Γη...πέραν του Δάσους
ΡΟΥΜΑΝΙΑ
Μια περιοχή που η ιστορία την έκανε μπαλάκι, πρώτοι ήρθαν εδώ οι Δάκοι και Γεταιοί που πιστεύετε είναι μια Θράκικη φυλή όπου οι ιστορικοί ακόμα να μπορέσουν να τεκμηριώσουν και μετά οι Κέλτες, από μεσαίωνα μέχρι και τον 1ο Παγκόσμιο Πόλεμο η περιοχή ήταν στα όρια της Αυστρό-Ουγγαρίας που μετά την σύνοδο του Τριανού δόθηκε στους Ρουμάνους. Εδώ ακόμα υπάρχουν πολλά απομεινάρια της Ουγγρικής κουλτούρας και ιστορίας που φυσικό οι Ρουμάνοι προσπαθούν να αλλάξουν όσο σε ονομασίες όσο σε ταυτότητα, η Oύγγρικη γλώσσα χρησιμοποιείτε ακόμα στη περιοχή. Η Ρουμανία λοιπόν μετά το τέλος του ψυχρού πολέμου και την τυραννία του Τσαουσέσκου, είναι σε ένα στάδιο ανάπτυξης και παλεύει με τον χρόνο να φτάσει τα υπόλοιπα Ευρωπαϊκά επίπεδα με την τουριστική βιομηχανία ειδικότερα να αναπτύσσετε ραγδαία και οι Ρουμάνοι να θέλουν να ελκύσουν όσους περισσότερους μπορούν, όταν πρωτό-επικοινώνησα με το κέντρο τουριστικών υπηρεσιών της χώρας η απάντηση ήρθε άμεσα, πλήρως κατατοπιστική και με άπλετη ευγένεια.
Οι πληροφορίες που πήρα λοιπών αρκετές από φίλους συνταξιδιώτες να λένε τα καλύτερα για την άγνωστη/γνωστή αυτή χώρα. Τα κακά σχόλια που μάζεψα είναι για το οδικό δίκτυο, οι δρόμοι να βρίσκονται κάποτε σε άθλιες συνθήκες αλλά αυτό να το καταπλακώνει η απίθανη ομορφιά που έχει σε τοπία πρόσθεταν στο τέλος οι συμβουλές. Μεγάλο ρόλο παίζουν και τα Καρπάθια όρη που κρατούν ένα μεγάλο κομμάτι στα βορειό ανατολικά και κεντρικά της χώρας, είναι και το κομμάτι αυτό που οι Ούγγροι το λένε ακόμα «δικό» τους, τη Γή πέραν του Δάσους, αλλοιώς Τρανσυλβανία στα Ρουμάνικα. Αυτή η multi-κουλτούρα είναι εμφανές και με τα απομεινάρια των τελευταίων αιώνων να είναι ορατά και ειδικότερα στην Τρανσυλβανία. Ιστορία, υπέροχα τοπία & διαδρομές, υπέροχη αναγεννησιακή αρχιτεκτονική, τέχνες, μουσεία, φιλοξενία, κα ακόμα γαστρονομία .... συνηπάρχουν εδώ όλα μαζί σε μια υπέροχη αρμόνια. Γενικότερα η χώρα παρέχετε για μότο τουρισμό ανεπιφύλακτα αλλά με αρκετή προσοχή σε δρόμους και κλεπτομανείς.
Βέβαια το ταξίδι μας δεν μπορεί να καλύψει όλα αλλά θα καλύψει τα βασικότερα που πρέπει να δούμε... ο κόσμος να χαλάσει, βέβαια έχουμε αφήσει αρκετά πίσω αλλά αυτός ο χρόνος μας έσφιξε τα ζωνάρια. Τα χιλιόμετρα δεν είναι πολλά αλλά οι δρόμοι της Ρουμανίας δεν φημίζονται καθόλου και ελπίζω ότι γύρω στα 350χλμ ημερησίως δεν θα μας δυσκολέψουν και θα μας δώσουν χρόνο και για επισκέψεις π.χ. κάστρα, πλατείες, αξιοθέατα κ.λ.π.
Συνταξιδιώτης ένας πολύ παλιός φίλος μ’ ένα BMW GS, ταξιδιώτης και αυτός, η μηχανή του με φούλ αξεσουάρ και καλούδια για ταξίδια, όταν την δείτε θα νομίσετε έχει κάνει το γύρο του κόσμου 5 φορές, ένας νέος Μάρκο Πόλο, όνομα αυτού λοιπών Πάμπος ή στα ξενικά Haris, εγώ παίρνω το δεύτερο.
Σημείο συνάντησης η Jimbolia στην Ρουμανία, κοντινή πόλη για τους 2 μας, αφετηρία μου το Szeged Ουγγαρίας και συνοδοιπόρου το Zrenjanin στην Σερβία. Ξεκινούμε και οι 2 πολύ πρωί, 1η μέρα λέει 430χλμ, τερματισμός στους πρόποδες των Ρουμανικών Καρπαθίων. Ο καιρός εδώ και μέρες με πολλές εναλλαγές, μια μέρα με ήλιο και ζέστη άνω των 30 και μια με βροχές, άνεμο, συννεφιά και θερμοκρασίες να πέφτουν στους 20, έχει τρελαθεί και ο καιρός πλέον, κατευθύνομαι χωριό Kiszombor (νοτιό-ανατολικά Szeged) και περνώ με σχεδόν μηδαμινές χαρτούρες τα σύνορα για Ρουμανία και πρόσω ολοταχώς για σημείο συνάντησης μέσα σε... βροχή, τα έχω πάρει στο κρανίο, το ίδιο σκηνικό τα τελευταία 3 ταξίδια μου να με αναμένει και να με βαράει βροχή από 1η μέρα. Τα τοπία καθόλου ενδιαφέρων, άτακτα άχαρα χωριά μέχρι Jimbolia.
Ένα μπέρδεμα εκεί, ένα χωριό είναι και εμείς να μην μπορούμε να βρεθούμε παρόλες τις τηλεφωνικές ανταλλαγές τύπου «μα που στο καλό είσαι ρε παιδάκι μου, βρε είσαι στο σημείο που ορίσαμε» και άλλα κουφά και τελικά σε καμιά 30ρια λεπτά να γίνετε η πολύκροτη συνάντηση συνοδευμένη με καφέ για ξεκούραση μετά το κομφούζιο, capucchino 1.2 ευρώ σε cafe σε παρακαλώ, πήραμε μια δόση τι μας ανάμενε στο θέμα «Ρουμάνικες χρεώσεις» και τρίβαμε τα χέρια μας χαχα. Η διαδρομή το ίδιο άχαρη με αρκετά κακό οδικό δίκτυο σε σχέση κατασκευής, αυτοί οι δρόμοι πρέπει να είχαν δει συντήρηση πριν την εποχή Τσαουσέσκου, τα χωριά φτωχά και πολλές φορές σε άθλια κατάσταση, πολλοί τσιγγάνοι και συχνά να τους βλέπεις σε πηγαδάκια να μιλάνε και να διερωτάστε δεν δουλεύουν αυτοί οι άνθρωποι?? Μάλλον όχι. Αυτό είναι το 1ο Ρουμάνικο σκηνικό, αν παίρναμε τον δρόμο προς Τιμισοάρα, E70, και μετά νότια για Oravita και Moldova Noua οι δρόμοι θα ήταν σε καλύτερη κατάσταση και δεν θα αναγκαζόμαστε να κάνουμε ασφάλτινη εντουράδα, μερικές φορές έπρεπε να οδηγούμε με 40χλμ/ω για να μην καταπονήσουμε τις μηχανές μας και κωλαράκια μας.
