Αντάμα με Θεούς κ Κενταύρους
Αχ αυτή η Άνοιξη, όλα φαντάζουν όμορφα και παντελώς σε μια τάξη βρίσκεται η πλάση. Χρώματα και αγριολούλουδα παντού, φύλλα νέα έχουν γεννηθεί στα κλωνάρια των δέντρων, προσφέροντας μια οπτική πανδαισία και με αρώματα να αναβλύζουν παντού. Και δεν είναι μόνο αυτό, μαζί μας θα είναι και οι 12 θεοί το Ολύμπου, μαζί θα κάνουμε διακοπές στον ίδιο χώρο, στο ίδιο μοτίβο, στο ίδιο βουνό!
Κένταυροι… δέντρα τρίζουν στο πέρασμα τους, η γη να τρεμοπαίζει στο πάτημα τους και ο φόβος να κυριαρχεί άμεσα. Έτρωγαν ωμό το κρέας τους και συχνά εμπλέκονταν χωρίς δισταγμό σε μάχες. Υβριδικά όντα, κορμί αλόγου και κεφάλι ανθρώπινο που είχαν τον δικό τους έντονο ρόλο στην Ελληνική μυθοπλασία. Τελικά οι Κένταυροι είναι όντα καλοσυνάτα και ανεχτικά, μας αφήνουν να χρησιμοποιούμε τα μέρη τους για διακοπές.
Στο Πήλιο θα βρεθούμε, ένα όρος που συνώνυμο του έχει την λέξη – Πανέμορφο. Μαζί με τους Θεούς και τους Κενταύρους επιλέξαμε να είμαστε αντάμα, αντάμα σε ήρεμες ημέρες και άνετες διαδρομές που θα μας γεμίσουν με μαγευτικά τοπία.
Το οδοιπορικό μας παρόλο μικρό, μας πήρε αρκετές μέρες και ώρες προετοιμασίας για να πάρει την μορφή που μας άφηνε πλήρως ικανοποιημένους. Μπορεί το Πήλιο ως προορισμός να είναι μικρό σε έκταση γης, αλλά τα δεδομένα του πάμπολλα για να τα εκτιμήσεις και να τα ταξινομήσεις. Το σίγουρο είναι ότι ο επιλεγμένος προορισμός θα μας αφήσει απόλυτα ικανοποιημένους κι΄εμείς ενθουσιασμένοι αναμένουμε να αρχίσει ακόμα ένα ταξιδιωτικό.
Ένα νοικιασμένο V-strom 650 του ΄13 από Αθήνα θα είναι το όχημα μας. Διανύουμε τα 350 χλμ σε 5 ώρες (με στάσεις μαζί) με το χωριό Πορταριά Πηλίου ως τον προορισμό ημέρας και χώρος αφετηρίας των εξορμήσεων μας για τις επόμενες μέρες.
Το κατάλυμα μας βρίσκεται στην κεντρική πλατεία του χωριού με μια γιγαντιαία βελανιδιά να καλύπτει την όλη υπέροχη γραφική πλατεία.
Η Πορταριά βρίσκεται σε 600 μέτρα υψόμετρο στους δυτικούς πρόποδες του Πηλίου επάνω από την πόλη του Βόλου. Είναι το κεφαλοχώρι της περιοχής με 550 κατοίκους και το χωριό κατέχει πολλά αρχοντικά Θεσσαλό-μακεδονικής νοοτροπίας. Την εποχή του Βυζαντίου, 13ος αιώνας, πολλά μοναστήρια ιδρύονται εδώ, το ένα ονομάζεται Παναγιάς Πορταρέας και λέγεται ότι απ΄εδώ πήρε το όνομα του το χωριό.
