι καλύτερη στο έτσι και πια στο αλλιώς....νομίζω τα μάτια μου είδαν αρκέτα, καιρός να αποχωρήσω και να αρχίσω να λέω τις ιστορίες για αγριούς στα εγγόνια μου. Παρόλη τη τρέλα που τους βάραγε και τους δύο, άνω των 35 μεν και δεν, στην παρέα κάνανε κέφι και με πολλή ζωντάνια. Οινόποση όλοι μαζί μέχρι η ώρα μας βρίσκει στις 1:30 το πρωί. Δεν ξέρω πόσο ποτήρια/μπουκάλια ήπιαμε και πόσα διαφορετικά είδη ροζέ κρασιού δοκιμάσαμε αλλά ξέρω ότι έπεσα ξερός για ύπνο χωρίς να πω κιχ....σε απλές μορφές είμουν τύφλα στο μεθύσι.
_________________________
Το ξυπνητήρη κουδουνίζει στις 8 ώρα πρωινή, δεν μπορώ να βγάλω κεφάλι έξω από το παράθυρο γιατί ζυγίζει 20 τόνους. Αλλάζουμε μερικές λέξεις με τον συνοδοιπόρο και παρθένο ούγγρο φίλο και σε λίγο πέρνω το κουράγιο να βγάλω το κεφάλι έξω για να κάνω πρόγνωση – μουντός βαρετός συννεφιασμένος ουρανός ανακοινώνω στον κατάκοιτο Puti. Κατεβαίνουμε, κατά τις 9, τα σκαλιά προς τραπεζαρία για πρόγευμα σαν ζόμπι προσπαθώντας να μην μας καταλάβουν οι άλλοι καθούμενοι σε τι κατάσταση βρισκόμασταν. Σήμερα χιλιόμετρα 215 μόνο, για το πιο φημισμένο κρασοχώρι της χώρας, Tokaji.
Πληρώνουμε, φορτώνουμε με χίλια ζόρια λόγω αργών ισχνών κινήσεων μέσα στο ψιλόβροχο που ποτέ δεν λέει να σταματήσει και οδηγούμε ανάμεσα από κέντρο ακολουθώντας την διαδρομή του GPS για να συνεχίζουμε την διαδρομή της ημέρας με φόντο τις γριούλες και τα γεροντάκια έχοντας βγεί από τον κυριακάτικο εκκλησιασμό να περπατάνε για σπίτι μέσα σε μια παντελή απόλυτη σιγή τοπίου....εκτός βέβαια τους κινητήρες μας να χαλάνε το όλο σκηνικό, σαν ένα καθαρά τυπικό κυριακάτικο πρωινό σε χωριά. Οδεύουμε βόρεια μέσω δρόμου 25 και μετά 2505 για Felsotarkany και να ανηφορίσουμε τα Ουγγρικά Καρπάθια όρη. Αμέσως μετά το Felsotarkany αρχίζει αμέσως η άνοδος, τα τοπία καλυτερεύουν κατά πολύ. Η διαδρομή φιδίσια ανάμεσα φυσικά σε πυκνά δάση, πολύ ωραία με αποτελέσμα να μπεί και αυτή στον «χάρτη» για κάθε ταξιδιάρη μοτοσικλετιστή.
Το μαραφέτι λέει οτι το ψηλότερο που οδηγήσαμε ήταν μόνο 628 μέτρα, βέβαια οι κορυφές ήταν ψηλότερες αλλά δεν θα έλεγα πέραν των 1200 μέτρων μέγιστο. Βέβαια τα Ούγγρικα Καρπάθια είναι απλά οι πρόποδες του βουνών αυτών με ελληνικό όνομα (η ιστορία λέει αρκετές εναλλακτικές απόψεις για το όνομα αλλά καμιά επιβεβαιωμένη) όπου η επικράτεια τους να βρίσκετε σε 7 χώρες με το ψηλότερο τους σημείο στα βουνά Tatras, Σλοβακία σύνορα με Πολωνία.