Μπαίνουμε Oravita και στάση για τσίμπημα, πέρασε η ώρα φαγητού του συνοδοιπόρου μου και άρχισε την μουρμούρα και το βρεφικό κλάμα, στάση σε μια, ας την πούμε πιτσαρία καθώς περνούσαμε μέσα στο κέντρο της άχαρης μικρής πόλης. Το όνομα πίτσα το γνωρίζουν, η γεύση....καμιά σχέση με πίτσα αλλά το ότι πληρώσαμε μόνο 2 ευρώ είχαμε καταπιεί κάθε σχόλιο και κάθε παράπονο.
Η άχαρη και άσχημη διαδρομή αυτή συνεχίζει μέχρι καμιά 20 χλμ πριν την Moldova Noua δρόμος DN57 όπου μια δασική διαδρομή με αρκετό στροφιλίκη μας κάνει τα μάτια χαρούμενα εκτός βέβαια από την κακή κατάσταση του δρόμου, μια να βλέπουμε την όμορφη διαδρομή και μια να αποφεύγουμε κάθε τρύπα και καρούμπαλο του δρόμου και εκεί στο ξαφνικά βλέπουμε τον Δούναβη και το έμπα του σε μια ορεινή διαδρομή. Μπαίνουμε Moldova Noua, μια μικρή πόλη με τίποτα το ιδιαίτερο αλλά τουλάχιστον είχε cafe, έβλεπες νεολαία με νορμάλ φάτσες. Μπήκαμε να την εξερευνήσουμε, όπως μπήκαμε έτσι βγήκαμε στο αμέσως λόγω πλήρης αδιαφορίας. Συνεχίζουμε την διαδρομή του Δούναβη που είναι και φυσικό σύνορο με την Σερβία, η άλλη πλευρά του είναι Σερβικό έδαφος, με το ψιλόβροχο να μας σπάει τα νεύρα καθώς απολαμβάνουμε την διαδρομή και την ομορφιά που μας προσφέρετε.
Ο δρόμος DN57 ακολουθά πιστά το χιλιοτραγουδισμένο αυτό ποτάμι και εμείς κάθε λίγο να σταματάμε για φωτό. Πολλοί ντόπιοι όπου βρούνε άδειο χώρο βάζουν μια σκηνή ή το αυτοκίνητο τους και την αράζουν εκεί, όπως φαίνεται από την πραμάτεια που είχαν μαζί τους, μάλλον για μέρες. Περιττό να παρατηρήσω ότι αρκετά πεταμένα σκουπίδια βλέπεις στις όχθες του ποταμού, αυτό δείχνει πόσο οι ντόπιοι σέβονται το περιβάλλον και ειδικότερα το δικό τους ντόπιο περιβάλλον... περαιτέρω σχόλια είναι όντως αχρείαστα εδώ. Οδηγούμε σε αργούς ρυθμούς με σκιά μας τον Δούναβη και σε κάποιο σημείο λέμε να μπούμε σ’ένα χωριό που βρισκόταν δίπλα τελείως στην όχθη έτσι για να δούμε αν υπήρχε κάτι άλλο να δούμε, να παρατηρησουμε κ.λ.π. αλλά....τζίφος, τίποτα απόλυτος. Ούτε τα σπίτια, ούτε οι δρόμοι, τίποτα μα τίποτα δεν είναι σε μια καλή κατάσταση, σε μια κατάσταση που να λέει «εδώ πολιτισμός» ή «εδώ τουριστικός προορισμός» για να τραβήξει τουρίστες....όλα σε κακό χάλι, ένα γενικό μπάχαλο. Αν αυτή η διαδρομή με τα δεδομένα της υπήρχε σε μια άλλη χώρα, θα ήταν ένα οπτικό πανόραμα και χώρος έλξης για τους επισκέπτες. Καθώς σπαταλούμε τα 110χλμ παραδουνάβια για Orsova, μια προτομή κτισμένη στα βραχώδες έδαφος αριστερά της διαδρομής μας ωθεί για στάση και φυσικά φώτο...Ιαπωνέζοι τουρίστες έχουμε γίνει.
Λοιπόν, η προτομή είναι του 1ου βασιλειά της Ρουμανίας και είναι η μεγαλύτερη στην Ευρώπη. Ο βασιλιάς αυτός έχει το όνομα Decebalus (Γενναίος) και είχε βασιλέψει την τότε Ρουμανία (Δακία/Dacia) πολεμώντας για ελευθερία ενάντια στην Ρωμαϊκή κατοχή, τον 1ο αιώνα μ.χ.
Η διαδρομή καλυτερεύει καθώς κοντεύουμε Orsova αλλά όχι οι δρόμοι που κάποτε κομμάτια χωμάτινα έχουν αντικαταστήσει τα ασφάλτινα... είπαμε, εντουράδα με FJR δεν νομίζω να έκαναν πολλοί εκτός αυτούς που επισκέφθηκαν την Ρουμανία. Και να προσθέσω ότι 2 μέρες πριν το ταξίδι είχα αλλάξει τσιμούχες πιρουνιών αλλά νομίζω μετά το τέλος αυτού του ταξιδιού θα θέλω άλλες....ο μηχανικός μου θα κάνει τρικούβερτο πάρτυ στ’ όνομα μου.
Η Orsova είναι μικρή καλούτσικη πόλη στις όχθες του Δούναβη και συνιστάτε για διανυκτέρευση, έχει όλες τις εγκαταστάσεις για να ικανοποίηση μια βραδιά, μια διανυκτέρευση. Πάμε κέντρο για την δούμε καλύτερα και χωρίς στάση συνεχίζουμε τα τελευταία 18 χλμ για τον προορισμό μας την Baile Herculane. Η μικρή αυτή τουριστική πόλη βρίσκεται μέσα στα πρώτα βουνά των Καρπαθίων πνιγμένη στο πράσινο. Η πόλη σαν πόλη δεν λέει πολλά αλλά είναι γεμάτη σε τουριστικά μαγαζιά όλων των ειδών. Η πόλη είναι πασίγνωστη για τις ιαματικές πηγές (spa) της από το καιρό τον Ρωμαίων και ο μύθος λέει ότι ο Ηρακλής των Ρωμαίων (παρμένο από την Ελληνική μυθολογία), Hercule, έκανε τα μπάνια του εδώ και απ’ εδώ πήρε και το όνομα η πόλη. Ακόμη και τώρα η πόλη είναι πασίγνωστη για τα λουτρά της και ελκύει τουρισμό. Τουριστικά φυλλάδια για την πόλη λένε για πολλά activities hiking, rafting, enduro rides, climbing κ.α. αλλά αμφιβάλω λιγάκι αν είναι όντως έτσι τα πράγματα.