Το χωριό βλέπει καθαρά τον Βόλο και τον Παγασητικό κόλπο. Είναι πολύ τουριστικό με αμέτρητα παραδοσιακά κτήρια ως χώροι διαμονής, εστιατόρια και ταβέρνες το ίδιο. Πνιγμένο στο πράσινο από τεράστια δέντρα βελανιδιάς που κάποτε καλύπτουν τον ουρανό, το όλο χωριό είναι παραδοσιακά κτισμένο και αναμένουμε σύντομα να έχουμε την ευκαιρία να δοκιμάσουμε την Πηλιορείτικη κουζίνα βαλμένη σ΄ένα τέτοιο υπέροχο σκηνικό.
Βραδάκι έφτασε επιτέλους, καθούμενοι στην πλατεία όπου και το εστιατόριο του καταλύματος μας, ξενοδοχείο Κριτσά, και όλα να φωτίζονται από κεριά και λάμπες χαμηλής ισχύος ώστε να δίνουν μια υπέροχη ατμόσφαιρα. Κοκορέτσι και Προβατίνα κοκκινιστή, η παραγγελιά… ότι και να πω το κοκορέτσι πρέπει να ψήθηκε σε άλλο πλανήτη, σ΄ένα άλλο σύμπαν. Έμεινα παντελώς κατενθουσιασμένος με αυτό που ένιωθε ο ουρανίσκος μου, το ίδιο ίσχυσε και για την Περσεφόνη που έκανε παρόμοια σχόλια και έβγαζε ήχους παράξενους όταν ο δικός της ουρανίσκος χάιδευε το φαγητό της.
Πρωινοί, στις 8, είμαστε στον μικρό εσωτερικό χώρο του καταλύματος μας σε μια πραγματικά υπέροχη γραφική διακόσμηση που απλά στεκόσουν και την χάζευες μέχρι να τα δεις όλα. Το ίδιο το πρωινό γεμάτο από πίττες, αυγά, σπανάκι κοκκινιστό, στραπατσάδα, τυριά, μαρμελάδες ντόπιες και τόσα άλλα. Καθούμενοι μόνοι στο χώρο, δίπλα στην ξύλινη πόρτα με τζάμια και φόντο μας η πλατεία, απολαμβάναμε το πρωινό μας σ΄ένα ίσως απ΄τα καλύτερα σκηνικά που νιώσαμε σε ταξίδια μας.
Φορτώνουμε το μικρό αλλά άριστο Vstrom, φορτώνω και διαδρομή ημέρας στο GPS και στις 9 πρωινή ξεκινάμε διαδρομή ημέρας με πολύ ζεστά συναισθήματα αναμονής γι΄αυτά που έπονται. Η προσχεδιασμένη διαδρομή θα μας πάρει στα δυτικά παράλια του Πηλίου μέχρι το Τρίκερι, 170 χλμ με επιστροφή.
Με χαλαρούς ρυθμούς κατεβαίνουμε το όρος για παραλιακή οδό με τα πρώτα χωριά να αρχίζουν να διαπερνάνε το οπτικό μας πεδίο. Μέχρι που φτάνουμε στην Άνω Λεχώνια, μια ταμπέλα μας καθοδηγεί στον σιδηροδρομικό του σταθμό. Παρκάρουμε μηχανή δίπλα από το εντυπωσιακά χρωματιστό κτήριο του σταθμού, μ΄ένα γεροντάκο με μπαστούνι να κάθεται στο ξύλινο παγκάκι και να μας βλέπει. Τον καλημερίζουμε καθώς ήταν ο μοναδικός θαμώνας του σταθμού που φαίνεται ότι νοσταλγεί στον χώρο αυτό παλιές θύμισες από άλλες εποχές. Εδώ είναι ο Μουτζούρης, το ιστορικό τρενάκι του Πηλίου.
Το τρενάκι του Πηλίου κάνει την διαδρομή Άνω Λεχώνια – Μηλιές, μια ορεινή διαδρομή 15 χλμ μέσα στα μαγευτικά δάση του Πηλίου. Τα 4 βαγόνια του κυλάνε σε μόνο 60 εκατοστά πλάτους ράγες, έλκονται από μια παλιά ατμομηχανή που σφυρίζει μέσα στα παρθένα δάση. Λειτουργεί μόνο Σαββατοκύριακο, ξεκινά στις 10 πρωί από Άνω Λεχώνια και στις 3 απόγευμα από Μηλιές και χρειάζεται 90 λεπτά για κάθε διαδρομή. Μην το χάσετε αν είστε στην περιοχή!