Η διαδρομή συνέχιζει στα ίδια μοτίβα καθώς διασχίζουμε τα Καρπάθια, οι Ούγγροι τα ονομάζουν πάρκα και τους δίνουν ονόματα, η διαδρομή καταλήγει στην πόλη Miskolc, απόσταση μόνο γύρω στα 65 χλμ. Απομένουν λιγοστά χιλιόμετρα για Miskolc και δια μαγείας μπροστά μας σε μια στροφή εμφανίζετε ένα παλάτι με μια λίμνη απέναντι.
Άμεση στάση, το παλάτι λειτουργά σαν ξενοδοχείο και φαίνεται ότι εδώ είναι σαν ορεινό θέρετρο, το σύμπλεγμα των χωριών Lillafured, Falsohamor και Alsohamor (δίπλα από το ξενοδοχειο) είναι τόσο κοντά το ένα με το άλλο και αποτελούν ένα τουριστικό προορισμό με υπέροχα μικρά εστιατορία, καφετέριες, αναψυκτήρια για τον περαστικό και όχι μόνο, υπάρχουν και μοτέλς. Είχαμε δει στην διαδρομή 2-3 μικρά καταλύματα για διαμονή βαλμένα μέσα στο δάσος και κτισμένα σε όμορφη αρχιτεκτονική.
Miskolc, βενζινάδικο και προς κέντρο για να το επεξεργαστούμε σαν σύγχρονοι Μαγγελάνοι, δεν λέει τίποτα, απολύτος τίποτα και βουρ για διαδρομή προς Tokaji. Η επιλογή διαδρομών προς Tokaji ήταν σε τελείως επαρχιακούς με απώτερο σκοπό διαδρομές με φόντο αμπελώνες.....καμιά σχέση. Δεν ήξερα ο άμοιρος αλλά η διαδρομή με πέρναγε σε απαίσια χωριά με αρκετούς τσιγγάνους και σε τελείως άθλιους δρόμους, σαν πίστα μότοκρος ήτανε, αν βρω τις αναρτήσεις μου να πετάνε λάδι θα ξέρω από που προήλθε.
Υπήρχε πιο νορμάλ δρόμος και κοντινότερος για Tokaji αλλά... ο Μαγγελάνος έκανε σφάλμα εδώ. Καθώς πλησιάζαμε στο Tokaji, ένας ψηλός μεγάλος λόφος ήταν πνιγμένος στα αμπέλια μέχρι την κορφή, το Tokaji βρίσκετε ακριβώς μπροστά του. Μπαίνουμε στο χωριό, κάπως τουριστικό και κατευθείαν στο μουσείο του Tokaji που βρίσκετε στο κέντρο φυσικά, στην οδό Ελλάδας.
Πληρώσαμε 2 ευρώ έκαστος, το μουσείο έχει αρκετά παλιά χειρόγραφα, βιβλία στα λατινικά, εκθέματα όπως μπαούλα και συναφή, φωτογραφίες, εικόνες αγίων με ελληνικά ονόματα, μουσείο κρασιού και κελλάρια (τα κελλάρια ήταν μικρά και χωρίς ενδιαφέρων). Υπήρχαν και στα αγγλικά τα εκθέματα αλλά όταν ζήτησα ενημερωτικό βιβλιαράκι για το μουσείο ήταν μόνο στα ούγγρικα..... ρε γμτ την επιμονή τους για τα ούγγρικα, δεν έχουν άλλων εθνικοτήτων επισκέπτες??? Σπαταλούμε καμιά ωρίτσα στο μουσείο και επίσκεψη σε μικρομάγαζο για αγορά κρασιών και σουβενίρ. Καθώς επιστρέψαμε πίσω στις μηχανές, ο παρθένος ούγγρος ρίχνει την ιδέα για πίσω σήμερα, βάζω τα δεδομένα στο μαραφέτι και ναι, πολύ εφικτό και σύμφερε και μένα.