Πρόσω ολοταχώς στο προεπιλεγμένη πανσιόν μας, πολύ γουστόζικη υψομετρικά κτισμένη και άνετη αυλή με καθίσματα και μια μικρή πισίνα που μάλλον καλύτερα θα λεγόταν δείγμα πισίνας. Βρίσκουμε δωμάτια στην απίστευτη τιμή των 14 ευρώ έκαστος με απλό δωμάτιο χωρίς να του λείπει τίποτα. Μπανάκι και έξω για περιδιάβαση και εύρεσης τροφής. Φασαρία και αταξία επικρατεί, εστιατόρια λιγοστά, μπαίνουμε σ’ ένα που φαινόταν παραδοσιακό με φαγητό σε μπουφέ, ωραία λέω μέσα μου, τα φαγητά είναι όντως παραδοσιακά και καθώς προσπαθούσαμε να διαλέξουμε βλέπουμε 2-3 μεγάλες μύγες να κάνουν περίπατο επάνω στα φαγητά, επαναστροφή και βούρρρρ. Μετά από αρκετή ανταλλαγή που και τι θα φάμε καταλήγουμε σ’ ένα ιταλικό που φαινόταν καθαρό αλλά από ποιότητα...τζίφος, μονό η τιμή έλεγε. Τρώμε αυτό που μας έφεραν και πάμε στην πανσιόν για μπύρα στην αυλή. Γνωρίσαμε και την Βίκυ, την ιδιοκτήτρια, μια καλοπροαίρετη και ομιλητική, άπταιστα αγγλικά, γυναίκα να μας κάνει παρείτσα και να μας εμπλουτίζει τις γνώσεις μας για την μικρή της πόλη και γενικώς για την χώρα της και στο τέλος μας ρίχνει ότι ο μάγειρας έκανε αρνάκι παραδοσιακό και τότε ξέρετε τι έγινε....την κάναμε ταράτσα. Το βράδυ μπήκε για τα καλά στις 10 και εμείς για ροχαλητό σύντομα, είχαμε αρκετά χιλιόμετρα επάνω μας και με πολύ κακούς δρόμους και με κακό καιρό.
Πρωινό με ήλιο, καφέ και πρόγευμα στην αυλή της πανσιόν. Δρόμος DN67d, χάνουμε το βενζινάδικο που μας έιπαν και αρχίζουμε την ασφάλτινη εντουράδα, τρύπες και καρούμπαλα παντού αλλά το τοπίο υπέροχο. Στενοί μικροί δρόμοι με αρκετές στροφές χαρακτηρίζουν αυτή την υπέροχη πραγματικά διαδρομή. Το υψόμετρο ανεβαίνει ανάμεσα σε λίμνες, δασικές εκτάσεις και ότι άλλο μπορεί να κάνει μια βουνίσια διαδρομή πανέμορφη το έχει, ευτυχώς μετά από καμιά 35 χλμ η ασφάλτινη εντουράδα τελειώνει και ο δρόμος γίνετε πολύ καλός.
Στα μέσα της διαδρομής το GS "πείνασε", κοιτάζω το GPS και μου λέει σε 15χλμ, όταν φθάνουμε βρίσκουμε το βενζινάδικο ερειπωμένο, επόμενο σε άλλα 25 χλμ, ευτυχώς τώρα είναι κατηφόρα και καίει λιγότερη, με χαρά και ανακούφιση αντικρύζουμε το βενζινάδικο που αυτή τη φορά λειτουργούσε. Φτάνουμε στην Baia de Arama στα 65 χλμ και εδώ είναι το τέλος μιας υπέροχης βουνίσιας διαδρομής. Στην Baia de Arama υπάρχουν όλες οι υπηρεσίες, βενζινάδικα, τράπεζες, βουλκανιζατέρ, cafe, εστιατόρια, ξενοδοχεία κλπ....γιατί τα λέω αυτά?? Γιατί σε απόμερες περιοχές και σε χώρες σαν η Ρουμάνια που ακόμα παλεύει να βρει τον εαυτό της μετά την περεστρόικα, υπηρεσίες δεν είναι και τόσο εύκολο να βρεις και επίσης δίνω στον ενδιαφερόμενο για επίσκεψη στη Ρουμανία πληροφορίες.
Συνεχίζουμε τον DN67d για Targu Jiu και DJ665 προς Novaci σε ωραίες πεδινές διαδρομές για να πάρουμε τον διάσημο δρόμο Transalpina. Μέχρι το Novaci οι δρόμοι καλοί και με καθόλου άσχημη διαδρομή σε ευχάριστο περιβάλλον. Στάση στο Novaci για κάτι δροσιστικό γιατί στις πεδιάδες η θερμοκρασία περνά τους 30 κελσίου, εγώ δοκιμάζω τα ντόπια γλυκίσματα και ειδικότερα που είναι τόσοοοο φθηνά, παραγγέλνω 2 έτσι για να έχω επιπλέον ο τρελάρας.
Από Novaci είναι η αρχή του DN67c, του γνωστού για πολλούς και άγνωστου για άλλους δρόμου της Transalpina. Ένας δρόμος διάσημος για την καταπληκτική του ομορφιά και αγριάδα. Φαίνεται οτί κανείς δεν ξερεί ακριβώς πότε και ποιός έκτισε τον δρόμο αυτό. Μύθοι λένε ότι πρώτος τον έκτισε ο βασιλειάς Κάρολος ο 2ος και έχει ξανακτιστεί από τους Γερμανούς κατά τον 2ο ΠΠ. Η ανάβαση είναι έντονη, σε λίγα μόλις χιλιόμετρα το υψόμετρο του GPS έλεγε πάνω από 1 χλμ ύψος και η θέα απλά εκπληκτική. Στάσεις πολλές για φώτο, δεν περνάνε πολλά χιλιόμετρα, λίγο πριν το καινούργιο θέρετρο του Ranca, μια «πλατεία» μας δίνει άπλετη και απίθανη θέα.
Η ανάβαση συνεχίζει και λίγο μετά το θέρετρο του Ranca αρχίζει μια ελικωειδής ανηφόρα που σκαρφάλωνε το φαλακρό βουνό σαν φίδι, η ευθεία πριν από κάθε στρόφη είναι ίσα ίσα 50 μέτρα, το κρύο μεγαλώνει και το υψόμετρο δείχνει πέραν των 2 χλμ ύψος. Κίνηση σχεδόν ανύπαρκτη, η θέα μαγευτική, δεν έβλεπα κανένα ίχνος πολιτισμού, είμασταν μονάχοι να σκαρφαλώνουμε την Transalpina σε ρυθμούς αργούς.... ήταν απλά μια μοναδική στιγμή με ένα μοναδικό σκηνικό. Σύννεφα έχωσαν τον ήλιο στην κορυφή, ο δρόμος σταματά να ανεβαίνει και σταματάμε σ’ένα κομμάτι γής στα αριστερά μαζί με μια ομάδα μηχανοβίων. Το κρύο έντονο, ψιλοκουβεντιάζουμε μαζί τους και συνεχίζουμε τον φιδίσιο αυτό καινούργιο δρόμο με πολύ καλή άσφαλτο και αρχίζουμε την κάθοδο.