Μείναμε στον σταθμό αρκετό χρόνο, δεν αφήσαμε τίποτα πίσω. Ο σταθμός χρίζει επίσκεψης, θυμίζει έντονα παλιές νοσταλγικές εικόνες από σταθμούς τρένων γεμάτες καπνό και κόσμο να περπατάνε πέρα δώθε… ίσως και ο γεροντάκος που ακόμα εδώ είναι καθήμενος στο ξύλινο παγκάκι αυτά να αναπολεί.
Συνεχίζουμε την παραλιακή οδό. Αραιές ψηλές νεφώσεις χώνουν τον ήλιο κάθε λίγο. Τα νερά του Παγασητικού κόλπου απόλυτα ήρεμα και η επιφάνεια του νερού αντανακλάται σαν καθρέπτης. Τα χωριουδάκια συνεχίζουν να έρχονται το ένα μετά το άλλο, Κάτω Γατζέα – Καλά Νερά – Κοροπή. Η βλάστηση στα αριστερά μας έντονη αρκετές φορές, ελιές πολλές, αμέτρητες μπορώ να πω. Κάποιες φορές σημάδια ξηρασίας είναι υπαρκτά, βραχώδες σκηνικό σπάει το πράσινο με την χαμηλή βλάστηση και τους ατέλειωτους ελαιώνες. Κένταυρο ακόμα δεν είδαμε αλλά με τέτοια πυκνή βλάστηση θα τον κάλυπτε τελείως.
Το χωριό Άφυσσος είναι μέσα στην διαδρομή ως μέρος για στάση. Κάνουμε μια παράκαμψη από κεντρική οδό για να πάμε στο μικρό χωριό. Σταματάμε στα 2-3 καφέ που υπάρχουν εκεί, σχεδόν μόνοι είμαστε, καθόμαστε πάνω στο κύμα. Παραγγέλνουμε τα καφεδάκια μας και την αράζουμε με την θέα των απόλυτα ήρεμων νερών μ΄ένα απαλό ανοικτό γαλάζιο χρώμα στην επιφάνεια της θάλασσας. Ηρεμία παντού, κάποιοι γλάροι σπάνε την σιγή κάποτε σαν κοντεύουν στην ακτή για να βρουν τροφή. Αληθινό πράο μοτίβο για μια στάση, δεν θες τίποτε άλλο, τίποτε.
Πέρασε 1 ώρα χωρίς να το καταλάβουμε. Δυσκολευόμαστε να σηκωθούμε απ΄τις καρέκλες αλλά πρέπει. Συνεχίζουμε κατά μήκος της ακτής σε πολύ μικρούς δρόμους, μικροί οικισμοί στην διαδρομή, μικρές τουριστικές υποδομές. Ακολουθούν πολλές παραλίες για μπάνιο προς Λεφόκαστρο, ο δρόμος καθαρά πάνω στο κύμα, ένα πήδημα και θα είμαστε στο νερό. Από Λεφόκαστρο το μαραφέτι μου (GPS) έλεγε να συνεχίσουμε παραλιακά αλλά ο δρόμος είναι μόνο για κατσίκια. Τελικά από Λεφόκαστρο έχει δρόμο για Αργαλαστή. Πλέον ο δρόμος πήρε λίγα μέτρα υψόμετρο, η βλάστηση έχει πυκνώσει και οι ελαιώνες πάλι έγιναν ορατοί. Δεν πολυαργεί να κατηφορίσουμε για χωριό Χόρτο. Απ΄εδώ και πέρα όλο παραλιακά, ήρεμα νερά που αντανακλούν τις λίγες νεφώσεις είναι η παρέα μας. Στο χωριό Μαραθίας το σκηνικό πλέον δίνει ρέστα. Ο δρόμος πήρε λίγη ανηφόρα και βλέπουμε στα δεξιά μας την παραλία Κουφαλά, ένας μικροσκοπικός κόλπος με λίγα όμορφα παραδοσιακά σπιτάκια δίνουν μια απλά μοναδική εικόνα, φαίνεται όλος ο κόλπος σχεδόν του Παγασητικού με φόντο στο βάθος το Πήλιο… μια μαγευτική εικόνα.