Απόσταση από Tokaji προς Szeged 290 χλμ διαμέσου Debrecen (2η μεγαλύτερη ούγγρικη πόλη), αναμενόμενη άφιξη 6:30 απόγευμα. Η διαδρομή και τα χιλιόμετρα κυλούν γρήγορα σε σχετικά άχαρα τοπία, πόλεις και χωριά. Βροχή δεν αρπάξαμε επίσης και στις 6:30 φτάνουμε στο προορισμό μας.
____________________________
Ο κινητήρας γουργούριζε στις 3000 στροφές περίπου στο μέγιστο φάσμα του όλου ταξιδιού δείχνωντας έτσι τους χαλαρούς ρυθμούς και την επιλογή των δρόμων, δευτερεύοντες και επαρχιακούς καθαρά. Διανύσαμε 1478 χλμ ανάμεσα σ’αυτούς τους κυρίως άσχημους σε κατάσταση δρόμους και παρόλα τις άσχημες μετεωρολογικές προβλέψεις σχεδόν δεν φάγαμε σταγόνα. Τα τοπία στο πλείστων τίποτε το πολύ ιδιαίτερο αλλά οι πόλεις, κάποια χωριά, τα παλάτια και κάστρα... ήταν βασικά φανταστικά, η αρχιτεκτονική τους πανέμορφη ώστε η Ουγγαρία μπαίνει με άριστα σχεδόν στον μοτοσικλετιστικό «χάρτη».
Καθώς διάσχιζα τη χώρα έκανα σκέψεις να αλλάξω τον τίτλο, με τους τόσους αμπελώνες ίσως έπρεπε να την ονομάσω Κρασομάνα της ανατολικής Ευρώπης. Για εμάς τους νοτιοευρωπαίους ίσως να μην το γνωρίζαμε αλλά η Ουγγαρία έχει παράδοση στην οινοποιία την οποία έφεραν οι Ρωμαίοι τον 1ο αιώνα π.Χ., αν ο Δίονυσος γνώριζε την Ουγγαρία θα μετακόμιζε στα σίγουρα εδώ. Από υπηρεσίες όλα σχετικά δουλεύουν, οι Ούγγροι ευγενικοί σαν λαός, κακό είναι οι ταμπέλλες και άλλες πληροφοριακές αναγραφές που όλα είναι στην ντόπια γλώσσα μόνο, άσε που είναι από μόνη της πολύ δύσκολη γλώσσα, κάνουν τη ζωή δυσκολότερη στον επισκέπτη.
Όσο απο γαστρονομία...σκίζει. Επιλογές πολλές και όλες πεντανόστιμες, κανείς δεν θα μείνει νηστικός και αυτό το δηλώνω χωρίς δεύτερη σκέψη. Φυσικό και αναμενόμενο ότι στην επαρχία θα φας πολύ καλύτερα και πολύ πιο φθηνότερα, απλά αφήστε το εαυτό σας ελεύθερο να δοκιμάσει νέες γεύστικες αξίες γιατί οι Ούγγροι ξέρουν να μαγειρεύουν με μπαχάρια, χορταρικά, σκόρδο, κρεμμύδια, φύλλα δάφνης, ξυδάτα λαχανικά κλπ. Κυρίως χρησιμοποιούν, όπως οι πλείστες χώρες στα βαλκάνια, την πάπρικα σε διάφορες επιλογές και σχεδόν σε όλα τα φαγητά τους. Τα λουκάνικα τους ειδικά τα «χωριάτικα», απίθανα να τα γεύεσε, ο ουρανίσκος στα σίγουρα θα είναι πολύ χαρούμενος.
Με λιτά και απλοικά λόγια, η Ουγγαρία δεν είναι απλά η Βουδαπέστη και goulash, είναι ένα σωρό άλλα που σχεδόν όλα είναι ελκυστικά για το κάθε μάτι.
Δεν είναι μακρυά από εμάς.... Φορτώστε και Κάντε την!!!!!
Αχιλλέας Ασκώτης FJR 1300
Puti Laci GSX 650F