Στο κατέβα αρκετά έργα γίνονται και η διαδρομή κάπως κουραστική αλλά σε λίγο την κούραση μας έσβησε η όψη των πυκνών δασών. Η διαδρομή τώρα περνάει ανάμεσα σε πυκνά απέραντα δάση, ρε παιδία, νόμιζα ότι μόνο στην Σκανδιναβία είχε τέτοια πυκνά δάση. Το κρύο αρκετά λιγότερο και η διαδρομή στο πυκνό δάσος με το ποταμό δίπλα μας να κρατάει παρείτσα και οδηγάμε για Voienasa και Brezoi. Το σκηνικό δεν αλλάζει καθόλου, το μόνο που το σπάζει λίγο είναι κοπάδια προβάτων και αγελάδων να κρατάνε τον δρόμο και επίσης μικρές λίμνες να ξεπετάγονται από το πουθενά και να μαγεύουν το τοπίο ακόμα περισσότερο. Όσα άκουσα γι’ αυτό το δρόμο είναι όλα αληθινά, κανένα σχόλιο δεν ήταν υπερβολικό. Πρώτο σημείο πολιτισμού γύρω στα 85 χλμ από Novaci στην Voineasa. Καλούτσικο χωριουδάκι με κάποιες μικρές ξενοδοχειακές μονάδες και σταματάμε σ’ ένα από αυτά που έλεγε ότι είχε και εστιατόριο.
Να μιλάει Ρουμάνος αγγλικά είναι σπάνιο είδος και για να κάνεις μια απλή παραγγελιά θέλει κόπους πολλούς, το καλό για μένα είναι ότι ζητάω πάντοτε ντόπιο φαγητό και είχα και μαζί μου μια λίστα με ντόπια γαστρονομία έτσι η δικιά μου παραγγελιά ήταν εύκολη, ο «ιδιότροπος» συνοδοιπόρος μου βασανίστηκε τα μάλλα. Εγώ παραγγέλνω ένα από τα πιο παραδοσιακά, το Mici. Μακρύ σαν λουκάνικο και γεύση μπιφτεκιού σε καλύτερη έκδοση. Το πιάτο είχε πατάτες και το Mici, τίποτε άλλο, με άλλα λόγια ένα σκέτο λιτό πιάτο χωρίς μια ντομάτα ή κάτι άλλο. Το Mici λοιπόν μου θύμισε ένα Σέρβικο παραδοσιακό που έχουν αραβική προέλευση, στην ίδια συχνότητα βρίσκονται, νόστιμο μεν αλλά δεν τρελάθηκα.
Χορτασμένοι, εγώ τουλάχιστον, έχουμε να διασχίσουμε τα 75 χλμ για Ramnicu Valcea. Στο έμπα του DN7, καλή άσφαλτος αλλά τρομερή κίνηση από νταλίκες και γενικά αυτοκίνητα, το τοπίο όμως πολύ καλό, ο δρόμος σε περνά από χαριτωμένα χωριά με εγκαταστάσεις αρκετές. Φτάνωντας Ramnicu Valcea που ήταν και ο τερματισμός της μέρας, αποφασίζουμε να συνεχίσουμε για την διπλανή πόλη Curtea de Arges που την χωρίζουν καμιά 35 χλμ. Έτσι κάνουμε, ο δρόμος σχετικά σε χάλια κατάσταση, κλασσικοί Ρουμάνικοι δρόμοι, και σε λιγάκι μπαίνουμε στην μικρή πόλη Curtea de Arges, 360 χλμ για σήμερα. Βρίσκουμε πανσιόν, 13 ευρώ έκαστος με καφέ για πρόγευμα, απλοική αλλά καθαρή και όλα βαλμένα σωστά, οικογενιακή επιχείρηση και η κόρη να μιλάει άπταιστα αγγλικά (τέλειααααα). Παρκάρουμε στην αυλή, αμέσως μπανάκι και μετά ανεύρεση τροφής. Ρωτάμε την καλή μας ρουμάνα ξενοδόχο για εστιατόριο καθαρά ντόπιο ώστε να δοκιμάσουμε την ντόπια μάσα και μας έδωσε το καλύτερο της μικρής αυτής πόλης. Φτάνωντας εκεί βλέπουμε ένα μοντέρνο cafe, ρε κάναμε λάθος στις οδηγίες, κοιτάζω και βλέπω ότι είμασταν σωστοί. Ας πάμε και βλέπουμε, το φαγητό τελικά ήταν πολύ μέτριο, ντόπια επιλογή και για τους δυο μας, μεγάλη απογοήτευση τελικά στο θέμα γαστρονομίας. Φάγαμε, ήπιαμε την μπυρίτσα μας και σπίτι για νανάκια. Η πόλη δεν λέει και πολλά αλλά για μια διανυκτέρευση κάνει.
Καφές και κέικ γεωγραφίας αλλά ρουμάνικα για πρωινό στην εσωτερική αυλή με φόντο τις αγαπημένες μας μηχανές, ήλιος και σήμερα και ξεκινάμε στις 9 για την άλλη απίθανη βουνίσια διαδρομή του Transfagarasan. Σε καμιά 25 χλμ οι πληροφορίες που βρήκα λένε για το αληθινό κάστρο του Δράκουλα, η διαδρομή τελικά λανθασμένη, και συνεχίζουμε στον DN7c. O Transfagarasan κτίστηκε στις αρχές του 70’ από τον Τσαουσέσκου και είχε στρατιωτική σημασία, τα 90 χλμ της διαδρομής σε φτάνουν στο 2ο ψηλότερο ασφάλτινο δρόμο της χώρας σε υψόμετρο γύρω στα 2200 μέτρα. Απ’ την αρχή δείχνει την αγριάδα του το τοπίο, η άσφαλτός σε καλά επίπεδα και φτάνουμε τελικά στο σημείο όπου βρίσκετε το κάστρο όπου έμενε ο Vlad Tepes άλλως κόμης Δράκουλας, κάστρο Poienari (βρίσκετε μερικά χιλιόμετρα μετά την στροφή για χωριό Poienari, στο σημείο Capatanenii Pamanteni είναι το κάστρο και όχι όπως την έπαθα εγώ και πήγα προς το χωριό). Το κάστρο θέλει ποδαρόδρομο αρκετό και λόγω ζέστης δεν το πράξαμε. Συνεχίζουμε την ανάβαση, ένα γεφύρι μπροστά μας που δεν μου γυάλισε το μάτι και μετά ένα τούνελ που αυτό σε χειρότερη κατάσταση με κάνει νευρικό μέχρι να τα περάσω και βγαίνουμε στο φράγμα και υδρό-ηλεκτροπαραγωγικό σταθμό που ούτε και αυτός μου φάνηκε σώος, έμοιαζε κατασκευή επί εποχής Τσαουσέσκου κα προχωράμε χαρούμενοι με αυτά που βλέπουν τα γλυκά γουρλωτά ματάκια μας.
Τα βουνά δίπλα μας στενεύουν στο πλάι μας, το τοπίο αγρεύει, τα δάση τελειώνουν, το κρύο δυναμώνει, το υψόμετρο και στροφιλίκη αυξάνονται, το τοπίο παραμένει πανέμορφο, βλέπουμε μπαλώματα χιονιού σκορπισμένα στις πλαγιές .... μπήκαμε για τα καλά στην καρδιά του Transfagarasan. Το υψόμετρο ανεβαίνει με γρήγορους ρυθμούς καθώς σπαταλούμε τα τελευταία χιλιόμετρα για κορυφή, οι χαράδρες τεράστιες και μαγευτικές συνάμα, η κίνηση λιγοστή, στάσεις πάμπολες για απεικόνιση το τι έβλεπαν τα μάτια μας. Ο αέρας δυναμώνει και αυτός και το όλο σκηνικό θυμίζει χειμωνιά καθώς φτάνουμε στην κορυφή του δρόμου, μαζεμένο χιόνι καλύπτει το δρόμο καθώς φτάσαμε στην κορυφή και ένα τούνελ που δεν φαίνεται να είναι σε λειτουργία, τα χάνω λιγάκι καθώς διερωτώμαι από που θα πάω? Αγχώνουμε λιγάκι με την σκέψη ότι δεν υπάρχει πέρασμα και ρωτάω ένα Ρουμάνο εκεί που παρατηρούσε κάποια ελεύθερα άγρια πρόβατα που κατηφόριζαν στις απότομες πλαγιές σαν μην τρέχει τίποτε και μου είπε ότι μπορώ να περάσω το τούνελ.