Μετά από τέτοιο πανέμορφο τοπίο, οδεύουμε τα τελευταία χλμ για ένα μικρούτσικο οικισμό, την Αγ. Κυριακή. Ο κύριος δρόμος σε πάει στο χωριό Τρίκερι επάνω στον ψηλό λόφο που δεσπόζει της περιοχής, εμείς βγαίνουμε απ΄τον κύριο δρόμο και παίρνουμε ένα μικρότερο δρόμο για την Αγ. Κυριακή μετά από παρότρυνση του ταξιδευτή φίλου Δημήτρη. Πολύ σύντομα φτάνουμε στο χωριό, ένα δρομάκι που νομίζεις ότι εδώ δεν σε βγάζει πουθενά, σε βάζει μέσα στο πολύ μικρό χωριό. Ακολουθώντας το λιλιπούτιο δρομάκι που περνά το χωριό νομίζεις ότι θα περάσεις μέσα απ΄τις αυλές των σπιτιών. Μια μικρή πλατεία πάνω στο κύμα με 2-3 ταβέρνες είναι η ατραξιόν της Αγ. Κυριακής.
Την αράζουμε κι΄εμείς στην πρώτη ταβέρνα, ο νεαρός ιδιοκτήτης φιλικότατος και εξυπηρετικότατος. Μας προτείνει μύδια που ευδοκιμούν σε βράχους, γάβρο και κολοκυθό-κεφτέδες… φυσικά και μια χωριάτικη Ελληνική, δεχτήκαμε χωρίς ενδοιασμούς. Μπυρίτσα με άπλετη θαλάσσια θέα, λιγοστοί θαμώνες άρα μια σχετική άκρα του τάφου σιωπή και… τι να θέλει περισσότερα κάποιος απ΄αυτό που περιγράφω. Βέβαια φανήκαμε τυχεροί γιατί μόλις έφυγαν οι Πασχαλινοί τουρίστες και γινόταν το αδιαχώρητο μας είπε ο νεαρός ιδιοκτήτης.
Σίγουρα τα οπίσθια μας δεν είχαν καμιά όρεξη να αφήσουν τις καρέκλες, αλλά το έκαναν με βία. Συνεχίζουμε το δρομάκι για να μας βγάλει στον ψηλό λόφο για χωριό Τρίκερι. Το χωριό δεν έχει πολλά να δείξει εκτός από την γραφική του πλατεία και την άπλετη θέα. Δεν σταματάμε για καφέ όπως το αποφασίσαμε να κάνουμε, γιατί η γραφική πλατεία ήταν άδεια εντελώς, μάλλον για σιέστα πήγανε όλοι. Έτσι, συνεχίζουμε την προετοιμασμένη μας διαδρομή μέσων των οδηγιών του GPS. Η επιστροφή είχε βασικά την ίδια διαδρομή εκτός από 2 περιπτώσεις που πήραμε υψόμετρο για να δούμε χωριά Αφέτες και Λαύκος.
Αργά απόγευμα με το φως του δειλινού καλά μέσα στην ατμόσφαιρα, καφεδάκι στην πλατεία της Πορταριάς. Το φως του δειλινού στην πλατεία μετατράπηκε σε κεριά και χαμηλό φωτισμό κάνοντας ακόμα πιο ζεστή την ατμόσφαιρα κάτω απ΄τις τεράστιες βελανιδιές.
Ένα μουντό πρωινό μας περιμένει, οι νεφώσεις καλύπτουν το σκηνικό καθώς εμείς στον εσωτερικό χώρο του ξενοδοχείου μας στο ίδιο τραπέζι, στο ίδιο πανέμορφο γραφικό σκηνικό με το γαστρονομικό μας πρωινό να μας αναμένει.
Ετοιμάζουμε την Vstrom και μαραφέτι για καθοδήγηση και φεύγουμε. Σημερινή διαδρομή είναι το κεντρικό ορεινό Πήλιο με αρκετά χωριά για επίσκεψη, μια κυκλική διαδρομή των 90 χλμ. Πρώτα όμως πάμε δίπλα, στην Μακρυνίτσα, απόσταση 2 χλμ από Πορταριά. Και πριν την Μακρυνίτσα, στο 1 χλμ είναι το μονοπάτι των Κενταύρων.
Το μονοπάτι των Κενταύρων είναι πνιγμένο με δέντρα, κυρίως πλατάνια. Είναι μήκους 2,7 χλμ και έχει ανηφορική κλίση, κάπως δύσβατο. Το μονοπάτι καταλήγει στις πηγές και πλατεία της «Μάνας». Εδώ έμεναν οι Κένταυροι λέει η μυθολογία, με πιο γνωστό το Κένταυρο Χείρωνα όπου ήταν και διδάσκαλός του Ηρακλή και του Αχιλλέα. Άλλες πληροφορίες λένε ότι οι Κένταυροι ζούσαν μεταξύ Πηλίου και Όσσας, μόνο ο Χείρωνας έμενε εδώ.
Μπήκαμε κι΄εμείς λίγο μέσα αλλά είναι όντως δύσβατο και ειδικότερα με πλήρες μοτοσικλετιστική στολή και μπότες. Όντως η φύση οργιάζει, είναι πασιφανές. Πυκνά ψηλά πλατάνια με κισσούς να τα αγκαλιάζουν και ένα ρέμα που τα σημάδια που είδαμε, πρέπει να τρέχει με ορμή και μεγάλη ποσότητα νερού.
Αφήνουμε το μονοπάτι και προχωράμε ακόμη 1 χλμ για Μακρυνίτσα. Πριν μπεις στο χωριό υπάρχει μεγάλος δημόσιος χώρος στάθμευσης γιατί οχήματα δεν επιτρέπεται στο κέντρο του χωριού, παρκάραμε κι΄εμείς το μικρό αλλά γεμάτο χάρες Vstrom. Παίρνουμε ποδαράκια και αρχίζουμε να περπατάμε στο πετρόκτιστο δρομάκι για να μπούμε στο χωριό. Πολλά μαγαζάκια όπου πωλούν βότανα, μπαχαρικά, κηραλοιφές, αρωματικά, μαρμελάδες, γλυκά κουταλιού, μέλι, τραχανά και όλα από ντόπια παραγωγή κυρίως των γυναικείων συνεταιρισμών της περιοχής.
Ο θεσμός γυναικείοι συνεταιρισμοί ξεκίνησαν στην Ελλάδα σαν πρωτοστάτησα χώρα στην Ευρώπη μέσα του 20ο αιώνα και έσωσαν πολλά χωριά και νησιά από την αστυφιλία, μέχρι τώρα υπάρχουν γύρω στους 170 συνεταιρισμούς στην Ελλάδα. Τα προϊόντα τους είναι καθαρά φυσικά και ντόπια.
Στο κέντρο του χωριού μια μεγάλη γραφική και όμορφη πλατεία με αρκετά ταβερνάκια και καφέ. Η θέα του Βόλου και του Παγασητικού κόλπου μπροστά μας να κείτεται άπλετα, σαν ένα μπαλκόνι με τεράστια θέα μπορεί κανείς να το παρομοιάσει. Σίγουρα καθίσαμε για ένα καφεδάκι στην άκρη του νοερού μπαλκονιού και απολαμβάναμε την όλη θέα. Η Μακρινίτσα είπαμε και οι δύο μας, έχει περισσότερο χαρακτήρα από την Πορταριά, αρκετά σπίτια είναι κτισμένα με την παραδοσιακή Θεσσαλό-μακεδονική αρχιτεκτονική που εύκολα αντιλαμβάνεσαι γιατί οι στέγες είναι με πέτρες καλυμμένες και όχι με κεραμίδια. Στο περπάτημα μας κάναμε αρκετές στάσεις για φωτογράφιση, το είπαμε, η Μακρινίτσα έχει αρκετή ομορφιά και χάρη από την Πορταριά. Ιστορικά τώρα, τα 2 χωριά έχουν σχεδόν πανομοιότυπο υπόβαθρο, τα ονόματα τους παρμένα από μοναστήρια της βυζαντινής περιοχής.