Το τούνελ έμοιαζε σαν ερειπωμένη γαλαρία ορυχείου και με μια τεράστια ξύλινη πόρτα να κλείνει την μια πλευρά, το καλοσκέφτομαι αν θα τολμούσα να μπω εκεί μέσα αλλά καθώς το σκέφτηκα με πιο σώας τα φρένας είπα δεν πάω πίσω και μπαίνουμε. Νερά να τρέχουν από παντού, σκοτεινά σαν τον κάτω κόσμο του Άδη, η άσφαλτος τα συνηθισμένα της. Το καλό της δεν είναι μεγάλη, καμιά 800 μέτρα ήταν και στο έβγα της ένιωσα ανακούφιση και βλέπουμε 1-2 ξύλινα σπίτια που λειτουργούν σαν καφέ και εστιατόρια. Με σταματά ένας ποδηλάτης και με ρωτάει αν μπορεί να περάσει στην άλλη πλευρά, αν ο δρόμος είναι ανοικτός και φυσικά του λέω ναι, ο τύπος βέβαια γύρω στα 60 και τον έβλεπα σαν χαζός πως και στην ηλικία του μπόρεσε και ποδηλάτησε τέτοια διαδρομή. Κατηφορίζουμε τον φιδίσιο γεμάτο στροφιλίκη καλοστρωμένο δρόμο για τελικό προορισμό το Sibiu.
Σε κάποια φάση, ακόμα στον ίδιο δρόμο σταματάμε σε μια στροφή που είχε 3-4 υπαίθρια μαγαζάκια για να τσιμπήσουμε κάτι. Στην βλέψη τι είχε διαθέσιμο ο συνοδοιπόρος μου λέει όχι, καλύτερα νηστικός και τελικά είχε δίκιο, είναι τελείως του χαμού τι είχε διαθέσιμο και αγοράζουμε το παραδοσιακό Ούγγρικο-Σλοβάκικο-Ρουμάνικο kurtoskalacs, ποτέ δε μου γέμισε το μάτι και είναι πρώτη φορά που το δοκιμάζω και τελικά ήταν πολύ καλό, ακόμα του ιδιότροπου στο φαγητό Haris του άρεσε για να καταλάβετε. Τσιμπάμε και κάτι σουβενίρ και προχωρούμε να καλύψουμε τις τελευταία υψομετρικές διαφορές και μπαίνουμε αριστερά μετά από Cartisoara και δρόμο DN1 για Sibiu.
Μετά από 170 χλμ διαδρομής, νωρίς απόγευμα μπαίνουμε Sibiu και αμέσως για κέντρο για καφέ ή κάτι παγωμένο. Βάζω στο GPS τα προεπιλεγμένα πανσιόν αλλά κανένα δεν είχε ελεύθερο δωμάτιο, στο καταλάθος σταματάμε σ’ ένα που δεν γέμιζε και πολύ το μάτι και βρίσκουμε, μετά από πολλές προσπάθειες ώστε να βρούμε μια κοινή γλώσσα κατανόησης με την υπεύθυνη, η πολυπόθητη συνεννόηση γίνεται πραγματικότητα, 20 ευρώ το δωμάτιο με ίντερνετ, πάρκινγκ (όχι ασφαλισμένο) κσι χωρίς πρόγευμα....με απλά λόγια μας πήρανε το κώλο λιγάκι συγκρίνοντας τα προηγούμενα. Φυλάμε τα πράγματα μας και ξανά κέντρο για σχετική εξερεύνηση. Το Sibiu είναι μια πολύ ενδιαφέρουσα πόλη και είναι η πιο σημαντική πόλη της Ρουμανίας σε κουλτούρα και εικαστικές τέχνες, επίσης είναι και η πρωτεύουσα της Τρανσυλβανίας. Έχει ανακηρυχθεί το 2007 σαν πολιτιστική Ευρωπαϊκή πρωτεύουσα και από το περιοδικό Forbes σαν από τις πιο ειδυλλιακές πόλης για διαμονή στη Ευρώπη. Συχνά την πόλη θα την δείτε να την ονομάζουν και Hermannstadt, όνομα παρμένο από τους Σάξονες (Γερμανοί) της Τρανσυλβανίας. Όταν περπατήσετε την παλιά ιστορική πόλη/κέντρο τότε θα καταλάβετε αυτά που την χαρακτηρίζουν. Τα κτίρια καθαρά αναγεννησιακά και γοτθικά, υπέροχα στολισμένα και φυσικά μπορεί να ονομαστεί σαν η πόλη κουλτούρα της Ρουμανίας και όχι μόνο. Στην κεντρική πλατεία προετοιμασίες για το φεστιβάλ κινηματογράφου του Sibiu και επίσης η σημερινή μέρα είναι η 1η του γνωστού αγώνα εντούρο Romaniacs... γι’ αυτό δεν βρίσκαμε και δωμάτια εύκολα.
Δίπλα στο κέντρο οι χώροι ήταν γεμάτα με καραβάνια των αγωνιζωμένων, η πρώτη ειδική σύντομα θα άρχιζε, κόσμος πολύς, μηχανές παντώς είδους να περιφέρονται και η όλη διοργάνωση να παίρνει άριστα, όλα ήταν άψογα οργανωμένα. Ο αγώνας ήταν από την αιγίδα της πόλης και από τους θεατές που μαζεύτηκαν δείχνει πόσο καλοδεχούμενος είναι ο αγώνας αυτός για τους ντόπιους, πρόσεξα την αστυνομικούς της τροχαίας όταν οι οδηγοί έκαναν δοκιμές των μηχανών τους μέσα στο δρόμο, έκαναν τα αδύνατα δυνατά για να τους κάνουν χώρο να περάσουν ανάμεσα σε κύριες διασταυρώσεις.
Μετά την 1η ειδική που γινόταν σε κλειστό χώρο με τεχνητά εμπόδια, περπάτημα στο ιστορικό κέντρο, πολλά cafe και εστιατόρια ειδικότερα πιτσαρίες, αξιόλογο το μουσείο Brukenthal, το Δημαρχείο της πόλης, την γέφυρα του Liar και τα υπέροχα δρομάκια καθώς κατηφορίζεις την πόλη. Το Sibiu πρέπει να του δώσετε 1 μέρα τουλάχιστον ώστε να δείτε αυτά που πρέπει να δείτε, ένα απόγευμα που δώσαμε εμείς απλά ρίξαμε μια ματιά στα γρήγορα και δεν το ευχαριστηθήκαμε. Μετά από την μετά πόδας περιδιάβαση την αράζουμε για μάσα, ψάχνουμε κάτι παραδοσιακό το όποιο υποτίθεται το βρήκαμε σ’ ένα εστιατόριο της ιστορικής πλατείας αλλά...δεν έλεγε ρε παιδί μου. Διαλέξαμε το παραδοσιακό Sarmale, κάτι σαν λαχανοντολμάδες αλλά έλειπε αρκετή γεύση, βάλαμε πιπέρι βάλαμε άλας αλλά άκαρπες οι απεγνωσμένες μας προσπάθειες.
Επόμενο πρωί καταφθάνει αισίως με ήλιο αλλά η θερμοκρασία όχι ψηλά, ένοιωθα μια μικρή ψύχρα να με ακουμπάει. Εγώ ξυπνάω κάπως πιο γρήγορα και κατεβαίνω στο διπλανό cafe για ένα πρώτο καφέ και γράψιμο. Στο κέντρο για κυρίως πρόγευμα και 9η πρωινή ξεκινούμε για το σημερινό εύκολο πρόγραμμα που έλεγε επίσκεψη στο κάστρο του Δράκουλα, το εμπορικό όχι το αληθινό. Το εμπορικό κάστρο είναι στο χωριό Bran, νότια του Brasov, και αυτό προήλθε από το βιβλίο του Ιρλανδού συγγραφέα Bram Stoker «Dracula». Οδηγάμε μέσα στον DN1/E68 προς Fagaras, δρόμος καλό-ασφαλτοστρωμένος αλλά με κίνηση. Καθώς οδεύουμε στον Ε68 βλέπουμε τα βουνά του Transfagarasan να είναι γεμάτα μαύρα σύννεφα, καλά τη γλυτώσαμε χθες σκεφτόμουνα. Καθώς περνούσαμε το άχαρο Fagaras ένα κάστρο/φρούριο μέσα στο κέντρο και στάση.
Αρκετα ενδιαφέρων αυτό το Μεσαιωνικό κάστρο που κτίστηκε τον 14ο αιώνα που τώρα γίνονται επιδιορθώσεις και δεν μπορέσαμε να το δούμε, αξίζει μια στάσης για ξεκούραση και οπτικής γνώσης. Στο χωριό Sercaia αλλάζουμε για DN73a, δρόμοι κάπως χάλια αλλά από ομορφιά διαδρομής έλεγε, έλεγε αρκετά και νομίζω είναι η καλύτερη λύση προς Bran, τα χιλιόμετρα είναι γύρω στα 35 άρα δεν χάθηκε ο κόσμος για μια μικρή εντουράδα. Καθώς φτάνουμε σχεδόν για Bran, ο καιρός συννεφιάζει, μουντά μαύρα σύννεφα γεμίζουν τον ουρανό, αν δείτε ένα από τα παλιά έργα του Δράκουλα...το σκηνικό έμοιαζε....μπρρρρρρρ.
Εκτός από συννεφιά πολλά ξενοδοχεία, τουριστικά μαγαζιά γεμίζουν τον χώρο και παρκάρουμε μέσα στον κομφούζιο της κίνησης. Για να δούμε το κάστρο έπρεπε να κάνουμε ένα τουρ που έπαιρνε 2.5 ώρες και επειδή μας περίμενε στο Brasov ο Mihai και η Χριστίνα δεν το κάναμε, απλά βγάλαμε αναμνηστικές φώτο ότι ήρθαμε πράγματι εδώ, αγοράσαμε κάποια σουβενίρ και ετοιμαζόμαστε να την κάνουμε, τσούφ έρχεται δίπλα μας ένα μηχανάκι. Πιάνουμε κουβέντα, ο τύπος Ρώσσος από Μόσχα πάνω σ’ ένα Yamaha 125 και κάνει ένα τουρ για 4 μήνες, 40 χώρες σε 40.000 χλμ....πολύ γενναίο το παλικάρι ή κάποιος τον κυνηγά. Τα είπαμε λίγο περί Ρουμανίας και τι πρέπει να ξέρει, ανταλλάξαμε πληροφορίες και φύγαμε για διπλανό χωριό, το Rasnov. Ένα μεγάλο κάστρο δεσπόζει στον λόφο δίπλα απ’ το χωριό και εμείς σαν καλοί Ιάπωνες τουρίστες πάμε να το φωτογραφήσουμε. Λίγο έξω απ’ το χωριό, σε μια πλατεία, παρκάρεις και παίρνεις το μεταφορικό μέσο για να βγεις επάνω στο κάστρο. Πληρώσαμε 4 Λέι και μπαίνουμε σ’ένα καρότσι με θέσεις και ένα γεωργικό τράκτορ να το σέρνει, ήταν γελίο το όλο σκηνικό άσε που μας τάραξε τ’ άντερα. Βγαίνουμε πάνω και ένας τόπακας βιολιστής στο που μας βλέπει αρχίζει να βαράει το βιολί του και να χαμογελάει...σαν καλοσώρισμα, ωραίο τυπάκι και άρπαξε βέβαια το μπουρμπουάρ του. Το Μεσαιωνικό αυτό κάστρο που έμεναν Σάξονες και κτίστηκε πάνω σε Νεολιθικά απομεινάρια, μεγάλο και με αρκετή οχύρωση.
Κλασικά κτισμένο τα τοίχοι να περιτριγυρίζουν τον οικισμό, πολύ ωραία και η θέα. Χρειάζεται γύρω στην 1 ώρα για να το δεις καλά και εμείς δεν το κάνουμε λόγω ζέστης, μέσα στις στολές αρχίσαμε να ιδρώναμε. Από την μικρή πλατεία, σε 1.5 χλμ, υπάρχει και σπηλιά με σταλαγμίτες.
Φεύγουμε και σε 30 χλμ μπαίνουμε Brasov, ώρα 3 απόγευμα, με 27 βαθμούς και 180 χλμ ολικής ημερήσιας απόστασης. Οδεύουμε για κέντρο και στάση για οπτικές ματιές. Η πόλη που επί καιρό κουμμουνισμού ονομαζόταν Orasul Stalin (πόλη του Στάλιν) ιστορικά πάει πολλά χρόνια πίσω, από Νεολιθικής εποχής. Ανάπτυξη πήρε όταν Γερμανοί Σάξονες εγκαταστάθηκαν στη περιοχή και έδωσαν το όνομα Kronstadt, πόλη με την κορώνα παρμένο και αυτό από τους Ρωμαίους. Οχυρώθηκε (υπάρχουν τα οχυρά ακόμα) από τους Τεύτονες ιππότες για να αντέξει τις Ούγγρικες επιθέσεις που φυσικά δεν άντεξαν και έπεσαν στα χέρια των Ούγγρων μέχρι τις αρχές του 20ου αιώνα που με τη σύνοδο του Τριανού όλη η Τρανσυλβανία ήρθε στα χέρια των Ρουμάνων.
Βάζω την διεύθυνση του Mihai στο GPS και πάμε. Είναι η πρώτη μας γνωριμία μετά από συστάσεις από τον φίλο Μανώλη. Εγκάρδιους χαιρετισμούς και επιμονή να μείνουμε σπίτι του, πρόσκληση την οποία αποδεχτήκαμε ευχαρίστως. Κουβεντούλα, έρχεται και η Χριστίνα και μας παίρνουν για αστικό τουρ του Brasov. Πρώτη στάση σ’ ένα λόφο λίγο έξω απ’ την πόλη για πανοραμικές φώτο και μετά κέντρο για περπατητή γνωριμία. Η Μαύρη εκκλησία είναι το πρώτο αξιοθέατο, πήρε το όνομα της γιατί ο στρατός των Αυστριακών, εποχής των Habsburg, την έκαψαν καθώς πολεμούσαν τους Οθωμανούς. Μια Ρωμαιοκαθολική εκκλησία πρωτό-κτισμένη τον 14ο αιώνα δοσμένη στην St. Mary. Πληρώνουμε και μπαίνουμε, όντως μια αρκετά ενδιαφέρουσα όψη στο έμπα, οι ψηλές καμάρες γοτθικού τύπου αγέρωχες μέσα στα χρόνια και τις κακουχίες να δεσπόζουν με τα αγάλματα το όλο σκηνικό. Καθώς περπατούσαμε, ο ναός ήταν διακοσμημένος με χαλιά, κιλίμια. Τα κιλίμια λοιπόν, είναι τα δώρα που έδιναν οι επισκέπτες στη πόλη και ήθελαν την ευμάρεια του τότε βασιλιά ή φεουδάρχη. Τότε ήταν μοδάτο να δίνεις κιλίμια σα δώρo και η εκκλησιά γέμισε με αυτά, τόσο πολύ μοδάτο ήταν την τότε εποχή που η τέχνη κατασκευής ήρθε και στο Brasov.