Και βάζουμε ρότα πλέον για την καρδιά του Πηλίου, προς Χάνια. Μετά την Πορταριά πλέον ανεβαίνουμε υψόμετρο με την βλάστηση να φουντώνει έντονα. Από νωρίς έκαναν την εμφάνιση τους σύννεφα που έπνιγαν της ψηλές κορυφές του όρους. Το υψόμετρο ανέβαινε και η θερμοκρασία κατέβαινε. Πριν ακόμα μπούμε στο χιονοδρομικό κέντρο, ψιχάλες άρχισαν να πέφτουν, καταχνιά στο περίγυρο μας και με 10 βαθμούς θερμοκρασία. Φτάσαμε στα 1280 μέτρα ύψος και κατεβαίνουμε προς χωριό Κισσός, πλέον η ανατολική πλευρά του Πηλίου είναι καλά βαλμένη στο σύννεφο με την βροχή να δυναμώνει λιγάκι. Το τοπίο… μαγευτικό και υπέροχο, η καταχνιά δίνει μια δραματική νότα στο όλο σκηνικό και δεν αφήνει περιθώρια αμφισβήτησης. Το δάσος πυκνό, μα πολύ πυκνό και κάποτε δυσκόλευε το φως της ημέρας να περάσει τα φυλλώματα. Η ορατότητα έπεσε γύρω στα 50 μέτρα και αυτό με κάνει ανήσυχο, άναψα και τα φώτα κινδύνου παρόλο που κίνηση στον δρόμο λιγοστή.
Το Πήλιο εκτός απ΄τους Κενταύρους, φιλοξενούσε και τους 12 θεούς του Ολύμπου όπου είχαν το όρος σαν θερινή κατοικία τους. Επίσης, απ΄εδώ ξεκίνησε η Αργοναυτική εκστρατεία του Ιάσονα. Τώρα, το όρος είναι κατάφυτο από Πλατάνια, Οξιές, Βελανιδιές, Καστανιές και ψηλότερο σημείο είναι στα 1.624 μέτρα. Το Πήλιο κατέχει μεγάλους αριθμούς βροχόπτωσης και χιονιού και παρόλα αυτά μόνο ρέματα υπάρχουν και 70 πηγές. Το Πήλιο επί εποχής Βυζαντίου, κατείχε πολλά μοναστήρια και μονές.
Μπαίνοντας στο χωριό Κισσός πλέον η βροχή δυνάμωσε, στο πετρόκτιστο και μεγάλο του κέντρο κάνουμε στάση. Η ομίχλη είναι παντού, τα πλατάνια πανύψηλα, το κρύο υπαρκτό και η γραφική πλατεία μας μαγνητίζει. Η μονή Αγ. Μαρίνας δίνει μια ακόμη επιπλέον αίγλη στον χώρο και δίπλα της ένα μικρό καφέ (πρώην σχολαρχείο του χωριού) σε χρώμα κόκκινου όπου δέχεται εμάς για ζεστό καφεδάκι. Καθίσαμε στο παράθυρο παρατηρώντας την μαγεία της φύσης ακούγοντας χαλαρή μουσική του Chris Ria.