Αυτά λοιπόν τα κιλίμια που διακοσμούν τώρα το ναό είναι αρκετών εκατοντάδων χρονών και είναι ένας πραγματικός θησαυρός. Ακόμη ένα χαρακτηριστικό του ναού είναι το παλιό αλλά και μεγαλύτερο εν ενεργεία όργανο (pipe organ) που λειτουργά με αέρα στην Ρουμανία. Όντως πολύ μεγάλη αυτή η κατασκευή με τους ψηλούς πυλώνες που περνά ο αέρας, τέτοια μουσικά όργανα πρωτοκατασκεύαστηκαν τον 14ο αιώνα. Συνεχίζουμε την περιδιάβαση μας στην πόλη και σταματάμε στην στενότερη οδό της Ευρώπης, Strada Sforil ή Rope Street, μια οδός 83 μέτρων απόστασης και μόλις 1.32 μέτρα πλάτος. Συνεχίζει η περιδιάβαση με παρέα ήχους εκκλησιαστικής μουσικής, μια χορωδία φαίνεται έκανε πρόβες, καθώς περπατούσαμε το πλακόστρωτο κέντρο παρατηρώντας τα κολλητά σπιτάκια αρκετών εκατοντάδων χρονών εποχής αναγεννησιακής αλλά αρκετά αφέθηκαν στον χρόνο να τα καταστρέφει. Το ιστορικό κέντρο της πόλης, Piata Sfatului, μικρό αλλά πολύ φτιαγμένο με πάμπολλα cafe και μικρά εστιατόρια. Μια γριά καθούμενη στην άκρη πωλούσε λουλούδια, τα έβαζε μαζί κάνοντας ένα μπουκέτο δική της κατασκευής και επινόησης...αυτή η εικόνα με τράβηξε σαν μαγνήτης. Η γριά καθόταν αγέρωχη χωρίς πολλές κινήσεις να κρατά στο χέρι της ένα μικρό μπουκέτο από τα λουλούδια της, ρύγος ρε παιδιά άρπαξε το κορμί μου, την λυπήθηκα, την πόνεσα...δεν ξέρω τι αλλά η όψη της και το όλο σκηνικό με υπνώτησε εντελώς. Δεν ήθελα να την ενοχλήσω και τράβηξα μια φώτο στα γρήγορα. Η όλη περιδιάβαση τέλειωσε με βόλτα γύρω από τα παλιά τείχη που φρουρούσαν την πόλη.
Το βραδάκι μας βρήκε στο χώρο συγκέντρωσης των μελών της τουριστικής μοτοπαρέας του Brasov, εγκάρδιο το καλωσόρισμα τους. Η βραδιά πέρασε με μπύρα, palinka (ούγγρικο ποτό σαν τσίπουρο και ζηβανία), πίτσα και μοτοκουβέντες. Τα παιδιά εκεί μας ρωτούσαν για διαδρομές εκτός Ρουμανίας, για προορισμούς και άλλα τέτοια...είδαν τον Haris που είχε το υφάκι του Marco Polo και είπαν «ας μάθουμε κάτι νέο από τον άνθρωπό αυτό που φαίνεται κοσμογυρισμένος» και έτσι η βραδιά τέλειωσε με μπύρες σπίτι του νέου και καλοσυνάτου φίλου Mihai.
Σπιτικό πρωινό μας προετοίμασε η καλή μας Χριστίνα με μπόλικο καφέ, ήλιος ευτυχώς ακόμα υπάρχει για να μας συνοδεύει και μετά τις εγκάρδιες χαιρετούρες και τα πάμπολλα ευχαριστώ την κάνουμε για διαδρομή Sighisoara, Targu Mures, Bistrita, Vatra Dornei και Borsa. Διαδρομή μέσω κυρίων δρόμων ώστε να έχουμε την καλή άσφαλτο σαν σύμμαχο για να καλύψουμε 435 χλμ διαδρομών πεδινών και ορεινών. Ξεκινούμε στις 9:30, δρόμος εύκολος με όχι βαρετή κίνηση, στα 120 χλμ φτάνουμε Sighisoara. Μικρή πόλη αλλά αρκετά συμπαθητική με αρκετά να δουν τα μάτια ενός επισκέπτη. Ιστορικό κέντρο όπως παντού με κάστρο και άλλα αναγενησιακά κτίρια. Μια σημείωση, στην Ρουμανία πολύ συχνά συναντάς να ονομάζουν το κέντρο, πόλη ή χωριό, σαν ιστορικό. Η Ρουμανία έχει ιστορία αρκετή και ενδιαφέρουσα όπως επίσης και πολλές αναγεννησιακές επιρροές. Ακόμη ένα σημείο, στις πλείστες διαδρομές βλέπεις αρκετές καφέ ταμπέλλες για ιστορικά κτίρια, ναούς κ.α. Σε κάθε σημείο, χωριό, πόλη είναι πολύ πιθανόν να βρεις ενδιαφέροντα για να παρατηρήσεις και να δεις και αυτό την κάνει ακόμη πιο ενδιαφέρουσα σαν χώρα επίσκεψης. Δεν σταματάμε για επισκέψεις λόγω χρόνου. Τα χιλιόμετρα κυλούν γρήγορα, η καλή άσφαλτος βοηθάει τα μέγιστα και μετά από Bistrita το τοπίο γίνετε ορεινό ανάμεσα σε δάση, όμορφες εως και πανέμορφες διαδρομές τέλεια άσφαλτος με μπόλικο ανοικτό στοφιλίκη και κρύο να μας αγγίζει, το υψόμετρο περνάει τα 1000 μέτρα. Περνάμε και το Tihuta pass στα 1401 μέτρα και ακολουθεί το τουριστικό θέρετρο Poiana Stampei σε αλπικό στυλ. Φτάνοντας Vatra Dornei, μια μικρή πόλη και όχι πολλά να δείξει, απ’ εδώ είναι η κοντινότερη διαδρομή για γνωστά μοναστήρια, σύνορα σχεδόν με Moldova.