Συνεχίζουμε την μαγική μας διαδρομή με φαντασμαγορικές κάποτε εικόνες χωριών στις ολοπράσινες πλαγιές του όρους με την ομίχλη να τις κάνεις πιο δραματικές. Στάσεις πολλές, ο καταρράκτης του Κισσού είναι ένας απ΄τις πολλές στάσεις. Μια σιδερένια γέφυρα με ξύλινες πλάκες η επιφάνεια του λίγο έξω του χωριού προς Τσαγκαράδα με τον καταρράκτη… στεγνό. Είναι αυτό αναφέραμε πιο πάνω, πολλές βροχές και χιόνια αλλά μόνο ρέματα υπάρχουν. Το σκηνικό όμως πανέμορφο, αν έτρεχε και ο καταρράκτης θα ήταν ακόμη πιο θεαματικό το σκηνικό. Από χιονοδρομικό μέχρι εδώ, έχω την αίσθηση ότι βρισκόμαστε στα Καρπάθια, στον Καύκασο, στις Άλπεις. Η πανδαισία της φύσης εδώ πραγματικά δίνει απλόχερα υπέροχες εικόνες, άσε που πολύ συχνά ανάβλυζε μυρωδιά από γιασεμί.
Στον δρόμο 34 μετά την Τσαγκαράδα το σκηνικό αλλάζει λιγάκι, το πυκνό δάσος αλλάζει όψη και γίνετε παντού πράσινο με χαμηλότερη βλάστηση και οπτικές χαραμάδες σε άγριες ακτές του Αιγαίου. Διαπερνούμε τα χωριά Ξορύχτι, Λαμπινού, Καλαμάκι και δεξιά βγαίνουμε από τον 34 προς Μηλιές.
Στις Μηλιές μας ελκύει το σκηνικό και σταματάμε για μεσημέρι. Το εστιατόριο Σαλκίμι, με Μικρασιατικές ρίζες οι ιδιοκτήτες του με αποτέλεσμα να προσφέρουν μια ποικιλία πιάτων με Μικρασιατικές πινελιές και ονομασίες πιάτων, το φαγητό είναι όντως υπέροχο και αν βρεθείτε εδώ, απλά μπείτε στο Σαλκίμι και θα με θυμηθείτε. Εδώ στις Μηλιές είναι και ο τερματισμός του Μουτζούρη, το τρενάκι του Πηλίου.
Άρχισε να δειλινιάζει, η καταχνιά και συννεφιά παραχώρησαν στις ηλιαχτίδες κάποιες στιγμές επιπλέον φωτός. Κι΄εμείς με το μικρό μας Vstrom συνεχίζουμε για Πορταριά μέσω Βυζίτσας, Πινακάτες, Αγ. Βλάσιος, Στρόφιλος και Παλαιόκαστρο κατεβαίνοντας στα παράλια για Βόλο και Πορταριά.
Κάτι που πάντα λέω στο τέλος ενός ταξιδιού, «τέλειωσε με πολλές εικόνες, εμπειρίες, κανένα άσχημο συμβάν, είμαστε πίσω όπως ξεκινήσαμε»… άρα το ταξίδι στέφθηκε με απόλυτη επιτυχία και αυτό πρέπει να χαροποιεί κάθε είδους ταξιδιώτη.
Οι Θεοί και οι Κένταυροι μας έδωσαν χώρο και άνεση ώστε να απολαύσουμε όλα αυτά που εσωκλείονται στο υπέροχο Πήλιο. Είδαμε πραγματικά υπέροχες εικόνες και μπορώ να πω μοναδικές, όπως μας έχουν περιγράψει άλλοι που είχαν πάει και ζητήσαμε τις γνώσεις τους. Τα σχετικά πολύ λίγα χλμ που χρειάζεται κανείς να διανύσει ώστε να δει όλη αυτή την υπέροχη παρθένα φύση, καθιστά το Πήλιο ένα υπέροχο προσιτό προορισμό που παρέχει και ορεινό αλλά και θαλάσσιο πλούτο.
Ευχαριστούμε Χείρωνα !!!
Βίντεο
Αχιλλέας Ασκώτης - Περσεφόνη Αντωνιάδου
VStrom 650