Εμείς συνεχίζουμε για βορειότερα και δρόμο DN18, μόλις μπήκαμε άρχισε η ασφάλτινη εντουράδα και θα την έχουμε για ακόμα 75 χλμ...αχχχχχχ. Μπαίνοντας λοιπόν στο τελευταίο στάδιο της σημερινής διαδρομής κάνουμε στάση δίπλα σε ποταμό. Τα σύννεφα φαίνονται επικίνδυνα και πριν καλά το πούμε άρχισε βροχή. Φοράμε αδιάβροχα και ξεκινούμε μέσα στους ίσως πιο κακοτράχαλους δρόμους που έχουμε κάνει στην Ρουμανία. Βροχή και η χάλια ασφαλτόστρωση μας ταξιδεύουν με μέση ωριαία των 50 χλμ/ω. Τα τοπία βέβαια απίθανα, το ποτάμι εκεί δίπλα μας να ομορφαίνει τη διαδρομή περισσότερο και λόγω αυτής της οπτικής πανδαισίας, ο Haris πέφτει σε τρύπα. Το μπροστινό τα έφτυσε, σταματάμε στη βροχή και προσπαθούμε να κάνουμε ανάλυση της ζημιάς, δεν βρίσκουμε κάτι και βάζουμε μια μποτίλια από αέρα από το κίτ επιδιόρθωσης ελαστικού. Η μέση ωριαία μικραίνει, η βροχή συνεχίζει, ο δρόμος γίνετε ακόμη χειρότερος, μετράμε το κάθε χιλιόμετρο που φαίνεται σαν αιωνιότητα. Τα τελευταία 40 χλμ μας παίρνουν αρκετή ώρα, δεν ξέρω πόση αλλά μας έκανε τη ζωή δύσκολη το όλο σκηνικό. Αισίως φτάνουμε Borsa, το μπροστινό κρατάει αλλά όχι σε άριστη κατάσταση.
Η μικρούλα πόλη της Borsa δεν λέει και πολλά, ο λόγος της επίσκεψης μας είναι γιατί βρίσκεται στην περιοχή Maramures, μια περιοχή που η UNESCO συγκαταλέγει στης παραδοσιακές προστατευόμενες περιοχές λόγω των παραδοσιακών εκκλησιών που είναι κτισμένες από ξύλο σε μια ιδιόμορφη όψη και αρχιτεκτονική. Σ’ ένα πάλι μπάχαλο που έγινε, δεν βρίσκουμε την ακριβή περιοχή που είναι όλες αυτές οι εκκλησιές. Τελικά μάθαμε ότι είναι στη διαδρομή για Sigmetu Marmatiei, έτσι η όλη φάση βασικά έπεσε στο κενό γιατί δεν είχαμε χρόνο να πάμε. Βρίσκουμε μια πανσιόν στην άκρη της πόλης, η ώρα πήγε 7 βραδινή, την αράζουμε στα έξω ξύλινα παγκάκια με μπύρα και θέα την απέναντι βουνοπλαγιά αναπολώντας και προσπαθώντας να ηρεμήσουμε με τα όσα έγιναν σήμερα. Παραγγέλνω το πιο ακριβό φαγητό με σαλάτα, Maramures special και Maramures salat, σήμερα κάτι πρέπει να πάει καλά και αυτό ήταν το πολύ νόστιμο φαγητό και η σαλάτα με πιπεριές.....επιτέλους κάτι νόστιμο και παραδοσιακό.
Μετά την βροχερή χτεσινή μέρα, ο ήλιος επανήλθε και πάλι στα ξύλινα παγκάκια στην αυλή για πρωινό στις 7:30, 601 χλμ έλεγε σήμερα, προορισμός τα σπίτια μας. Παίρνουμε τον DN17c, το πρώτο βενζινάδικο κλειστό, ασφάλτινη εντουράδα πρωί πρωί αλλά σε όμορφο οπτικό πεδίο και κρύο είναι η σημερινή αρχή. Καλύπτουμε τα χιλιόμετρα αργά, 2ο βενζινάδικο κλειστό, αρχίζω και ανησυχώ. Το μπροστινό της GS παίρνει ακόμη μια μπουκαλίτσα «οξυγόνου» για να βγάλει την διαδρομή και επιτέλους βενζινάδικο. Η διαδρομή θα μας περάσει από Beclean, Dej, Cluj Napoca, Alba Iulia, Deva και μετά θα χωρίζαμε, ο ένας για Arad και Szeged και ο άλλος Timisoara και Zrenjanin. Οι διαδρομές καλές και καθόλου βαρετές σε όψη, πολύ καλή ασφαλτόστρωση και τα χιλιόμετρα κυλούν εύκολα. Η ζέστη μεγαλώνει και σίγουρα έχει περάσει τους 30 βαθμούς.
Περνάω τελωνιακό έλεγχο χωρίς σχεδόν τίποτα έλεγχο και μετά από 601 χλμ φτάνω στο γκαράζ μου, 3:45 (τοπική, Ουγγαρία 1 ώρα πίσω από Ρουμανία) απόγευμα, αρκετά κουρασμένος και λόγω ζέστης επίσης. Το κοντέρ έγραψε ότι καλύψαμε 2263 χλμ.
Απόγευμα στις 4:45, κάθομαι δίπλα από τον ποταμό Tisza για παραδοσιακό Oύγγρικο φαγητό με την μπυρίτσα μου και τα μυαλό μου να κάνει εικόνες και να νοσταλγεί ήδη το τι είχε δει, οι 327 φωτογραφίες νομίζω λένε πολλά, λένε ότι το τοπίο και οι εμπειρίες ήταν πολλές, ενδιαφέροντες και υπέροχες. Η Ρουμανία που ούτε στα πιο τρελά μου όνειρα δεν την περίμενα με τέτοια ομορφιά, με τέτοιο χαρακτήρα και με τέτοιες φαντασμαγορικές ορεινές διαδρομές....Aχχχ αυτά τα Καρπάθια. Εμείς που αρεσκόμαστε στα μοτο-ταξίδια, το μεγαλύτερο ποσοστό μας έχει σαν απώτερους/ονειρικούς προορισμούς το Nord Kapp, της Άλπεις, την Αλσατία κλπ., παιδιά, πρέπει να βάλετε και την Ρουμανία χωρίς δεύτερες σκέψεις, χωρίς ενδοιασμούς. Transalpina και Transfagarasan είναι χωρίς περιττά λόγια απλά ΜΑΓΕΥΤΙΚΑ, όταν έχεις κάνει τις διαδρομές τους και βρίσκεσαι στην κορυφή με την απόλυτη σιγή και μοναξιά βλέποντας τη θέα σαν πινελιές ζωγραφικής...τα συναισθήματα δεν περιγράφονται με τίποτα.
Η Ρουμανία με την ετυμολογία της από τους Ρωμαίους που άφησαν πολλά εδώ απομεινάρια, κρύβει αρκετά, έχει αυτά που κάθε ταξιδιώτης γυρεύει για να εμπλουτίσει γνώσεις και οπτικές εικόνες. Είμαστε τυχεροί γιατί δεν είναι μακριά μας και έτσι μια επίσκεψη είναι αρκετά εφικτή. Προσωπικά έμαθα για την χώρα αυτή όχι καιρό πολλή πριν και διερωτώμαι πως και μου ξέφυγε μια τέτοια χώρα με τόσο πλούτο σε παραδόσεις, κουλτούρα και φυσική ομορφιά.
Γη...πέραν τους δάσους είναι ένας αληθινός ορισμός της υπέροχης Τρανσυλβανίας, το άκουσμα της πλέον μου φέρει χιλιάδες εικόνες από μαγευτικά μέρη, ένα αξέχαστο ταξίδι σε μέρος σχετικά άγνωστο!!!!
Χάρτης Ταξιδιού
Αχιλλέας Ασκώτης FJR 1300
Χαράλαμπος Αγκαστινιώτης R1150GS/AD